خانواده آسمانی جلسه41

90/03/05

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

درباره‌ی آثار محبت به اهل بیت «علیهم‌السلام» به حدیثی از برادران اهل سنت رسیدیم که در بحار الانوار، ج/23.ص/233 آمده است. پیامبر«صلی الله علیه و آله سلم» فرمودند: هر کس به محبت آل پیامبر «صلی الله علیه و آله سلم» از دنیا برود شهید از دنیا می‌رود و دارای مقام «عنداللهی» است. در شهادت، انسان فدای خدا شده و به فرمایش حضرت از آن بالاتر مقامی وجود ندارد. کسی که به چنین محبتی بمیرد «مغفورٌ له»، «تائب» و «مستکمل الایمان» و... است. قرآن فقط مؤمن را خوشبخت می‌داند و رسیدن به ایمان کامل (مستکمل الایمان) فقط از طریق محبت است. چنین شخصی مانند عروس به سمت قبرش برده می‌شود و از قبرش دو در بهشت باز می‌شود و قبرش زیارتگاه فرشتگان رحمت می‌شود. البته محبتِ با اطاعت و تبعیت نه محبت صرف. انسان در صورتی به سعادت و شادی دنیا و آخرت نایل می‌شود که سطح زندگیش را به حد حب و عشق برساند. هر اثر و حتی معجزه‌ای که ما بخواهیم می‌توانیم از زندگی عاشقانه به آن دست یابیم. در زندگی توأم با عشق، انسان با عشق چهارده معصوم از خواب بیدار شده با عشق و هم‌آغوشی ایشان زندگی را سپری و در آغوش گرم معصومین «علیهم‌السلام» به خواب می‌رود. مانند کودکی هر لحظه به حضور والدین و گرمای وجودشان دلگرم است و حتی زمانی که پدر، او را به طرف بالا پرت می‌کند، می‌خندد زیرا مطمئن است که پدر او را خواهد گرفت. انسان محب تمام فعالیت‌های روزمره‌اش با عشق به خدا و اهل بیت «علیهم‌السلام» انجام می دهد. زمانی که ما خودمان را گم می‌کنیم و خودمان را آن‌گونه که هستیم معنا نمی‌کنیم، خدا و چهارده گوهر نورانی و مادری همچون فاطمه زهرا «سلام الله علیها» که سیزده معصوم دیگر به او تکیه دارند را گم می‌کنیم. امام سجاد «علیه‌السلام» به خداوند عرض می‌کند که من مال تو هستم و قرار است که به نزد تو بیایم. این سؤال پیش می‌آید که؛ خدایی که در تصور ما در آسمانهاست، چگونه می‌تواند ما را کمک کند؟ ما زمانی به آسمان دست پیدا می‌کنیم که از زمین دست برداریم. بچه زمانی می‌تواند شیر بخورد که خون خوردن در رحم مادر را‌ ترک کند. شرط زندگی حُبّی، دست برداشتن از زمین است. به همان اندازه که ما به آسمان بی‌اعتنا و بی‌توجه باشیم در زندگی صدمه می‌خوریم. یعنی مشکلات می‌توانند به ما آسیب وارد کنند. حضرت زینب «سلام الله علیها» با آن همه مصیبت فرمودند: «و ما رأیت الا جمیلا». ما در نماز هم «ایاک نعبد و ایاک نستعین» را با توجه و اطمینان نمی‌گوییم. کسی که سلطنت خودش را فراموش می‌کند (و إذا رأیت ثم رأیت نعیماً و ملکاً کبیراً) در مشکلات غصه می‌خورد و ممکن است از پا درآید.

پایین‌ترین شخص در بهشت یک میلیون خادم دارد. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل

وقتی بهشت با آن عظمت تضمین شده است، غصه‌های دنیایی بسیار بی‌معناست. اهل بصیرت می‌فهمند که انسان در ازای محرومیت‌های دنیا چه سلطنت و دارایی‌هایی در انتظار اوست. حضرت فرمودند: در بهشت بیش از هر گروهی، فقرا هستند (البته نه افراد تنبل و بی مسئولیت بلکه اشخاصی که با وجود تلاش بسیار فقیر ماندند.) کسانی که از پدر و مادر، همسر و فرزند و...خیر چندانی ندیدند، آن طرف بسیار ثروتمندند و البته این محرومیت‌ها تعمداً صورت نگرفته باشد. کسی که تلاش می‌کند و از خداوند هم می‌خواهد ولی بهره‌ی چندانی ندارد، خیلی ذخیره در آخرت دارد. انسان عاشق در هیچ لحظه‌ای تنها نیست و خدا و معصومین «علیهم‌السلام» همواره با او هستند: «...أن یجعلنی معکم فی الدنیا و الاخره...» اگر زندگی تکلیفی بود نه حبی، هیچ لذتی نداشت و انسان همیشه محتاج و ذلیل نگاه و توجه دیگران بود. انسان با خدا هیچ چیز کم ندارد.

