خانواده آسمانی جلسه 70

90/08/19

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

در جلسات گذشته در مورد موانعی که مانع پیوند مؤثر بین ما و خانواده­ی آسمانی امان می­شود سخن گفتیم پیوند مؤثر یعنی پیوندی که ما را به سمت هدف خلقتمان حرکت می­دهد. ما می­خواهیم بررسی کنیم که این جزوع و منوع بودن چگونه باعث می­شود که اسمائی که در درون ما از خداست ضایع گشته و شکوفا نشوند و ما نتوانیم با اصل و ریشه­مان یعنی خانواده­ی آسمانی پیوند نخوریم. انسان به دلیل بینهایت طلبی­اش «هلوع» است. (ما اگر این مباحث را خوب متوجه نشویم دین به قول سیدالهشداء لقلقه­­ی زبان بوده و مانند آب دهان هر وقت بخواهند آن را قورت داده و یا از دهان خارج می­کنند و به عبارتی در تهران دینداری با خارج از کشور فرق می­کند را متوجه نخواهیم شد.) خداوند اول ساختار ریاضی وجود انسان را خلق کرده و هدف غایی او را تعیین نموده سپس برای این ساختار دین تدوین کرده­است. مثل جنینی که فقط یک روش (دین) است که می­تواند او را متناسب با شرایط زیستی بپروراند و تولد سالم داشته باشد و اگر غیر از این روش باشد تولد جنین ناقص، بیمار و یا ضعیف است. دین خدا کاملاً ریاضی است. «قد جعل الله لکلّ شیء قدراً» خداوند برای هر چیزی قدر و اندازه گذاشته است. «الذی احصی کل شیء قدراً» در خلقت هر چیزی عدد دارد. هیچ علمی نیست که در آن اندازه، قانون و قاعده وجود نداشته باشد. از کوچکترین چیزهای عالم مانند اتم، الکترون و پروتون و کوارک گرفته تا بزرگترین مخلوقات عالم مانند کهکشانها و ... ساختار ریاضی دارند. روح انسان هم ساختار ریاضی داشته که با ساختار خاصی هم در دنیا خوشبخت و موفق است و هم در آخرت به کمال خودش رسیده است قرآن می­فرماید انسان هلوع یعنی بینهایت طلب است. انسان کون جامع یا هستی جامع است، بنابراین پنج مرحله وجود را داراست. عقل او با معقولات رابطه داشته و فوق عقل انسان با کمال مطلق ارتباط برقرار می­کند که به واسطه­ی فعال شدن فوق عقل است که لفظ «انسان» برای قابل اطلاق است. و الا قرآن به بشر می­گوید، علی «علیه‌السلام» هم می­فرمایند صورتش صورت انسان است ولی باطنش انسانیت نیست. مثل کسی که بخش حیوانی او فعال نشده و رشد نکرده باشد نمی­توان گفت که او بالغ و آماده­ی ازدواج شده­است. در بخش انسانی هم وقتی تغذیه نباشد بخش انسانی رشد نکرده و شخص در سه مرحله­ی حس، خیال و وهم بوده که در اینها با حیوانات مشترک است که کمالات حیوانی شامل ازدواج، تشکیل خانواده و فرزند دار شدن، تعهد، کار و تفریح و مسکن گزینی، مقام و شهرت طلبی، قدرت طلبی، زندگی اجتماعی و ... می­باشد. در مرحله­ی عقل هم اگر علم را برای علم بخواهد به مقام فرشته­ای رسیده­است ولی اگر برای سه مرحله­ی پایین تر بخواهد درواقع هوش به خدمت حیوانیت درآمده است. و این شخص اگر علمش را به شیطان بفروشد همان فرمایش علی «علیه‌السلام» می­شود: «کم من عقل اسیر تحت هوی امیر» چه بسیار عقلی که اسیر هوای نفسی که امیرش است می باشد. در اینجا منظور از عقل، هوش است نه قوه­ی تشخیص مصالح از مفاسد. انسان زمانی انسان می­شود که بینهایت طلبی او مصداق خاص خودش را پیدا می­کند، اگر این اتفاق نیفتد بینهایت طلبی در بخشهای پایین تر فعال شده و تبدیل به حرص می­شود. تنها چیزی که مصداق درست پاسخ به بینهایت طلبی انسان است کمال مطلق می باشد. زیرا قبل از دنیا و تعلق به بدن قالبی (زن، مرد