(جلسه 35) معصومین (علیهم السلام) آمده اند که انسان را عاشق خدا کنند

بحث ما درباره ی خواص و آثار عشق به مظاهر تام اسماء الهی بود. اگر دل ما عاشق انسان کامل که مظهر تام خداوند و خلیفه الله می باشد، بشود واین عاشق حقیقی باشد باعث سرازیر شدن کمالات ایشان در وجود ما می شود چرا که ما سعی درشبیه شدن ایشان و جذب کمالات آنها می نماییم. خداوند از طرفی به دل ما عشق به بی نهایت داده واله حقیقی این دل خداوند است. «لااله الاالله» . وازطرف دیگرمحبوبها و معشوقهایی را قرارداده که مظهر کامل خودش می باشند و ما با عشق به آنها وتبعیت ازایشان به خداوند نزدیک می شویم. و ما دراین نزدیکی، محبت خدا را هم کسب می کنیم ومهمتر از آن این است که خودمان محبوب خدا می شویم. ظاهر امر دوست داشتن خدا و باطن آن محبوب خدا شدن است.

پس رابطه متقابل است. همانگونه که ما دلتنگ ایشان می شویم آنها هم از شنیدن نام ما خوشنود ونسبت به ما مشتاق می شوند.اینکه در دعا می گوییم : «اللهم اجعلنی محبوبه فی ارضک وسمائک» اشاره به همین مطلب است. اینکه انسان توجه داشته باشد که خداوند و معصومین (ع)شخصا اورا دوست دارند آرام بخش ونشاط آوراست. واین محبت غیر از رحمت رحمانیه ی خداوند است . این همان رحمت رحیمیه اوست که مخصوص مؤمنین و دوستان خاص خداوند است. یک مسئله مهم این است که شیطان همیشه گناهان ما را به رخمان می کشد به طوری که از خدا بترسیم ورابطه مان با خدا خراب شود. ما به قدری اسیر حجاب عادت هستیم که هزاران بارازخدا محبت های خاص دیدیم ولی باز هم شک داریم که آیا خدا ما را دوست دارد یا نه؟ همین حس غلط که شیطان به ما القاء کرده سبب شده که ما آغوش گرم خداونوازشهایش را نبینیم. برای همین به قدری از گناهانمان ترسیدیم که خودمان را به غلط "بد " ترجمه کردیم.

خانم فاطمه زهرا(س) وامیرالمؤمنین ورسول گرامی اسلام (علیهما السلام ) برای گناهکاران امت غصه خورده ودغدغه دارند. پیامبر(ص) درهنگام ارتحال نگران گناهان امت خود بودند وتا ازطرف خدا به اطمینان نرسیدند تسلیم ملک الموت نگردیدند. از آن جایی که گناهان ما بین ما و ایشان فاصله انداخته هرگز این همه محبت و نوازش را ندید ه ایم لذا محتاج محبت دیگران هستیم. وازاین وضعیت ما ایشان خیلی غصه دارمی شوند.

گفتم به کام وصلت خواهم رسید روزی گفتا که نیک بنگر شاید رسیده باشی

********

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد

ما یک عمر درطلب چیزهایی هستیم که دون شأن ماست و آنچه را که لیاقت دل ما را دارد در اختیار داشته واز آن غافلیم واحساس بدبختی می کنیم. ما باید معیت ومحبت خداوند، انبیاء وائمه و امامزادگان وفرشته های الهی راببینم تا احساس هیچ کمبود وبدبختی نکنیم. ما میلیونها برابرمحبتی که ازدیگران دریافت می کنیم مورد محبت خداوند ومعصومین (ع) و... می باشیم آن هم درمقیاس بی نهایت اگر یک ولی خدا ما را دوست داشته باشد چقدر وقتش را به ما اختصاص میدهد؟ خود بنده استادی دارم که خیلی به ایشان ارادت دارم وگاهی اجازه ی ملاقات می دادند ولی در حال حاضر سالهاست علیرغم علاقه ی متقابل بنده وایشان هنوزاجازه ی ملاقات به هیچ کس و همین طور به بنده را نداده است.

این وضعیت کسی است که ما او را به خاطر خدا دوست داریم. درصورتی که خداوند که همه ی اینها حتی چهارده معصوم ذلیل اوهستند هروقت بخواهیم به ما وقت خصوصی می دهد. هر لحظه ودر هر شرایطی خداوند برای ایجاد و حفظ این رابطه هزاران پیامبر و چهارده معصوم را فرستاد که همگی مورد جفا قرارگرفتند. وتنها معصوم که در قید حیات است حدود 1180سال است که درغیبت است. وکلام الهی را برای ما فرستاد و ما همه را نادیده گرفتیم. درحدیث قدسی داریم که خداوند می فرمایند که وقتی بنده ام با من سخن میگوید من طوری با او هستم که گویا فقط این بنده را دارم ولی بنده ی من طوری است که گویا خدایی ندارد.

با اینکه خدا اینهمه لطف دارد ما یکسره گناه می کنیم ولی با وجود این خداوند در رحمتش را به سوی ما نبسته است وهیچ وقت دست رد به سینه ی ما نزده است. خداوند جمله ای دارد که می فرماید: "بنده ی من به حق خودم دوستت دارم." خدا برای ما همه کار کرده است ولی ما به خاطر خواسته های طبیعی خودمان با خدا قهر هستیم . آیا شده که ما فقط به خاطر خدا با او رابطه برقرار کنیم؟ چه قدر ما بی وفا و جفا کاریم. همه ی امکانات وفراغت را برای ما مهیا کرد ولی ما دیگران را به خدا ترجیح دادیم. تمام فضائل پیامبران وائمه (علیهم السلام )رادروجود امام زمان (عج) ریخت ولی ما حدود1180سال ایشان راتنهاگذاشتیم وبرای همه چیز غصه خوردیم الا او . اضطرار خودمان مهمتر از اضطرار حضرت است وبرای اینکه تنها نباشیم به دشمنان ایشان پناه بردیم. وقتی که می میریم می فهمیم که یک عمر در آغوش خدا بودیم و نفهمیدیم. واین بالاترین غصه ی ما خواهد بود یک عمر انسان در آغوش خدا باشد ونفهمد.

یار را اغیار پنداری همی شادی را نام بنهادی غمی

این زبان حال کسی است که از ساقط شدن عبادت (مثلا نماز 4رکعتی 2رکعت شدن ) خوشحال می شود واز قرآن لذت نمی برد. ما از نامه های دیگران حتی اگر دررنج هم باشد بیشتر لذت می بریم تا از خواندن قرآن . اصلا وقتی برای آموختن قرآن نمی گذاریم ماباید خودمان را کاملا دراختیار خدا قراردهیم. ما برای اثبات عشقمان به خدا باید سند بیاوریم وخودش سند اینگونه فرموده:«قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله» اگر به دنبال این محبت، تبعیت هم بکنیم بالاتراز رسیدن به معشوق اتفاق می افتد وآن اینکه خدا هم مارا دوست دارد.

محصول عشق به معصوم، عشق به خدا و در نتیجه عشق خدا به انسان است زیرا معصوم یعنی خود او (جلوه ی تام خدا). وچه قدرشیرین است که انسان حس کند معصومین (ع) عاشق او هستند . تمام زیارتهایی که رفته ایم و زیارت عاشوراهایی که خوانده ایم خودشان اینطور خواسته اند واساسا عشق از آن طرف بوده است. «ولکنه اول من المذکور وثان من الذاکر» اول او دلش برای ما تنگ می شود بعد ما دلتنگ می شویم و به زیارت و ملاقات می رویم. ولی ما اشتباها فکر می کنیم که دلتنگی از ما آغاز شده است. خداوند هر چه صفت داشته به معصوم داده که ما درعشق به ایشان این صفات را دریافت نماییم خداوند با دستوراتی که به ما داده است می خواسته که ما از شر طبیعتمان آسوده شویم وبه راحتی در آغوش خودش قرار گیریم. زیرا ثروت، مدرک، تحصیلی، ظاهر زیبا وامکانات و... برای ما حجاب شده بود. متأسفانه ما درماه مبارک رمضان به جای این مهمانی را درک کنیم وازمیزبان لذت ببریم از محدودیت طبیعیمان ناراحت و عصبانی می شویم.