از مهرت ‌ای خورشید جان / چون ذره ام هر سو روان / مجذوب حُسن دیگران /‌ای ماه خوبان نیستم

کسی که عاشقانه زندگی کرده هنگام مرگ می‌داند که ملائک مقرب نزد او آمده و او را به امر عظیمی مژده می‌دهند و تا چند ساعت دیگر چشمش به جمال پنج تن «علیهم‌السلام» و لبخند ایشان روشن می‌شود. همان‌گونه که در زیارت جامعه می‌خوانیم: «خدا مرا از کسانی قرار دهد که چشمش به جمال شما روشن شود» دیدن ایشان چه سرمستی‌هایی به همراه دارد. اصلا انسان سیر نمی‌شود. حبّ است که انسان را «مغفورُ له»، «مستکمل الایمان»، «شهید»، «تائب» و...می کند و هنگام مرگ او را مانند عروس با عشق، توجه و اکرام و... به آن طرف می‌برند. زندگی حُبی، اشرافی است، ولی اگر زندگی حُبّی نباشد توأم با خفت و خواری است. فاطمه‌ی زهرا «سلام الله علیها» فرموده‌اند که بعضی افراد در آخرت سیصد هزار سال طول می‌کشد تا به ما برسند زیرا آنها در دنیا خیلی بین ما و خودشان فاصله انداختند.

این سخنان عالی‌ترین حرفی است که یک استاد می‌تواند به شاگردانش بگوید.

ما اول باید عشق‌بازی خیالی کنیم. مثلاً فرشته‌هایی را که هنگام اذان صبح نزد ما می‌آیند و به جای ملائکه شب حاضر می‌شوند، اکرام کنیم و با آنها صحبت کنیم. این فرشته‌ها در آینده از ما گله خواهند کرد که مدت‌ها با ما بودند و ما به آنها اعتنایی کردیم. ما باید از طبیعت جدا شویم و به این‌ها توجه کنیم. به آنها سلام کنیم و با آنها حرف زده و به فرشتگان ساعات قبل توسط آنها سلام و پیغام برسانیم. در دعای مخصوص فرشتگان در صحیفه‌ی سجادیه از ما خواسته شده که کاری کنیم که فرشتگان با خاطرات خوش از نزد ما بروند.

فرشته‌ها محافظ ما هستند و حضرت فرمودند: هر وقت که بلایی سر شما آمد بدانید که به واسطه‌ی عملی که مرتکب شدید، فرشته‌ی شما توجه و محافظتش را از شما برداشته است. حتی یک خیال آلوده و نقشه‌ی پلید در ذهن ما منجر به قطع توجه فرشتگان از ما می‌شود. خداوند ایشان را برای مراقبت از ما گذاشته است و ما با تأثیرپذیری از شیطان باعث سلب توجه ایشان می‌شویم. بعضی به حدی توجه دارند که برای فرشتگان خود هدایایی مثل صلوات می‌فرستند. زیرا اینها حق عظیمی به گردن ما دارند. خیلی موارد بوده که از گناهان ما جلوگیری کرده و مراقب ما بوده‌اند. ما عادت کرده‌ایم که انتظار داشته باشیم که دیگران به ما چیزی بدهند. مثلا در تولد معصومین «علیهم‌السلام» از آنها توقع داریم در صورتی که در مورد تولد غیرمعصومین ما برای ایشان هدیه تهیه می‌کنیم ولی درباره‌ی آن بزرگواران هدیه طلب می‌کنیم و حاضر نیستیم حتی یک جزء قرآن، زیارت و... به ایشان اهداء کنیم و یا صدقه‌‌ای برای هدایت دیگران بدهیم، پولی داخل ضریح بیاندازیم و... البته بزرگ‌ترین هدایای ما حکایت ران ملخ به درگاه سلیمان «علیه‌السلام» بردن است.

پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: اگر کسی پای یک گوسفند را برای من هدیه بیاورد من می‌پذیرم. خدا از ما هدیه می‌پذیرد. شخص مسیحی‌ای اظهار می‌کرد که تعدادی بچه در ایام عزاداری امام حسین «علیه‌السلام» از او خواسته بودند میخی را برای نصب پرچم و... برای آنها به دیوار بزند و ایشان قبول کرده بود.  شب در خواب دیده بود که صحنه‌ی قیامت است و او را به جهنم می‌برند و امام حسین «علیه‌السلام» به دلیل همان میخی که ایشان به دیوار زده بودند شفاعت او را می‌نمایند و این خیلی بد است که ما حوائجمان را با عنوان مزد عزاداری از معصومین «علیهم‌السلام» می‌خواهیم. البته این‌که ما از ایشان حاجت بخواهیم منافاتی با ابراز علاقه به ایشان ندارد ولی نه به نام مزد عزاداری! یکی از دوستان فرزند نوجوانی داشت که مبتلا به سرطان بود. برای زیارت رفتند کربلا به محض بازگشت از سفر فرزندش فوت می‌کند. اصلاً آشفته نشد بلکه گفت: فدای علی اکبرحسین«علیه‌السلام»