(جلسه دوم) مؤمن فقط یک دلشوره دارد؛ ایمانش!

در جلسه‌ی گذشته آموختیم که کسانی که حقیقتِ ایمان، در وجودشان نفوذ کرده و از نظر الله، مؤمن محسوب می‌شوند، بالاترین ارزش را در نظام خلقت دارند. آنان میوه‌ی عالم خلقتند و خداوند تمام نظام خلقت را به افتخار آنان خلق نموده است.

گاهی حجاب عادت باعث می‌شود انسان قدر و قیمت این نعمت عظیم (ایمان) را نداند، بطوری‌که با نعمات بسیار کوچکتر، به سطح بالاتری از شادی می‌رسد تا داشتنِ نعمتِ ایمان.

برای یک مؤمنی که از نعمت ایمانش، سرمست است، سختی‌ها و دشواری‌های زندگی، راهی برای رشد و قدرت است. لذا از هیچ گرهی و هیچ مانعی نمی‌هراسد؛ بلکه دست در دست الله، از روی آن پریده و قدرت می‌یابد.

ایمان او، به قدری در نگاهش قیمتی است، که اساساً تنها ثروتی که دائماً مراقبش بوده و نگران از دست دادن آن است، همان، ایمانش می‌باشد. دلشوره‌ها و اضطراب‌های او منحصر به بخش فوق عقلانی اوست، بطوری که فقط و فقط در تلاطم روزگار و فراز و نشیب‌های روزهای زندگی‌اش، نگران قوت و قدرت ایمانش می‌باشد. او به طرز وسواس گونه‌ای مراقب است تا حوادث و اتفاقاتِ زندگی، نه تنها او را به ضعف ایمان نکشاند، بلکه روز به روز از میادینِ مختلف زندگی برای رشد کردن و قدرت گرفتن در ایمان و عقایدش استفاده می‌کند.

شادی‌ها و غم‌های او براساس نظام حبّیِ الله استوار است، بطوری‌که هیچ چیزی به غیر از دائره الله و محبوب‌های الهی،‌ قادر به مشغول کردن قلب او نیستند.

اساساً قیمتی را که الله برای مؤمن مشخص کرده و آن را از کعبه بالاتر می‌داند، به احترام مهندسیِ صحیح معشوق در قلب اوست، وگرنه ظاهر ایمانی و مذهبی، نشانه‌ی حقیقتِ ایمان، در وجود انسان نمی‌باشد.

اهل آسمان، مؤمنان را خوب می‌شناسند!

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرماید: «إِنَّ الْمُؤْمِنَ یُعْرَفُ فِی السَّمَاءِ كَمَا یَعْرِفُ الرَّجُلُ أَهْلَهُ وَ وُلْدَهُ، وَ إِنَّهُ أَكْرَمُ عَلَى اللَّهِ مِنْ مَلَكٍ مُقَرَّبٍ = مؤمن در آسمان شناخته شده است، همانگونه که مرد، برای خانواده‌اش شناخته شده، و او در نزد خداوند، از یک فرشته‌ی مقرّب نیز،‌گرامی‌تر است».(عیون أخبار الرضا : 2 / 33 / 62 )

وقتی اهل آسمان، کسی را می‌شناسند، یعنی او در نزد اهل آسمان صاحبِ قیمت، ارزش و احترام است. مؤمن حقیقی، این اعتبار را هم برای خود، و هم برای برادران مؤمنش ادراک کرده و از آن احساس عزت می‌کند.

لذا هرگز احساس بی‌پناهی، تنهایی و بی‌کسی نمی‌کند. هیچ کمبودی، شکستی، فقدانی و ... برای مؤمن احساس حقارت تولید نمی‌کند، زیرا او به منبع قدرت و عزت اتصال دارد، و اساساً هیچ چیزی جز آسمان، در نزد او لذت‌بخش و هیجان انگیز نیست.

مؤمن؛ دردانه‌ی خداست...

نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در فرمایش دیگری فرمودند: «إنَّ اللّه َجلّ ثَناؤهُ یقولُ: وعِزَّتی و جَلالی، ما خَلَقتُ مِن خَلْقی خَلْقا أحَبَّ إلَیَّ مِن عَبدیَ المؤمنِ = خداوند می‌فرماید: به عزت و جلالم قسم که هیچ خلقی را در نزد مردم، محبوب‌تر از بنده‌ی مؤمن‌ام، نیافریده‌ام».(بحار الأنوار : 71/158/75 )

اگر کسی چنین محبتی را از سوی الله، ادراک کند، به هیچ وجه تحقیرپذیر نیست، زیرا اتکال و اتصالش به آسمان، او را از هر محبت و تعلقِ دیگری بی‌نیاز می‌کند. او به هیچ کدام از شئوناتش در دنیا دلخوش نیست، زیرا اصلِ‌ همه‌ی دارایی‌های عالم (الله) را در آغوش دارد. دلخوشی او الله است و الطاف بی‌کرانی که هر لحظه از اِله حقیقی‌اش بر او نازل می‌گردد ... نه به ثروتش می‌نازد، نه به جاه و پست و مقامش، نه به فرزندانش و ... دلگرم نیست، او تنها به الله دلگرم است و بس... .

دلی که خداوند آن را برای پذیرش عشق خود و عشق اهل‌بیت نرم کرده است، آنقدر قیمتی و با ارزش است، که هیچ غصه‌ای آن را از هم نمی‌پاشد. و هیچ نعمتی هم او را به هیجانِ کاذب نمی‌رساند.

چنین دلی، به قدری ارزشمند است که خداوند به خاطرش به عزت و جلالش سوگند می‌خورد ... .