خانواده آسمانی جلسه 62

90/07/21

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

در استمداد از خانواده ­ی آسمانی و رابطه­ ی موثر با ایشان باید نیازهای اساسی خودمان را بشناسیم. مانند کودکی که نیازهای خود را می­شناسد و می­داند چگونه باید آنها را از پدر و مادر تقاضا کند و لو با چاپلوسی. ما هم باید بلد باشیم که چگونه از خانواده­ی آسمانی مان کمک بگیریم که شبیه آنها شده و به ایشان تقرب پیدا کنیم و اسماء و صفات را دریافت کنیم و به دارایی برسیم. ما باید بدانیم چه خطراتی ما را تهدید می­کند تا به مقام دعا و درخواست برسیم. دعاهای ما معمولاً در حد نیازهای طبیعی و قالبی است و این به دلیل نگاه محدود و غلط ماست. اگر انسان خودش را به عنوان انسان بشناسد و عاشق خودش شود خطراتی را که احساس می کند بسیار متفاوت است. قرآن کریم و اهل بیت «علیه‌السلام» برای موفقیت انسان، توصیه به پناه بردن به قدرت خداوند کرده­اند تا از قدرتهای خیالی، وهمی و شیطانی در امان بماند.

لذا خود خداوند اینگونه به ما توصیه می­کند: بسم الله الرحمن الرحیم قل اعوذ برب الناس ملک الناس اله الناس.... خداوند سه نام خود را بیان، و دستور پناهندگی به آنها را به ما داده­است. باید دید «رب» چیست که ما به هنگام اضطرار باید به سراغش برویم. هر کس در هر رشته ای که می­خواهد دارایی بدست آورد در صورتی که با مشکل مواجه شود به سراغ مربی­اش می­رود و نقاط ضعف و امکانات ویژه در اختیار او می­گذارد.

ما اصلاً این رابطه را با خدا و اهل بیت «علیه‌السلام» برقرار نکرده­ایم و در حالی که اصالت را به زندگی طبیعی­امان می­دهیم اتفاقاً دین هم داریم و آن هم به این دلیل است که در این کشور زندگی می­کنیم. در صورتی که ما باید «دین» را به طور جدی بشناسیم و زمینی زندگی نکنیم. جنین خصوصیات زندگی رحمی را پذیرفته ولی از امکانات رحم به عنوان یک مسافر که قرار است بهدنیا متولد شود بهره می­برد و تمام باور، عشق،دلدادگی و قدرتش را در جهت آینده به کار گرفته است. و اکثر وقتش را در جهت تولد صرف می­کند. و این در زندگی ما بسیار کمرنگ است و تمام فعالیتهایمان برای دنیاست در کنار آن هم کاری برای آخرت انجام می­دهیم. لذا اگر ده خصوصیت جهنمی هم داشته باشیم اصلاً آزار نمی­بینیم. تکبر، حساسیت، اسراف، بداخلاقی و ... برایمان مهم نیست. عبادتی، پروازی، یقینی و باوری و .... حاصل شد یا نه اصلاً اهمیتی ندارد. ارتباط با خانواده­ی آسمانی نقشی در زندگی غالب ما ندارد. ولی جنین باور کرده که به زودی وارد دنیایی می­شود که میلیاردها برابر رحم بوده و سیستم و مکانیسم ویژه­ی خودش را دارد که میلیاردها برابر، زیباتر، باشکوهتر و جذابتر از اینجاست. ولی انسانهایی که در دنیا چنین نگاهی به آخرت داشته باشند به تصریح قرآن اقلّ هستند. دختری برای مشاوره مراجعه کرده بود که بسیار افسرده بود و علت افسردگی­اش این بود که در مسابقات فوتبال پایش شکسته بود و مدت زیادی محروم از این ورزش بود. چنین شخصی در کارش بسیار جدی است زیرا بنا دارد که یک فوتبالیست شود و برای یک خواننده خیلی سخت است که دچار مشکل حنجره شود. ما در حرکتمان به سمت آخرت اصلاً جدی نیستیم و سرطانهایی که سراغ روح ما می­آیند اصلاً نگرانمان نمی­کند. دلهره ها و آینده نگریهای هرشخص وابسته به میزان شناختی است که از خودش دارد. اگر کسی همه برنامه ریزی هایش برای آینده­ی موقت (دنیا) باشد دچار غفلت است و خطرات آنجا را نشناخته و خودش را به بلندای آخرت نشناخته لذا برنامه ریزی های آنجا را هم ندارد. بسیاری از مردم آن اندازه که به اتومبیل، منزل، فرزندان و ... اهمیت می­دهند به زندگی آخرتی­ اشان بها نمی­دهند. امام سجاد «علیه‌السلام» در مناجات شاکین به ما می­آموزند که باید چه دغدغه هایی داشته باشیم و آسیبهای نفسمان را به ما معرفی می­کنند. از جمله اینکه می­فرمایند «کثیره العلل» است.

