خداوند با رحمت رحیمیه اش امکان همراهی با امام حسین (علیه السلام) را فراهم کرده است

خدا تک تک ما را خیلی دوست دارد. یعنی خدا با «رحمت رحمانیه» اش کفار را هم دوست دارد. خدا دوست ندارد حتی یک نفر از بندگانش کافر شود. خداوند کفر را نمی پسندد. اما به همه اختیار داده است. به همین دلیل بعضی ها به خدا و حتی مردم می گویند تو کاری نداشته باش! ما اختیار داریم و دوست داریم کافر باشیم. خودمان این را می پسندیم. بنابراین، راضی نبودن خدا به جهنمی شدن افراد، مانع اختیار انسان نیست.

درمورد این که ما می خواهیم در دنیا و آخرت با امام حسین (علیه السلام) باشیم بای گفت که آدم ها در دنیا وقتی خدمت بزرگان می رسند، از آن ها چیزی می گیرند که به آن می گویند «صله». اما کمتر آدمی است که به بزرگی بگوید خودت را می خواهم، می خواهم همیشه با تو باشم. خصوصا که آنها به همه ی ما اذن داده اند که با آنان باشیم. امیرالمؤمنین (علیه السلام) در نهج البلاغه فرمود: « مَن اُعطی الدعا فقد أعطی الاجابة= به هرکس در خواست را بدهند، اجابت را هم می دهند. اگر به شما گفتند که« أن یجعلنی مَعَکُم فی الدنیا والاخرة» حتماً اجابت می شود. اگر به شرایط کسب مقام که دانایی، عمل و دارائی بود عمل کنید، مسیرش را طی خواهید کرد. ولی ما چون اصلاً علاقه ای به این مقامات نداریم، حتی برای مقدمات علمی اش هم تلاش نمی کنیم، چه برسد بخواهیم وارد عمل شویم.

علامت همراهی ما با امام حسین (علیه السلام) در آخرت، همراهی با حضرت در دنیاست

ما وقتی می توانیم در آخرت با امام حسین (علیه السلام) همراه شویم که در دنیا با حضرت همراه شده باشیم. این که فرمودند که در عالم بعد، سوال می شود که جوانی ات را در کجا گذرانده ای به همین معنی است. 

آیا ما جوانیمان را صرف چیزهایی می کنیم که از ما خواند پرسید؟ در دعاهای مکارم اخلاق می خوانیم : « وَاستعملنی لما تسألنی غداً عنه= خدایا! مرا به کارهایی وادار کن که قرار است فردا از من سؤال کنی».

جنین وقتی به دنیا می آید، بلافاصله سؤالاتی از او شروع می شود که این سوالات، نه کتبی است و نه شفاهی. یعنی سؤالات تکوینی مطرح می شود. به این گونه که «دست آورده ای؟ پا آوردی؟ چشم و گوش آورده ای؟» پس هم سؤال می شود و هم جزایش در جا داده می شود. زیرا خدا « سریعُ الحساب» است.

یک بچه تا از رحم مادر بیرون می آید، سریعا به همه ی حساب هایش رسیدگی می شود. آیا باید ببیند یا نباید ببیند؛ چقدر باید ببیند؛ چقدر باید بشنود؛ چقدر تنفس باید داشته باشد. لذت باید ببرد یا نبرد؟ درد دارد یا ندارد؟ تمام حساب و کتابش، بلا فاصله بعد از تولد به دنیا معلوم می شود.

در آخرت هم از شب اول قبر به بعد، همه ی سؤالها تکوینی است. یعنی شرایط زیستی برزخ و آخرت، سؤال است. شما به محض این که پایت را از اینجا بگذاری بیرون، خود شرایط زیستی ابدیت از شما سوال می کند که چه آورده ای و در  این جا چگونه باید زندگی کنی.

مقام محمود 2