خانواده آسمانی جلسه 45

 90/04/16

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

بحث ما درباره‌ی قدر و قیمتمان و نوع رابطه‌مان باخانواده آسمانی و کمک گرفتن در این رابطه از ایشان بود. و در غیر اینصورت شیطان در این روابط کارشکنی می‌کند. پس ما باید با ملاک‌های اهل بیت «علیهم‌السلام» پیش برویم. در انتهای دعای رجب عرض کردیم که به ما آموخته‌اند که هم زندگی دنیایی خوبی را از ایشان بخواهیم و هم زندگی آخرتی را. زندگی آخرت به حدی مهم است که قرآن می‌فرماید: آنچه که باعث استقامت انبیاء گردید همان زندگی آخرتی بوده: « انا اخلصناهم بخالصه ذکر الدار» یا در زندگی آینده ایشان را پاک نگهداشته است. بنابراین برای ما هم مؤثر خواهد بود. تصور استقبال انبیاء، اولیاء و ائمه «علیهم‌السلام» کاخ‌ها و موسیقی‌های بهشتی، درس‌ها، کلاسهای بهشت و... که انسان در این کلاس‌ها قدرت روحی و کمال پیدا می‌کند. سفرهای بهشت که مبحث خاص خودش را دارد و... خیال پردازی‌های اینچنین اولیاء خدا را قدرت بخشیده و حضرت سجاد «علیه‌السلام» می‌فرمایند: که چه قدرشیرین است که من در اوهام به سوی تو سلوک کنم. متأسفانه ما این خیالات زیبا را نداریم. ما وقتی منتقل به آخرت می‌شویم عظمت آنجا باعث می‌شود که ما به کوچکی دنیا پی ببریم و به تعبیر قرآن در مورد توقفمان در دنیا این‌گونه بگوییم: «عبثنا یوما او بعض یوم» پس زندگی ابدی است که باید برای آن دغدغه داشته و خیال‌پردازی کنیم. این همه آیه درباره‌ی بهشت برای فعال شدن عقل و فوق عقل ماست. و اگر خیال‌پردازی نکنیم در عمل موفق نخواهیم شد. تمام حرکت ما به سمت بهشت با هرکس که با او زندگی می‌کنیم در درون خود ما صورت می‌گیرد مانند جنین که تمام تحولاتش در یکجا و در قرار مکین انجام می‌شود. قرار مکین یعنی اینکه جنینی‌اش متوقف شده است. کسی به چنین وضعی می‌رسد که گذشته‌اش را خراب کرده و از خوراکی‌هایش یا درست استفاده نکرد و یا خوراکی‌ها ضعیف بوده‌اند بنابراین باید سعی کنیم با رحم‌های قوی رابطه برقرار کنیم که آن رحم‌ها عبارتند از رحم مکانی، زمانی و رحم استاد. که باید در این رابطه با سرعت خودمان را برای آخرت آماده کنیم. زیرا ما واقعاً فرصتی نداریم. جنین‌های بیمار در دوران جنینی یک‌جا در حرکتشان متوقف شده و انحراف پیدا کرده‌اند. بنابراین انسان باید یکسره نعمت‌های بهشتی را در خیال آورده و با آنها زندگی کند. زیرا در نوع عمل انسان مؤثر است. و کسی که می‌خواهد با معصومین «علیهم‌السلام» محشور شود باید کلیه‌ی انتخابها، ارتباطات، افکار و رفتارش را متناسب با تولد سالم به آخرت تنظیم کند. به مجرد اینکه ملاک ها دنیایی، شخصی و قومی و... بشود انسان فاصله می‌گیرد و اگر انسان نتواند در دنیا جبران کند ضعفش در آخرت بسیار آزاردهنده است.

حضرت فرموده‌اند که در دعا عیش مقتبل و دوام در خوردن و آشامیدن را چند بار و یک بار بخواهید که در آنها خستگی و ملال نباشد تا اینکه من خدمت شما برسم. و این اشاره به همان مطلب است. که در دعای عهد خواهان بازگشت پس از مرگ به دنیا در زمان ظهور حضرت می‌باشیم. در روایت داریم که وقتی حضرت ظهور می‌کنند به بهشتی‌ها اطلاع می‌دهند بعضی از آنها تمایل به بازگشت دارند همان‌هایی که دلداده‌ی حضرت هستند. آن بزرگواران برای ما فقط عیش نخواسته‌اند بلکه معیت با خودشان را خواسته‌اند: «ان یجعلنی معکم فی الدنیا و الاخره». «... والفوز فی کرتکم» یعنی زمان رجعت شما هم می‌خواهم باز گردم و با شما باشم. ایشان تا اینجا به ما برنامه داده‌اند و مشتاق ما هستند و ما چه قدر بی لیاقت هستیم. کسانی که به طور عادی از دنیا رفتند آرزو دارند برگردند و در رکاب حضرت طعم شهادت را بچشند. این افراد زمان ظهور بهشت برایشان جهنم می‌شود و طالب بازگشت به دنیا و درک حضور حضرت و سایر معصومین «علیهم‌السلام» و... در زمان ظهور رجعت می‌باشند. اینکه در دعای عهد به ما آموخته‌اند که بخواهیم از قبر بیرون آمده و شمشیر به دست در معیت با حضرت حجت «عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف» با دشمنان بجنگیم قصد داشتند که شخصیت خاصی از ما بسازند. برای همین است که فرموده‌اند قیمت شما به معرفتتان است: والفور فی کرتکم...».

اگر درباره‌ی کسی تحقق یابد شخص از بهشت به دنیا باز می‌گردد حضرت را یاری می‌کند و تازه می‌فهمد که باید با دنیا چه رابطه‌ای داشته باشد و چگونه زندگی کند. به همین دلیل بهشتی‌ها حسرت پنج دقیقه‌ی دنیا را می‌خورند و هر چه سعی می‌کنند نمی‌توانند به ما بفهمانند که آنجا چه خبر است و همه‌ی آن نعمت‌ها وابسته به حرکت صحیح در دنیاست: «... و یستبشرون بالذین لم یلحقوابهم» بی تفاوتی ما به این دلیل است که شوق آخرت را نداریم. کسی که شوق آخرت دارد و در هر سنی ولو پیری، قدرتمند و جوان و بانشاط است. «... و الحشر فی زمرتکم» یعنی به ما یاد داده‌اند که بخواهیم در گروه ایشان محشور شویم. روز قیامت همه‌ی گروه‌ها دسته‌بندی شده‌اند: «یوم ندعوا کل اناس بامامهم» امام صادق «علیه‌السلام» می‌فرمایند روز قیامت دست همه‌ی ما به دامان پیامبر «صلی‌الله علیه و آله و سلم» است و دست شما هم به دامان ما. بالاتر از این چیزی وجود ندارد. و حیف است که با وجود اینها غصه بخوریم.

اگر محبت معصومین «علیهم‌السلام» در دل ما قرار گیرد تمام ابعادمان نورانی و با برکت می‌شود. پیامبر «صلی‌الله علیه و آله و سلم» به علی «علیه‌السلام» اینگونه می‌فرمایند: «ما ثبت حبک فی قلب امرء مؤمن فزلت به قدمه علی صراط الا ثبت له قدم حتی ادخل الله بحبک الجنه» کسی که می‌داند قرار است به اهل بیت «علیهم‌السلام» ملحق شود دیگر کسل و بی حوصله نیست و برنامه خاص برای زندگی دارد. قهرمان زندگی ما امیرالمؤمنین «علیه‌السلام» است که محبتش با انسان چنین می‌کند.‌

ترجمه‌ی حدیث: محبت تو در قلب هیچ مؤمنی نرفت مگر اینکه هر جا روی صراط کم آورد و قدمش بلرزد، خداوند او را کمک می‌کند. (آن‌قدر این ثبات قدم تکرار می‌شود که هرجا می‌افتد این محبت او را بلند می‌کند.) تا اینکه خداوند تو را به حب او وارد بهشت می‌کند. خود من علیرغم این همه آسیبی که دیده ام و درد تحمل می‌کنم به فعالیتم ادامه می‌دهم زیرا یکبار مرا به جهنم برده و آنجا را دیده ام. ما باید انگیزه‌های آخرتی داشته باشیم.‌ ترس از جهنم و شوق به بهشت و حتی از بهشت هم بالاتر بعضی‌ها را کوچک‌ترین حرکتی نمی‌دهد. محبت علی «علیه‌السلام» روی صراط به ما کمک می‌کند. «صراط» روی جهنم نیست بلکه داخل جهنم است. و به قول امام «رضوان الله تعالی علیه» دنیا متن جهنم است. گناه و بدخلقی ما را محاصره کرده است. اینکه فرموده‌اند: «حب علی حسنه لا تضر معها سیئه»؛ محبت علی حسنه‌ای است که هیچ گناهی به آن آسیب نمی‌زند، برای این است که هرجا زمین می‌خورد این محبت او را از جا بلند می‌کند.

جامعه کبیره: « بموالاتکم علمنا الله معالم دیننا و اصلح ما کان فسد من دنیانا» تمام اشتباهات گذشته ما با مودت ایشان جبران می‌شود.

چگونه از این محبت استفاده کنیم؟ خداوند می‌فرمایند: « قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله»؛ بگو اگر خدا را دوست دارید از من (پیامبر) پیروی کنید محبوب خدا می‌شوید. از این طریق شکار خداوند می‌شویم یعنی کاری می‌کنیم که خدا و اهل بیت «علیهم‌السلام» به ما علاقمند شوند. اگر ما شکار شده باشیم علامتش این است که آنها همه‌ی دل ما را تسخیر کرده باشند. برای اینکه توسط آنها شکار شویم باید خودمان را به ایشان نزدیک کنیم و در عین حال آنها هر کسی را شکار نمی‌کنند. امام زمان «عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف» در مقام ناز هستند و کار را از هر کسی نمی‌پذیرد. ببینید از وقت، مال، استعداد و قلمتان چند درصد برای امام زمان «علیه‌السلام» سرمایه‌گذاری کرده‌اید؟ به همان میزان شما را خریداری کرده اند. و البته به میزانی که در این راستا به آنها دل داده‌ایم مورد قبول ایشان هستیم. چه کسانی هستند که بارها دعوت شده‌اند و اجابت نکرده‌اند و در عوض همه‌ی سرمایه‌شان را به پای همسر، فرزند و... می‌ریزند و و قتی برای خدا و امام زمان «عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف» ندارند. بعضی‌ها حاضرند از اموالشان در راه خداوند بگذرند زیرا خداوند تا هفتصد برابر بازگشت را تضمین کرده است. و انسان تا زنده است باید از مالش در راه خداوند بگذرد. اما بعضی‌ها از جان خود نیز می‌گذرند. ما نباید تقرب را توهم کنیم بلکه باید حقیقتا تقرب پیدا کنیم. و اگر کاری برای ایشان کردیم نباید توقع مزد داشته باشیم همین که آنها می‌بینند کافی است. ایشان هرگز افراد اهل شک را نمی‌پذیرند. کسانی که شک و شرط می‌گذارند خارج از این ماجرا هستند و باید بدانند که اگر ایشان آنها را نخرند حتماً شیطان آنها را می‌خرد. ما در هر موقعیتی هستیم باید تصمیم بگیریم که متناسب با موقعیتمان خودمان را به آنها بفروشیم.