ما زمانی قدر این همه عنایت را می فهمیم که خود حقیقیمان رایافته باشیم وبه دنبال نیازهای او باشیم. کسی با دیدن یک گل یا پرنده دلش به سمت خدا می رود که دل بیدار داشته باشد. بزرگان فرموده اند که اولین قدم انسان درحرکت بیدارشدن است .کسی که خود حقیقی اش را یافته باشد آغوش گرم خدا ونوازش او را می فهمد.

کسی که درگیر خود طبیعی اش باشد اصلا اینهمه محبت را نمی فهمد البته عقلمان می فهمد ولی دلمان درک نمی کند.«قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله» معصوم آمده که انسان را عاشق خداکند . ماباید نوع نگاه ووقت گذاری درباره ی معصوم که خانواده آسمانی ما هستند را عوض کنیم تا آنها را ازدست نداده وازحیات انسانی محروم نشویم. اینکه از ما خواسته اند که بذل مال کنیم برای این است که شبیه خودش: «باسط الیدین بالعطیه» شویم درصورتی که خداوند می توانست ما را بدبخت وگداکند. انسان برای معشوقهای طبیعی به راحتی هزینه کرده وحاضر است جانش را فداکند ولی درباره ی خداو خانواده آسمانی باید یکسره به ما بگویند. وخداوند درباره ی قرض الحسنه اینگونه خطاب به ما می فرمایند: «من ذاالذی یقرض الله قرضا حسنا فیاضعفه له اضعافا کثیره » . توجه کنید که چگونه خداوند به ما وعده ی بیشتر شدن می دهد تا با رغبت بذل مال کنیم . اسلام آن قدر برای زن و فرزند ارزش قائل شده که مرد باید آنها را تأمین کند نه مانند اروپایی ها که زن وظیفه ی تأمین خودش را دارد.

ما حب نداریم که نمی توانیم فقط یک پنجم از مازاد درآمد مان را خمس بدهیم وعلیرغم استطاعت برای حج هزینه کنیم. اصلا پیام بحث خانواده ی آسمانی "انسان شناسی " و"خودشناسی" است.

اگر خودمان را بشناسیم معشوقمان را هم می شناسیم واگر معشوق حقیقیمان را شناختیم وظیفه مان درقبال معصوم راهم می شناسیم ونیازی به تذکر ویاددادن دیگران نیست. پس عشق وظیفه مان را معلوم می کند.

عاشق شو ورنه روزی کار جهان سر آید ناخوانده نقش مقصود ازکارگاه هستی

ما عاشق نشده ایم که دینداری برایمان تکلیف ودشواراست . گفت که سرمست نئی رو که از این دست نئی رفتم و سرمست شدم وزطرب آکنده شدم. لازمه ی سرمستی و سرخوشی حقیقی عشق است. از اول هم خدا به ما اینگونه فرموده «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی» .در جایی هم خداوند آورده است: «هو الذی خلق لکم من انفسکم ازوجا لتسکنوا الیها وجعل بینکم موده ورحمه » مودت بین زن و شوهر. اهل بیت (ع) که با ما مودت دارند اینهمه مصائب حاکی از مودتشان نسبت به ماست ماباید مودت داشته باشیم واین ماهستیم که با گناهانمان خون به دل ایشان واردکرده وایشان را مصیبت زده می نماییم. درصورتی که آنها راضی به ناراحتی مانیستند:

عشق معشوقان ولی افزون تراست لیلی از مجنون بسی مجنون تراست

درپرونده ی ما قتل 13معصوم وآوارگی امام زمان (عج) است ماباید با امامان آشتی کرده و در کارهایمان تجدید نظر کنیم.