خانواده آسمانی،جلسه 282 ، 93/03/08

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

1- شادی و حُزن همراه با اهل بیت «علیهم السلام» (یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا)

رسیدن به چنین مقامی، نشانه‌ی نهایتِ دلدادگیِ یک انسان به خانواده آسمانی می‌باشد و اگر کسی به این مقام برسد، حتماً هم‌درجه‌ی اهل بیت «علیهم السلام» خواهد بود.

در خانواده زمینی نیز احترام به شادی‌ها و غم‌های اعضای خانواده، یکی از معیارهایِ اصلی عضویت در خانواده است. تمام انسان‌ها به خاطر انتساب به اعضای خانواده خویش و اطمینان از اینکه آنها در غم‌ها و شادی‌ها همراهش می‌باشند، آرامش داشته و راحت‌تر زندگی می‌کنند.

اما به راستی انسا‌ن‌ها چگونه می‌توانند به جایی برسند که با شادی اهل بیت شاد بوده و با حزن شان اندوهگین باشند؟

و چه مقام با عظمتی است لحظه تولد انسانی به برزخ که در شادی و غم اهل بیت «علیهم السلام» شریک بوده است. دوستانِ آخرتی او که همگی اشرافِ قیامتند، آشنای دیرینه‌ی او بوده و او را تا مقام خودشان همراهی می‌کنند (مقام محمود).

و اما برای رسیدن به چنین مقامی باید تمرین‌های جدّی و مستمر داشت.

تمرین اول؛ ابتدا باید سعی کنیم تا با انتساب به اهل بیت «علیهم السلام» شاد باشیم و افتخارمان این باشد که عضو خانواده آنها هستیم. برای این منظور باید در ابتدا این انتساب را بشناسیم، باور کنیم و در آن به یقین برسیم. برقراری ارتباط وجودی ما با معصومین «علیهم السلام» است که وجودِ ما را با وجودِ آنان هماهنگ می‌کند. اگر ما نمی‌توانیم با معصومین «علهیم السلام» ارتباط برقرار نماییم، نشانه‌ی ضعفِ ما در عشق بازیِ با آنهاست. ابتدا باید بیاموزیم با آنها ارتباط برقرار کنیم؛

گناهان‌مان را باور نکنیم، آلودگی‌هایمان را زیاد جدّی نگیریم، تمام امراض اخلاقیِ ما، بیماری‌هایی است که شیطان به ما تحمیل نموده است. بلکه باید قیمتِ خود را باور کنیم. اگر یک قطره عشق، روی دریای گناهانِ ما بریزد، تمامِ گناهان را پاک می‌کند. عشق، اکسیری است که باید باورش نمود.

برای عاشق شدن باید تمرین کرد، خلوت‌هایی را با اهل بیت «علیهم السلام» برای خویش ترتیب بدهیم، با آنها حس بگیریم، در خیالِ خود، با آنان عشق بازی نماییم و آرام آرام با برقراری ارتباطاتِ مداوم، سعی کنیم از انتسابِ با آنها لذت برده و با ارتباط با آنها شاد باشیم.

بنابراین فقط باورِ انتساب کافی نیست، بلکه باید موانعِ مزاحم میان ما و اهل بیت «علیهم السلام» را حذف نموده و در خلوت‌های خود، با ارتباطات همیشگی، کم کم به رابطه‌ی وجودی با آنها دست پیدا کنیم.

فراموش نکنیم که ما زمانی می‌توانیم در شادی اهل بیت «علیهم السلام» شاد بوده و با غمشان غمگین شویم که در ابتدا بتوانیم با خودشان شاد بوده و به عزت برسیم.

کسی که نتواند به عشق اهل بیت «علیهم السلام» برسد، مجبور خواهد شد، با عشق‌های پایینی و تحقیرکننده سر کند، بنابراین قیمتش هم به همان میزان پایین می‌آید.

اگر حقیقتاً می‌خواهیم بدون زحمت، درگیری و جنگ با شیطان، رذائل اخلاقی خود را کنار گذاشته و با سرعت اوج بگیریم باید از رَحِم غیب استفاده کنیم. رحم هر کدام از اهل بیت «علیهم السلام»، سرعتِ فوق العاده‌ای به انسان خواهد بخشید، باید با تک تکِ آنان ارتباطاتِ عاشقانه برقرار کنیم، تا به جایی برسیم، که آنان در طول روز چندبار به سراغ ما آمده و به ما سر بزنند. اینکه قلبِ ما هوای هم‌نشینیِ با آنان و در آغوش کشیدن شان را می‌کند، نشانه‌ی آن است که بالاخره، راهمان داده اند.

قیمتِ ما، در سطحِ همان کسانی است که در طول روز، هوسِ ارتباطِ با آنان را می‌کنیم و دلتنگ‌شان می‌شویم.

برای مَحرم شدن با غیب، باید لجاجت کرد، باید درِ آسمان را آنقدر کوبید تا به روی انسان باز شود، چرا که خدا و اهل بیت «علیهم السلام» کسانی نیستند که بتوان از آنها گذشت زیرا در این صورت به نهایتِ خسران خواهیم رسید.

در انتخاب عشق‌های زمینی، باید به گونه‌ای تصمیم بگیریم که آن عشق میان ما و اهل بیت «علیهم السلام» فاصله نیندازد. عشقی که خداوند امضایش نکند، در نهایت جز به خُسرانِ انسان منتهی نمی‌گردد.

در جلسه آینده، با تمرینی چند دقیقه‌ای آشنا می‌شویم که تکرار آن و مداومتِ جدی بر انجام آن، راهِ ارتباطاتِ عاشقانه را میانِ ما و اهل بیت «علیهم السلام» باز خواهد نمود.

قبل از این تمارین باید نوع شخصیت خود را مشخص کنیم؛ سمعی، بصری و یا لمسی. ما از کدام گروهیم؟

نوع شخصیتِ ما در ارتباطاتِ زمینی، مشابه نوعِ شخصیتِ ما در ارتباطاتِ غیبی است. ما تمایل داریم در لحظه‌ی رویارویی با اهل بیت «علیهم السلام»، چه ارتباطی با آنان داشته باشیم؟...

این بحث را در جلسه بعد، پی خواهیم گرفت.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته