حسین زمان ما در غربت و آوارگی است و به منتظر حقیقی نیاز دارد

حضرت جواد از امیر مؤمنان علیهما السّلام نقل فرمود:«قائم ما را غیبتى خواهد بود تا این‌كه فرمود: پس هركس بر دین خود ثابت بماند و به‌سبب طولانى شدن غیبت امامش، قساوت پیدا نكند.پس او در روز قیامت در درجۀ من و با من خواهد بود.» (1) یک انسان حقیقی منتظر عمل است، انتظار یعنی عمل. از این رو پیغمبر فرمود:«أفضَلُ أعمالُ أمَّتی إنتظارُ الفَرَج= بالاترین اعمال امت من انتظار فرج است». (2)

مثالی برای انتظار این است که خانمی که شب مهمان دارد، «انتظار» درست این است که او بی کار نمی نشیند و منزل را آماده می کند؛ شرائط و مواد لازم برای پذیرایی را آماده کرده و موانع را برطرف می کند.

«انتظار» به معنی کار کردن است، نه بی کاری و بی عملی؛ «انتظار» یعنی من حاضرم و پای کار هستم. «منتظر» واقعی کسانی بودند که به چادر امام حسین ع ملحق شدند و تا آخر پای کار ماندند. اما چند هزار نفری که از مدینه آمده بودند، تعدادی هم در راه به حضرت پیوستند و تعدادی هم شب عاشورا به حضرت ملحق شدند؛ شب عاشورا که امام حسین(علیه السلام) اتمام حجت کرد و ماهیت و هدف قیام را بیان فرمود، همه فرار کردند و رفتند؛ چون فهمیدند که حکومتی در کار نیست تا در آینده در آن شریک شوند؛ دیدند حضرت می فرماید که همه کشته می شوند؛ برای همین همه رفتند؛ آنها منتظر واقعی نبودند و برای دنیا آمده بودند.

تعدادی از سربازهای عمر سعد در آخرین لحظات به امام حسین پیوستند. چند ساعت قبل از آن، حتی تا چند دقیقه قبل با امام جنگیده بودند؛ ولی وقتی فکر می کنند که این امام و پسر پیغمبر است و تنها و غریب است و من وظیفه ­ام است به او کمک کنم، توبه می کنند و به لشکر امام می روند. این سربازان را حدود ۳۰ نفر ذکر کرده اند که به کمک امام رفتند و شهید شدند. آنها منتظران واقعی بودند که به محض آگاه شدن به وظیفه شان عمل کردند.

«انسان حقیقی» یک منتظر واقعی است که تنهایی و نیاز امام زمانش را درک کند. او یک عنصر بی­ خاصیت و بی ­مصرف برای امام زمان نیست. «منتظر» یعنی انسان در زندگی هزینه عشق به پدر آسمانی اش را بپردازد. همانگونه که عشق به همسر، پدر و مادر، خواهر و برادر هزینه دارد و انسان بار محبت دیگران را در زندگی باید تحمل کند و هزینه این محبت را بپردازد، ما هم باید بدانیم که هزینه عشق ما به پدر و امام زمان مان در کجای زندگی مان پرداخته می شود. آیا اصلاً در برنامه ­ریزی های روزانه و هفتگی و ماهانه و سالانه ما جایی برای کمک به امام زمان مان و برطرف کردن موانع ظهورش وجود دارد؟

یک منتظر جدا از این که شأن گیاهی دارد و به امور گیاهی خودش می رسد، ورزش می کند و به بدنش می رسد، تغذیه می کند، شأن حیوانی دارد و به خانواده و مسائل اجتماعی­ اش می رسد، شأن عقلی دارد و کار علمی می کند، باید بداند که بالاتر از همه اینها یک انسان است، شأن انسانی و جاودانه نیز دارد؛ باید بداند که  این شأن، عشق ورزی ها و مهرورزی های خاص خودش را دارد و در این شأن باید به کمک امام زمانش برود.

مهمترین سوال در قیامت چیست؟

مهمترین سؤالی که در قیامت و چهره به چهره در مقابل امام زمان از انسان پرسیده می شود و اگر درست پاسخ داده شود، پاسخ گویی به بقیه سؤالات نیز راحت تر می شود، این است که آیا امام تو تنها و آواره بود یا نبود؟

این همان است که قرآن می فرماید: «لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ= در آن روز درباره نعیم( امام زمان) مورد سوال قرار خواهید گرفت»(3). سوال می شود که آیا حضرت به کمک تو احتیاج داشت یا نه؟ تو برایش چه کاری کردی؟ آیا زندگی ­ات را با این او هماهنگ کردی؟ مگر در قیامت از پدر و مادر زمینی مان نمی پرسند؟ جزء سؤالات مهم قیامت پرسش از والدین است؛ حضرت فرمود: «بوی بهشت از 500 سال راه می رسد؛ اما کسی که پدر و مادرش از او راضی نیستند، بوی بهشت را استشمام نمی کند.

اما حق پدر و مادر آسمانی ما به مراتب سنگین تر از حق والدین زمینی است. اگر پدر و مادر زمینی ما را در قیامت تأیید کنند و رد شویم، ولی پدر و مادر آسمانی امضا و تأیید نکنند، 70 سال هم نماز خوانده باشیم، تمام عمرمان را روزه گرفته باشیم، در آن جا فایده ای ندارد. ما باید جواب این سؤال ها را در دنیا برای خودمان آماده کنیم، وگرنه در آن جا جواب نخواهیم داشت.

بنا به فرموده ی خودِ حضرت باید با ایشان و با همدیگر «همدل و وفادار» باشیم تا حضرت با عجله ظهور کند.

1) كمال الدّین:٣٠٣/١ ب ٢۶ ح ١۴.

2) کمال‌الدین/2/644.

3) سوره تکاثر/8.

برگرفته از مبحث محرم جلسه 2