حاصل «خرده گیری» تنها ماندن و آخرش جهنم است

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 435 «خانواده آسمانی » مورخ 95/04/03 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که به شرخ ذیل میباشد .

امیرالمؤمنین (علیه السلام) می‌فرماید: «مَن ناقَشَ الإِخوانَ قَلَّ صَدیقُهُ؛ هر کس در کار برادرانش خرده گیری کند، دوستانش کم خواهد شد». یعنی کسی که به ضعف و خطاهای دیگران خرده می گیرد؛ فرقی نمی کند که در چه جایگاهی باشد؛ والدین نسبت به فرزندانشان، زن و شوهر نسبت به یکدیگر، استاد نسبت به شاگرد، کارفرما نسبت به کارمند و ..... چنین فردی چون تند مزاج است، شخصیت شقی و جباری دارد و به جهنم نزدیک تر است.

خرده گیری از خطاهای دیگران و مطرح کردن عیب ها، نشان دهنده نوعی پستی نفس است. کسانی که دائماً از کار دیگران خرده می گیرند، آدم های پست و کوچکی هستند که نتیجه این خباثت روحی، بدبختی و نزدیک شدن به جهنم است.

 یکی دیگر از آفات دوستی«خرده گیری» است که در روابط اجتماعی خیلی شایع است.

ایرادگیری و خرده گیری دلائل مختلفی دارد. اینکه انسان‌ها ازکار یکدیگر ایراد و خرده می‌گیرند، بعضی از دلائلش با دلائل بحث «عیب‌جوئی» مشترک است. قبلا گفتیم که «عیب جویی» نشانه حقارت نفس است. یعنی کسی که به دنبال عیب دیگران است، در حقیقت از خودش غافل است. چنین افرادی چون دچار خودشیفتگی هستند، دائماً به کار دیگران می پردازند.

خودشیفتگی یعنی من از دیگران، همسرم، خانواده همسرم و ... بهترم. این فرد نمی داند که غرق در عذاب و جهنم خویش است؛اما کسی که خود را گناهکارتر از دیگران می‌بیند، اصلاً به ضعف ها و خطاهای دیگران کاری ندارد. بنابراین، کسی که عیب دیگران را ببیند، این ناشی از ضعف خودش است که عیب خویش را نمی بیند؛ این بیماری خیلی تکان دهنده و خطرناک است که در مسیر رشد خود، بقیه را جهنمی ببینیم.

در «خرده‌گیری» و مناقشه نیز، همین‌طور است؛ یعنی تنها کسی از دیگران عیب می‌گیرد که پست و بی شخصیت باشد. چون اینآدم پست است که همیشه دیگران را تحقیر می‌ کند. او دیگران را کوچک و پست می­بیند. لذا دائماً خرده گیری و بهانه گیری می­کند؛ اما آدم کریم و بزرگ، سعی می‌کند که همیشه خوب ببیند و کاری به ضعف و خطاهای مردم نداشته باشد.

از ارکان حفظ خانواده، حلم و بردباری نسبت به ضعف ها و خطاهای همسر و فرزندان است.

مردسالاری و زن سالاری در خانواده،نمونه بارز صفت «شقی و جبار» است و به محض این که زن و مرد از اخلاق الهی دور می شوند، به شقاوت نزدیکخواهند شد.

این را بدانید که هر وقت طرف مقابل، انسان نجیب و مظلومی باشد و ما او را تحقیر کنیم و بر او خرده بگیریم، به جهنم و عذاب های آن نزدیک تر خواهیم بود.

آدم سخت گیر عقده ای، روانی و بی شخصیت است. چون اهل عیب جوئی و خرده گیری است. لذا نتیجه این خرده گیری ها این می شود که دوستان و دیگران از اطراف او بروند و او را ترک کنند و درهای آسمان و غیب نیز به روی او بسته شود.

گاهی چنین افرادی انتظار دارند که محبوب باشند و دیگران او را دوست بدارند؛ درحالیکه اگر چنین اتفاقی هم بیفتد، از روی ترس خواهد بود.

«محبوبیت» با اخلاق خوب، مهربانی و به دست آوردن دل دیگران حاصل می شود، نه با تسلط بر دیگران.