و خنثی) مثل اعلی و شبیه ترین موجود به خدا بوده که به صورت دمِش نفخه­ی الهی به بدن تعلق پیدا کرده­است. و از آنجا که این مثل اعلی، عقل یا نور محمد «سلام‌الله علیها» قبلاً در نزد خدا بوده ما بینهایت طلبی را تجربه کرده و اصل خودمان را می­شناسیم به هیچ وجه با فرهنگ زمین نمی­توانیم کنار بیاییم چون زمین محدود و انسان بی نهایت طلب است. بنابراین در طول تاریخ بشر حتی یک نفر نیست که به محدود راضی باشد ولی بعضی متوجه اصل نشده و آن بینهایت طلبی را در مسیر محدودها و خدمت به کمالات پایین صرف کرده­اند. به همین دلیل علی «علیه‌السلام» در شناخت وطن تأکید دارند: «رحم الله امرءً علم من این و فی این و الی این». ما از آن جهت که وطن داریم رفتن ما از دنیا به آخرت «بازگشت» است. ما در وطنمان قبلاً زندگی کرده­ایم و در دنیا به بدن زنانه، مردانه یا خنثی تعلق گرفته­ایم. قالب خنثی رمزش در این است ما بفهمیم انسانِ صرف بودن و جنسیت نداشتن چگونه است. دغدغه ها و آرمانهای زنانه و مردانه را نداشتن در عین حال انسان بودن یعنی بینهایت طلب بودن. به واسطه­ی همین قوه است که فرقی بین امام و رئیس جمهور آمریکا نیست و امام فرمودند حتی رئیس جمهور آمریکا هم عاشق خداست ولی در طبیعت به دنبال خدا می گردد. ولی امام (فطرت گراها) وطن اصلی خودش را شناخته و به «لا اله الا الله» اقرار کرده­است. و اینکه در بسیاری از ما «لا اله الا الله» اثر ندارد زیرا «الله» را خدا معنا کرده­ایم در صورتی که باید بگوییم هیچ دلبری جز کمال مطلق نیست، تا این را نفهمیم درست عبادت نمی­کنیم زیرا خدای ما توهمی است که هر وقت بخواهیم به او غُر می­زنیم و کنارش می­گذاریم. همان خدایی که به قول امام صادق «علیه‌السلام» در تصور مورچه دو شاخک دارد. (خدای مخلوق) کسانی که بُعد انسانی شان تلف می­شود و از هزار اسم نمی­تواند یک اسم را فعال کنند خدایی را در اثر تربیت یا مطالعات غلط تصور کرده­اند که مثلاً این جهان را خلق کرده­است. البته خدا خالق است ولی هزاران اسم دیگر هم دارد. «الله» یعنی ذات مستجمع جمیع کمالات یعنی همه­ی کمالات را یکجا دارد. انسان اگر فهمید این حقیقت اصل و ریشه­ی اوست می­فهمد که بینهایت طلب است و جز «الله» هم کسی نمی­تواند دلش را آرام کند: «الا بذکرالله تطمئن القلوب» اگر دین در ذات کسی باشد حتماً تولید شادی و آرامش می­کند که اگر اینگونه نباشد شخص دین ندارد. صرفاً دینش تقلیدی و خرافی است. لذا آثار دینداری در او نمایان نشده و نمی­تواند یک شخصیت تأثیر گذار باشد. هلوع بودن بسیار خوب است ولی اگر انسان خودش را نشناسد می­خواهد این بینهایت طلبی اش را در بُعد طبیعی ارضاء کند لذا «اذا مسّه الشرّ جزوعاً و اذا مسّه الخیر منوعاً» خداوند یک جلوه­­ی کاملی می­کند که تنها تفاوتش با خدا این است که مخلوق است و خدا ذات داشته و قائم به ذات است و او ذات ندارد که :«الرّوح»، «نفخه­ی الهی» یا نور محمد «سلام‌الله علیها» می­باشد و مثل اعلی خداوند است که عوالم جبروت، ملکوت و ناسوت از آن خلق می­شود. دمیدن این حقیقت به نطفه ها همه­ی انسانها را از یک توان بینهایت ناشی از مثل اعلی برخوردار می­کند. بعضیها با لبیک گفتن به معصوم متخصص رشد کرده و بعضی مقاومت کرده و در حد گیاه یا حیوان و نهایتاً فرشته باقی می­مانند و به دلیل عدم فعالیت فوق عقل و عدم ظهور «لا اله الا الله» به انسانیت نمی­رسند و به آخرت ناقص متولد می­شوند.

ما جنین هایی داریم که در رحم رشد کرده­اند ولی فقط یک توده­ی سلولی که هیچ یک از تجهیزات بهره­مندی از دنیا را ندارند. هر شدنی یک معلم می­خواهد، تغذیه، پرورش بدن، پرورش گل و گیاه و ... هر کدام نیاز به مربی و پرورش خاص خود دارند پس احمقانه ترین تفکر این است که انسان مربی نخواهد و یا اینکه مربی اش کسی باشد که حقیقت انسان را نمی­شناسد.

خداوند در قرآن می­فرماید که کسانی که اعتقاد دارند من برای هدایت انسان معصومی را نفرستاده­ام خدا را نشناخته­اند. «و ما قدرالله حق قدره» رسیدن به کمال مطلق هفت تخصص نیاز دارد که منحصراً در اختیار خداست و خدا آن را در اختیار معصوم متخصص قرار می­دهد. خدا هرگز انسان را به غیر معصوم نمی­سپارد زیرا حرکت ریاضی است. جنین در رحم اگر یک حرکت غیر معصومانه کرده جهش کروموزومی اتفاق افتاده و ناقص به دنیا می­آید. مربی باید تمام هزار اسم را داشته باشد تا بشود به او اعتماد کرد اصلاً قیمت ما این است. ما باید همان حقیقت اولیه مان بشویم حقیقت اولیه­ی ما یک نور بوده و در دنیا به نطفه­های مختلف تعلق گرفته­است که بینهایت انسان باید همان نور شوند. این خواسته­ی همه­ی انسانهاست که به حیات مطلق، لذت مطلق، قدرت مطلق و ... برسند. خداوند هم برای همین منظور مربی فرستاده است و حکم کرده که خودمان را کاملاً به متخصص بسپاریم. متخصص در امور دنیایی از اعتراضات و سوالهای غیر متخصص ناراحت می­شود. ما نمی­توانیم به معصوم ایراد بگیریم چون او می­داند که روح چگونه به کمال بینهایت می­رسد. بدن در مورد رفتارهای غیر تخصصی واکنش نشان می­دهد و بیمار می­شود. زیرا بدن معصوم است. افزایش آمار سرطان، پایین آمدن سن سکته و ... ناشی از رفتارهای غیر تخصصی با بدن است. نفس هم اینگونه است اگر رفتار غیر معصومانه با او بشود دچار فجایع کنونی که گریبانگیر بشر است می­شود. علیرغم پیشرفت علم بیشترین آمار قتل، خودکشی و جنایات را الان داریم. علم به هیچ وجه نتوانسته برای ما آرامش و خوشبختی تولید کند فقط آسایش به همراه داشته است. بعضیها دلشان خوش است که به غرب رفته و دکترای رشته­های مختلف را از آنجا بگیرند در صورتی که آنها با این همه پیشرفت نتوانسته­اند. مشکلات خودشان را حل کنند. آمریکا چهل و هفت میلیون هتل مقوایی دارد. پس این سیاستمداران و جامعه شناسان و روانشناسان چرا کاری از دستشان بر نمی­آید؟ بیشترین قتل، خودکشی، طلاق و ... در آنجا هاست. آنها بشر را از زندگی تا مرگ معنا کرده­اند و اقتصاد، سیاست و مدیریت را برای این انسان تعریف کرده­اند فلذا موفق از کار در نمی­آید. انسان یک پیشینه­ی بینهایت و نیز آخرتی ابدی دارد. پیامبر «سلام‌الله علیها» می­فرمایند: «ان الله تبارک و تعالی یبغض کلّ عالم بالدنیا و جاهل الاخره» ما هر لحظه در معرض مرگ و انتقال به برزخیم. اگر برزخ، سکرات موت، پنجاه سوال روز قیامت و ... را نشناسیم چطور آماده شویم؟