بعضی به پرعیب بودن نفس معنا کرده­اند و بعضی بهانه گیر بودن نفس، که معنای دوم دقیق تر است یعنی نفس هنوز به باوری نرسیده است که در او حرکت ایجاد کند و متناسب با آخرت زندگی کند، یعنی جذب اسماء و تقرب به الله را مهمترین کار خودش بداند. اگر کسی هم بخواهد چنین شیوه ای را در پیش بگیرد با آفت تنبلی و بی حوصلگی که به قول امام باقر «علیه‌السلام» منشأ و کلید همه بدبختی های دنیا و آخرت است مواجه می­گردد. که دو سرطان مهلک موجب بهانه گیری نفس می­شوند، که شخص می­خواهد به نحوی از زیر بار مسئولیت شانه خالی کرده و به سمتی حرکت می­کند که کسی به او تذکر آخرت، قبر و قیامت، وجدان، مسئولیت، جهنم، بهشت و الله و ... ندهد و از اشخاص و فضاهای اینچنینی فاصله می­گیرند. و برعکس به سمت چیزهایی که او را از این مفاهیم دور می­کند رغبت دارد. «ان دعی الی حرث الدنیا عمل و ان دعی الی حرث الاخره کسل» هر گاه به کالاهای دنیا دعوت می­شود عمل می­کند (استقبال دارد) و اگر به کارهای آخرتی دعوت می­شود دچار کسالت می­شود. این بهانه گیری به حدی شدت دارد که خوشحال می­شوند که کسی اصل را زیر سوال ببرد و یا به هر حال شرایطی فراهم شود که به نحوی از فشاری که تحمل می­کند راحت شود مثل اینکه ازدواجی کند که شوهرش به حجاب او راضی نشود یا پایش به خارج از کشور برسد و .... (شخصی سوار بر الاغ می­رفت که چند نفر مست به او برخورد کرده و وادار به خوردن شراب کردند. او هم تهدید آنها را توفیق اجباری!! تلقی کرده و همین که خواست بنوشد الاغ سرش را تکان داد و ریخت. او هم بر سر الاغ زد و گفت: خاک بر سرت که نگذاشتی یک شراب حلال بخوریم) بعضیها حتی حاضرند ظالمانه طلاق بگیرند و فرزندان را رها کرده و به هوای نفس خود بپردازند و گاهی به جایی می­رسند که همه چیز را زیر سوال می­برند.

«یرید الانسان لیفجر امامه» انسان دوست دارد آزاد باشد. چنین شخصی دین را مزاحم خود طبیعی اش می­داند. نماز، روزه، حج و ... را محدودیت می­داند. در صورتی که هیچ کدام از احکام دین جلوی آزادی خود فطری را نگرفته بلکه طبیعت و حیوانیت را محدود می­کند. برای فرار از محدودیت طبیعی شخص دائماً سوال می­کند: «یسئل ایّان یوم القیامه» و اینگونه قیامت را زیر سوال می­برد. «قال من یحیی العظام و هی رمیم...» چه کسی استخوانهای پوسیده را زنده می­کند؟ «قل یحیها الذی انشأها اول مره و هو بکل خلق علیم» بگو کسی اینها را زنده می­کند که بار اول آنها را به وجود آورده و او به هر خلقی داناست. و هر کدام از ما به اندازه­ی خودمان نفسمان بهانه گیر است. انواع وسوسه ها در نفس بهانه گیر است.

و نفسی که هنوز با خداوند به صلح نرسیده است. جادو، سحر و وسوسه های انسانی و شیطانی در او اثر گذار است.

بسم الله الرحمن الرحیم قل اعوذ برب الفلق من شرّ ما خلق.... نفس ضعیف هدف هر آسیبی قرار می­گیرد. یکی از آسیب ها ناآرامی های فراوان است به طور کلی شخص بهانه گیر آسیب پذیری اش بسیار زیاد است و همه چیز را زیر سوال می­برند، و اصلاً دنبال جواب نیستند فقط قصد ایجاد شبهه دارند. در صورتی که ما برای کفر آمیزترین سوالها جواب داریم. آیا خدا وجود دارد یا نه؟ویاآیا عادل، کریم، رحمان و ... است؟ از کجا معلوم پیامبر «سلام‌الله علیها» حق است؟ آیا واقعاً چهارده نفر معصوم داریم؟ و .... همه پاسخ دارند. در دروس «معرفت نفس» بنای ما این بود که همه­ی ما کافر هستیم و هیچ چیز از جمله خدا و دین و ... را قبول نداشته و به همه چیز شک داریم و به شکمان هم شک داریم و از سوفیسم شروع کردیم و کسانی که از اول حضور داشتند از کفر به ایمان رسیده­اند. کسانی که دشمن انسانیت هستند و از شبکه های مختلف یکسره شبهه القا می­کنند اصلاً دنبال پاسخ نیستند و وقتی به مناظره دعوت می­شوند حاضر به شرکت کردن نیستند. واقعاً اگر مغرض نبوده و صرفاً جهالت دارند چرا در مناظره شرکت نمی­کنند؟ اصلاً پول می­گیرند که شبهه پراکنی کنند. در ژنو نمایشگاهی دایر شده بود که ما در آنجا حضور داشتیم دختر خانمی به من مراجعه کرد و درباره­ی حجاب سوال کرد بیست دقیقه به توضیحات من گوش کرد متقاعد شد. بعضی ها وقت نمی­گذارند تا کتاب خوانده و سی دی گوش کنند و به پاسخ سوالهایشان برسند. شخصی در باره­ی سوالی که نوشته بود از یکی از علما جویا شد ایشان پاسخ دادند که هشت سال طول می­کشد حاضر هستی؟ مگر برای سوالهای شیمی و فیزیکافراد وقت نمی­گذارند؟ سوال را هم باید ازکارشناس پرسید. تا جواب قانع کننده دریافت کنیم. هر کس که روحانی بود که نمی­تواند به سوالات ما پاسخ دهد.

امام جماعت مسجد که دوره­ی عمومی علوم دینی را گذرانده ممکن است نتواند به سوالهای تخصصی پاسخ دهد باید به سراغ کسی رفت که متخصص در زمینه­ی آن سوال است. سایت حوزه­ی علمیه­ی قم دهها مرکز پاسخگویی به سوالات دارد که نیاز سراسر دنیا را تأمین می­کند. نامهرا هم پاسخ می­دهند. ولی نفس که به تعبیر قرآن می­خواهند گناه کند (لیفجر امامه) سوال را در فضاهای غیر تخصصی مطرح می­کند.

نکته­ی دیگر این است که بعضی ها کاسه کوزه­ی مشکلاتشان را سر خدا می­شکنند و آن را بهانه­ی لاابالی گری و بی دینی می­کنند. هر اتفاقی که برایشان می­افتد با خدا قهر می­کنند. (کسی بعد از سالها به حرم آمده بود وقتی کفشهایش را دزدیدند گفت که دیگر نمی­آید.) خدا و امام زمان «عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف» در مقام ناز هستند تا به ایشان بگوییم «سلام» از ما امتحان می­گیرند. شخصی به علی «علیه‌السلام» ابراز علاقه می­کند حضرت می­فرمایند که لباسی از بلا به تن کن. قرآن می­فرماید: «احسب الناس ان یترکوا ان یقولوا آمنّا فهم لا یفتنون» مردم پنداشته­اند همین که گفتند ایمان آوردیم رها شده و امتحان نمی­شوند؟ بسیاری تا در حال گناه بودند اتفاقی برای آنها نمی­افتاد همین که توبه کردند بلاهای مختلف بر سرشان می­آید.

بعضی ها وقتی حاجتشان را نمی­گیرند با حرم قهر می­کنند. خداوند در مورد شیطان می­فرمایند که: «.... و کان من الکافرین» از اول کافر بود. خداوند آدم «علیه‌السلام» را وسیله­ی نشان دادن کفر او قرار داد که اصلاً عبودیت بلد است: «... ابی واستکبر و کان من الکافرین»

ازما هم اینگونه امتحان می­گیرد. بسیاری از ما به دنبال بهانه هستند تا جایی که اطلاعاتشان هم از یادمان برود. بعضیها فکر می­کنند انتخاب رشته­ی تحصیلی، ازدواج، و ... دلیل ترک کلاسهای معنوی است در صورتی که اینها فقط بهانه است. روز قیامت خداوند مواردی را به ما نشان می­دهد که در سخت ترین شرایط پایداری کردند. والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته .