مؤسسه فرهنگی هنری خیریه
وقتی که عبدالله بن حسن و بستگانش را به امر خلیفه، منصور دوانیقی به زندان بردند، امام صادق (ع) نامه ای برای آن ها نوشت. خلاصه اش این است:
«این نامه به سوی ذرّیه پاک، از طرف پسر برادر و پسر عمویش می باشد. ای عبدالله! اگر شما را به زندان بردند مرا هم شریک کردند. خداوند در کتابش برای پرهیزکاران صبر خواسته.
در آن جا که فرمود: «فاصبر و لا تکن کصاحب الحوت؛ شکیبایی کن و مانند یونس پیغمبر مباش. »
(قلم، 48) نزد خدا چیزی محبوب تر از ناراحتی با شکیبایی نیست.
حضرت یحیی (ع) و زکریا (ع) به دست دشمنان کشته شدند و جدّت علی بن ابیطالب (ع) و پسر عمویت حسین بن علی (ع) را کشتند.
ای عمو زادگان! بر شما باد به صبر و رضا. از خدا می خواهم به من و شما صبرش را عنایت فرماید و از هر هلاکت ما را دور دارد.»(1)
1. داستان ها و پندها، 2/93- بحار، 11/12
منبع : یکصد موضوع 500 داستان ، ج3 ، نوشته ی سید علی اکبر صداقت ، نشر تولی
کلیدواژه ها:
آثار استاد