ما باید خودمان را به دست خدا و خانواده­ی آسمانی بسپاریم تا ما را متناسب با آنجا بتراشند. یعنی روح بینهایت طلب ما را براساس بُعد عقلانی و فوق عقلانی تربیت کنند تا قوی شده واسمهایمان فعال شوند. طبیعت که «اخلاد الی الارض» دارد مقاومت می­کند. زیرا خودش را زن یا مرد ترجمه کرده و آرزوهای متناسب با قالبش دارد، پدر و مادر شدن، مسکن داشتن، پست و مقام و شهرت و ... آخر هم مردن. تضاد از اینجا شروع می­شود و هیچ رشدی بدون تضاد ممکن نیست. خداوند خلقت را مثبت و منفی خلق کرده تا با هم درگیر شده و قدرت ایجاد شود. تا ورزش نکنیم بدنمان سالم و قدرتمند نمی­شود. تا ریاضت درس خواندن را تحمل نکنیم دکتر و مهندس و ... نمی­شویم. کسب هر قدرت و اسمی نیازمند تضاد است و برای رسیدن به آن باید به تنبلی و بی حوصلگی غلبه کنیم. برای آموزش دیدن باید پولی که به زحمت بدست آورده­ایم را بپردازیم و حوصله هم به خرج دهیم:

جانور فربه شود از راه نوش                آدمی فربه شود از راه گوش

همه­ی این زحمتها نتیجه­­ی غلبه به انواع جزعهاست. و کسی به جایی نمی­رسد مگر اینکه بر جزعهایش غلبه کند. اگر کسی حوصله­ی کلاس خدا و معصوم را ندارد انسان نمی­شود. باید سبکی را در پیش بگیریم که هلوع بودن ما به سمت طبیعت نرفته بلکه در مسیر کمال مطلق فعالیت کند. هر انسان موفقی در هر رشته­ای برای خودش سبک دارد. وقتی کوهنوردی، موتورسواری، اتومبیل رانی و ... نیاز به سبک خاص خودشان را دارند چگونه ممکن حرکت به سمت آخرت نیاز به سبک و روش نداشته باشد؟ برای اینکه به عذابها و حسرت روز قیامت دچار نشویم باید سر کلاس معصوم نشسته و مدیریت نفس را بیاموزیم تا مانند مربی و استادمان شویم. ما وقتی در کلاسهای ورزش رزمی شرکت می­کردیم از توانایی انجام حرکات ورزشی استاد متوجه می­شد چه کسی تمرین کرده و مهارت پیدا کرده­است.

تمام تضادهایی که در زندگی با آنها مواجه می­شویم از قبیل مصائب، دستورات شرعی و اخلاقی و .... برای این است که ما سعی کنیم شبیه خدا شویم. انسان بینهایت طلب است و می­خواهد آن را در طبیعت اعمال کند ولی دین می­خواهد که او قاعده­مند باشد یعنی پنج بخش شخصیتی انسان: سلامت و زیبایی، هوش، عقل، دین و اخلاق متعادل رشد کنند مانند پنج انگشت دست متناسب باشند. ولی ما هم درباره خودمان و هم فرزندان مان فقط به سلامت و زیبایی و هوش اهمیت می­دهیم. به همین دلیل است که هیچ کدام از اسماء را نمی­توانیم فعال کنیم. لذا نه روزه ضیافت، نه نماز معراج و نه قرآن شرابمان است یک دین کاملاً تقلیدی! «امام صادق «علیه‌السلام» می­فرمایند چه بسا افرادی پنجاه سال نماز می­خوانند و یک رکعتش هم قبول نمی­شود» زیرا طبیعتش نماز خوانده­است اگر کسی برای «شدن» در کلاس شرکت نکند جز قساوت قلب نصیبی ندارد. تا بخش انسانی فعال نشده و در مسیر خودش حرکت نکند، شخص بینهایت طلبی رادرطبیعت جستجو می­کند.

تا انسانیت ما فعال نشود و خودمان را زن یا مرد معنا کنیم احساس نیاز به شدن هم نمی­کنیم. اگر راه را پیدا کردیم و خواستیم شبیه معصوم شویم یعنی به علم مطلق، زیبایی مطلق، قدرت مطلق و .... برسیم باید خودمان را در اختیار معصوم قرار دهیم تا به ما شکل دهند و به شادی و آرامش مطلق برسیم: «و لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» پس باید اینگونه شویم «... و بشّر الصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبه قالوا انا لله و انا الیه راجعون» صبر راه غلبه بر جزع است. و اینکه می­فرمایند مصیبت، منظور سختیها و فشارهایی است که بر طبیعت ما وارد می­شود فطرت که آزاد و راحت است و سختی ای در هیچ زمینه­ای تحمل نمی­کند. دین برای فطرت عیاشی و کیافی است. قرآن برای بخش فطری شراب است. بهشت که غایت انسان نیست غایت انسان خیلی بالاتر از بهشت است. خداوند درباره شهید می­فرماید: «... عندربهم یرزقون» نزد پروردگار، خیلی از بهشت بالاتراست. نزدیک شدن به بزرگی، لازمه­ی شباهت به آن بزرگ است. هر کس رعایت مقررات دین برای او دشوار است این سختی به طبیعت او مربوط است. و الا محدودیت طبیعت به فطرت اوج می­دهد. مانند ورزش که با سخت گرفتن به بدن احساس نشاط ایجاد می­کند. لذا مانند نماز واجب است. «به قول امام ورزش مشکلات معنوی را هم حل می­کند.»

زیرا ورزشکار تمرین غلبه بر طبیعت کرده­است. شخصی که بدنش را به ورزش وا نمی­دارد علاوه بر اینکه مشکلات جسمی به او روی می­آورند حس و حال بیداری سحر برای عبادت هم ندارد، در شرح حدیث معراج هم روی بدن تأکید کرده­ایم که باید لقمه­اش حلال باشد در غیر این صورت فرزند پیامبر هم که باشد جهنمی می­شود. لقمه­ی حرام بی فکری، بی حسی، توجیه، بهانه­گیری و بی عقلی به همراه دارد. معصوم برای تقویت ما و شباهت به خودش به ما تمرین داده و همه ورودیهای ما را کنترل می­کند.

نحوه­ی حجاب، روابط نامحرم، اقتصاد و ... را تعیین می­کند. در تمام مکاتب در اقتصاد مبنا سود است. ولی در اسلام اقتصادی مطلوب است که شخص دیگران به خیر برساند و شبیه خدا کند، و برکت اصل است. همه چیز در اسلام با سایر مکاتب متفاوت است زیرا نگاه اسلام به انسان «شبیه الله شدن» است ولی در مکاتب دیگر هدف یک حیوان فعال و خوشگذران شدن است. و موفقیت هم نیافته­اند سوسیالیسم که بیست سال پیش، امپریالیسم و لیبرال دموکراسی هم که در حال حاضر شکست خورده­است. مردم باید در مقابل معصوم زانو زده و در همه زمینه­ها تقاضای تربیت کنند. و اگر امتناع کنند حقشان قتل و غارت و گرسنگی و ... است. در حال حاضر از هر 7 نفر یک نفر در دنیا گرسنه است.

ما یک موجود تخصصی با سه ساختار قبل از دنیا، دنیا و بعد از هستیم. معنای به خانواده­ی آسمانی رسیدن یعنی مثل آنها شدن، بینهایت و خلیفه الله شدن است. انسان جزوع، بخیل و منوع که خیرات را از دیگران منع می­کند هیچ وقت به آرامش و موفقیت نمی­رسد. انسان بینهایت خلق شده، تربیت و مربی او و سیستم درسی­اش هم باید بینهایت باشد تا به کمالش برسد. (در جلسه ی بعد می خواهیم به تمرین بپردازیم).

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته .