تکیه و توکل به خدا و ندیدن اسباب و علل مادی، نتیجه ی خداباوری است

گاهی اعتقادات شرک آلودی در ما رسوخ می کند. یعنی دل مان را به  اسباب و علل مادی و به بعضی افراد و چیزها خوش می‌کنیم. مثلاً یک زن به شوهرش دل خوش می شود؛ یک آقایی به خاندان و فامیل و دوستان یا حتی رئیس خودش تکیه می کند؛ بعضی ها به مال وثروتشان و بعضی ها به مقام شان تکیه می کنند. دل شان خوش است که اینها را دارند و در کنار آنها به شکل کاذب احساس آرامش می کنند. اما دلخوشی مومنین فقط خداست. یعنی مسبب الاسباب تکیه گاه آنها است. حالا ببینید کدام یک از اینها بیشتر آرامش دارند؟

انسان های زیادی از اول تاریخ تا الان وجود داشته اند که به یک سلسله از امور موهوم تکیه داشتند و فکر می کردند که اینها روزی دهنده ی آنها هستند. خداوند تبارک و تعالی میلیاردها بار به آدم ها فهمانده است، آنچه را که شما تکیه‌گاه خود می دانید، تکیه‌گاه شما نیستند،  بلکه تنها ابزار و وسیله هستند. یعنی با نبودن آنها انسان به بن بست نمی رسد. چقدر سراغ داریم یتیمانی را که با نداشتن پدر و مادر یا با نداشتن یکی از آنها، بزرگ شده اند.

میلیونها خانم هستند که بدون همسر، دارند خوب و سالم و متعادل و پاک زندگی می کنند. اصلا گاهی خداوند برای این که به ما بفهماند که ابزار و وسایل تکیه گاه ما نیستند، آنها را از ما می گیرد. مثلا برای این که پیغمبر موحد بار بیاید، خدا پدر و مادرش را در کودکی از او می گیرد.  بزرگان علما، غالبا از داشتن ابتدایی ترین اسباب و علل محروم بوده اند. به هر حال، این مسئله در نشاط و آرامش انسان نقش اساسی دارد، کسی می تواند در دنیا شاد و آرام باشد که تکیه گاهش همیشگی و شکست ناپذیر باشد. اما کسی که تکیه گاهش ممکن است هر لحظه بمیرد؛ تصادف کند؛ مریض شود؛ بیکار شود؛ ورشکسته شود و خصوصیات منفعت رسانی را از دست بدهد، دائما در اضطراب به سر می برد.

خود خداوند فرموده: «إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِیمٌ= خدا [نسبت] به مردم دلسوز و مهربان است»(بقره/143). «انّ» و «لام تأکید» آمده، یعنی حتما حتما منِ خدا هم رئوف هستم و هم مهربان. «رحیم» یعنی خداوند تبارک و تعالی توجه ویژه ای به انسان دارد. بعد هم فرمود، شما هر طوری روی من حساب کنید، من هم همان طور با شما رفتار می کنم. اگر واقعا به من تکیه دارید، من هرگز پشت شما را خالی نمی کنم. هر چه که شما بیشتر به خدا تکیه کنید و کمتر اسباب و علل مادی را ببینید، قدرت و عزت تان بیشتر می شود.

در مباحث قبل گفتیم که انسان به محض توجه به خود و خارج از خود، به انبوهی از نیاز های درونی و بیرونی برمی‌خورد که چاره ای جز برآوردن آنها ندارد. در نتیجه پیوسته به دنبال مددی است که در حل این مشکلات او را یاری کند. با توجه به این که آدمی هرگز از نیازها خالی نیست و با انبوه احتیاجات به جانب خدا متوجه می‌گردد، اگر انسان خدا را بهترین مددکار دانست، پیوسته رو به درگاه او کرده و با تضرع و انابه حل مشکلات را از درگاه او می طلبد. ، بنابراین، پیوستگی دائمی او به خداوند تبارک و تعالی باید در همه وقت و همه حال باشد.

برگرفته از جلسه سوم آثار دعا