(جلسه 266) پرورش فرزندان، تحتِ محبت اهل بیت

- احیاء امر اهل بیت

امام باقر «علیه السلام» در روایت زیر به آثار دیگری از ملاقات مؤمنین اشاره می‌فرمایند؛

- تزاوروا فی بیوتکم، فإنّ ذلک حیات لأمرنا، رَحِم الله عبداً أحیا أمرنا.

- به خانه‌های یکدیگر رفت و آمد داشته‌باشید که این کار، باعث احیای امر ماست. خداوند رحمت کند بنده‌ای را که امر ما را اِحیا کند. در خانه یک مؤمن یا یک انسان حقیقی، معصیتی صورت نمی‌گیرد. یکی از خصوصیات خانه‌های شیعیان از نگاه امام باقر «علیه السلام» آن است که این خانه‌ها احیاء کننده امر اهل بیتند.

بسیاری از منازل اصلاً آماده رفت و آمد فطرت‌گرایان نیستند و اساساً رفت و آمدی از مؤمنین و اهل فطرت در آنها دیده نمی‌شود. اما در سبک زندگی‌ِ انسانی، صله ارحام آسمانی و رفت و آمدهای بهشتی از جایگاه و اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

همانطور که همه ما در منازل‌مان دغدغه‌های اهلِ خانواده زمینی خود را داریم، برای رسیدن به سبک زندگیِ الهی و انسانی، حتماً باید در خانه‌های خود دغدغه‌های اهل بیت و خانواده آسمانی‌مان، بخصوص امام زمان «علیه السلام» را به دغدغه‌ای جدی و همگانی تبدیل کنیم، به طوری که همه اعضا خانواده در تفکر و همدلی برای خانواده آسمانی خویش و احساس تکلیف برای جهاد و تلاش در رفع موانع ظهور، اشتراک داشته‌باشند. چقدر لذت‌بخش و امیدوارکننده است لحظه‌ای که اهل بیت به خانه‌ای می‌نگرند و ساعتهای از آن خانه را در اشتغالِ به احیاء امر اهل بیت و رفع موانع ظهور می‌بینند.

در سبک زندگیِ اسلامی، خانه‌ها اشرافی‌اند هم از منظر نوع انتخابات و نگاهها، هم از منظر نوع فعالیت‌ها و رفت و آمدها و دغدغه‌ها. حتی طراحی دکوراسیون در این منازل نیز به گونه‌ای است که موجبات احیای امر الهی، توجه به غیب و رفت و آمد و درود فرشتگان را فراهم می‌سازد. اساساً از نگاه قرآن، شرافت یک منزل آن است که اساس و بنیان آن بر پایه تقوا تشکیل شده باشد.

اگر الله، اهل بیت و جهاد سه معشوقِ اصلی و اول اعضایِ یک خانواده نباشند، آن خانه، خانه‌ای بی‌برکت خواهد بود.

امام باقر، با اطمینان، تجمع مؤمنان را راهی برای قدرت گرفتن اهل بیت می‌داند. آیا جمع‌های ما، به گونه‌ای برگزار می‌شود، که امام زمانِ تنها و غریب‌مان، در آن یاری شده و قدرت گیرد؟ اگر جمع‌های ما، حقیقتاً در جهت احیایِ دین خدا پیش می‌رود؟

یاری ولی الله، احیاء امرالهی

در شب عاشورا حدود 40 نفر بیشتر در لشکر امام حسین «علیه السلام» باقی نمانده بودند. از صبح عاشورا تا عصر عاشورا، امام حسین «علیه السلام» چندین بار خطاب به لشکر عمر سعد، خودش را را معرفی نمود و طلبِ یاری نمود. اما این طلب یاری در واقع طلبِ نجات شیعیانی بود که در جهنم گرفتار شده بودند. حدود 30 تا 32 نفر با «هل من ناصر ینصرنی»‌های امام حسین «علیه السلام» از لشکر عمر سعد (جهنم) بیرون آمده و خود را به بهشت حسین رساندند و توانستند از پایین‌ترین درجات جهنم تا عالی‌ترین درجات بهشت در کمتر از یک روز صعود کنند.

این صعود تنها یک دلیل داشت؛ تنهایی امام حسین «علیه السلام». اگر امام لشکریانِ بسیاری داشت، هیچ کس تحتِ ندایِ کمک خواهی او، تحت تأثیر قرار نمی‌گرفت و لشکر دشمن را ترک نمی‌کرد.

اگر همه ما به این حس حقیقی برسیم که امام زمان، پدر حقیقی ما، غریب و تنها و آواره است و بیشترین غم و ناراحتی‌اش از آن است که فرزندانش رهایش نموده و یاری‌اش نمی‌کنند، قطعاً تغییری در سبک زندگی‌مان خواهیم داد و در جهت کمک و رفع موانع ظهورش، قدمی برخواهیم داشت.

باید حس انتقام در ما تولید شود که بتوانیم وارد عملیات انتقام شده و برای آن برنامه‌ریزی نماییم. بهترین و مهمترین نقشه‌ریزی‌ها در تمام عالم، شب انجام می‌شود، تاریکی، خلوت و آرامش شب، فرصتی مناسب برای تمام برنامه‌ریزی‌ها و طرح نقشه هاست.

حتی مقدرات عالم، در شب قدر مشخص می‌شود، نه روزِ قدر. بنابراین برای رسیدن به مقامِ یک منتقم، باید اهل بیداری شب باشیم.

اما یک سؤال مهم که هر انسان، قبل از هر انتخابی باید از خودش بپرسد آن است که آیا من در لشکر امامم ثبت نام شده‌ام؟ آیا سِمَت و پستی در این لشکر به من واگذار شده‌است؟

اگر جواب این پرسش مثبت بود، تمام انتخاب‌ها و تصمیمات و روابط ما در چهارچوبِ این پاسخ مثبت، مبارک و لذت‌بخش خواهند بود، در غیر اینصورت، یک زندگی حیوانی و بی‌برکت خواهیم داشت.

بزرگترین دغدغه حضرت زهرا «سلام الله علیها»، حمایت از امام زمانش بود. ما چقدر به مادرمان شباهت داریم؟ آیا ما جزء کسانی هستیم که حضرت زهرا «سلام الله علیها» به عنوان حامیِ پسر غریب و تنهایش به ما نگاه کند؟ آیا آرزوی اساسیِ ما آن است که امام زمان‌مان، به عنوان شیعه‌ای جهادگر روی ما حساب باز کند؟ آیا ما به اندازه علی اصغر «علیه السلام» و رقیه «سلام الله علیها» توانسته‌ایم در دین مؤثر باشیم؟

پیامبر اکرم «صلی الله علیه و آله» حداقل فایده جهاد را این می‌داند که فرزندان و همسر انسان، به عنوان انسانی جهادگر و قدرتمند او را پذیرفته و بر قدرتِ او تکیه می‌کنند، جهاد به خانواده انسان، مجد و عظمت می‌بخشد.

بزرگترین وظیفه یک پدر و مادر، پرورش فرزندان تحتِ حبّ خانواده آسمانی‌شان است. خیانت و جنایت بزرگی است اگر فرزندانمان را با خانواده حقیقی‌شان آشنا نکرده و آنها را به مودت اهل بیت نرسانیم.

کمی جدی‌تر در سبک زندگی خود بازنگری داشته‌باشیم و خانه و خانواده خود را تا مقامی بالا ببریم که مشمولِ دعای امام باقر «علیه السلام» شوند: رحم الله عبداً أحیا أمرنا....

آرشیو مباحث استاد شجاعی

فروشگاه آنلاین با محصولات ناب