توفیق خواستن از خدا، بدون تلاش مسخره گی است

مسخرگی چیزی است که انسان به سادگی گرفتارش می شود. یعنی رفتارهای کاملا نامعقول و توهمی و تکیه کردن به آرزوها و احساسات، بدون در نظر گرفتن لوازم معقول و منطقی کار.

در حرکت به سمت آخرت و ابدیت، باید جدیت داشته باشیم. فقط افراد تنبل و بی حوصله هستند که  راحت به حرام می افتند. یعنی اکثر جهنمیان کسانی هستند که آدم های تنبل و بی حوصله بوده و در دنیا جدی نبودند.

امیرالمومنین علی (علیه السلام) فرمودند: « یکی از منفورترین آدم ها در نزد خداوند، کسانی هستند که خداوند آنها را به خودشان واگذار کرده است». یعنی  خود حقیقی برایشان اهمیتی ندارد. در ادامه حضرت می فرماید: «اینها راهنما ندارند  و خودشان را از مسیر اصلی دور نگه می دارند. 

وقتی به کالاهای دنیایی و اهداف دنیایی و جمادی، گیاهی، حیوانی، عقلی دعوت می شوند، وقت عمل کردن دارند؛ اما موقعی که به کالای آخرتی دعوت می شوند، کسل هستند». حضرت این را مسخرگی می­ گویند.

وقتی انسان نسبت به جاودانگی و حیات ابدیش که هر لحظه ممکن است به آنجا منتقل شود،  جدی نیست و نسبت به حیات دنیایی که مشکوک هم هست و معلوم نیست چقدر به دست آید و چقدر در آن بماند، جدی است و خیلی وقت می گذارد، حضرت او را اهل جهل و مسخرگی می نامند.

بیشتر وقت عمرما در مقدمات راه طی می شود. درحالی که مقصدمان، آخرت و ابدیت است و باید عمران را برای کسب آن حیات صرف کنیم.

آنچه که منشأ شادی  و آرامش است ایمان است. بنابراین، هر کس می خواهد حیات دنیایی لذت بخشی داشته باشد، باید به بخش فوق عقلانی اش اهمیت دهد. این بخش اگر قوی شد، دیگر غصه و غم نخواهیم داشت و زندگی شادتر شده و دنیای قشنگی خواهیم داشت.  

همان طور که برای قوت و زیبای بدن مان وقت می گذاریم؛ تغذیه مناسب می کنیم و مثلا به باشگاه می رویم، برای روح مان هم باید وقت بگذاریم؛ باید تمرین کنیم و به باشگاه تقویت روح برویم، تمرکز بگیریم و رشد کنیم.

اگر کسی برکت در زندگی را می خواهد، در هر زمینه ای باید به تقویت روحش بپردازد. هر چقدر به روح بپردازیم، زندگی بهتری خواهیم داشت و برعکس، هر چقدر روح کوچک و ضعیف باشد، گره های بیشتری به کارهای زندگی می افتد.