تنبلی و بی حوصلگی،جلسه 41 ، 93/03/10

از سلسله مباحث استاد محمد شجاعی

مسیرِ صحیح ارضاء بینهایت‌طلبی در انسان‌ها

آموختیم که تمام ضعف‌های انسان، ریشه در ضعف بخش فوق عقلانی او دارند و هر قدرتی در انسانها، باز به قدرت و قوّت این بخش برمی‌گردد. متأسفانه، عدم معرفت صحیح انسا‌ن‌ها نسبت به این بخش، سبب شده است تا در توجه به تغذیه‌ی آن بی‌اهمیت بوده و در تغذیه‌ی بخش‌های گوناگون وجودی خود، عدالت را رعایت ننمایند. برای رسیدن به مرحله‌ای که تمام قوای وجودی انسانها نسبت به ارزش و اصالتشان عادلانه تغذیه شوند، اولین اقدام، شناخت شئون، ارزش و اصالت هر بُعد است. ابعادِ چهارگانه پایینی، در حقیقت ابعادی ابزاری بوده و تنها بُعد اصیلِ وجود هر انسان بُعد فوق عقلانی اوست که جاودانه و بینهایت‌طلب است. از همین رو اولین اقدام هر انسان، شناسایی زوجِ این بخشِ بینهایت‌طلبِ وجودش است، زیرا در غیر اینصورت، بینهایت‌طلبی‌های انسان به جایِ جریان یافتن در بُعد عقلانی، در بعدهای پایین‌تر به جریان افتاده و او در بخش‌هایی به بینهایت‌طلبی گرفتار می‌شود که فاقد ارزش بوده است. اوجِ این مسیرِ اشتباه را می‌توان در زندگی سلاطین، پادشاهان و متموّلینِ تاریخ به وضوح مشاهده نمود.

انسانهایی که در جمع‌آوری اموال و ثروت‌های گوناگون، و یا در کسب اموراتی وهمی از قبیل (مقام و جاه و ریاست و ...) و حتی در امور علمی، بدون هیچ نیت انسانی، افسارگسیخته پیش می‌روند، از قربانیانِ این مسیرِ نادرست اند.

بُعد الهیِ انسانها، تنها در یک زمان، می‌تواند خوب و حقیقی تربیت گردد که با زوجِ متناسب و بینهایت خود یعنی الله آشنا شده و به واسطه‌ی پیوند با خانواده آسمانی‌اش که مظاهر تمام‌نمای الله در عالم طبیعت اند، به سوی این زوج حرکت کند. این حرکت می‌تواند روز به روز او را به شادی، قدرت و آرامش بیشتری برساند.

رحم‌های قدرتمند برای ربوبیت انسان

خداوند بزرگ، از جریان ربوبیت خویش، سه رحم قدرتمند را در جهت رشد سریعتر و پیوند بیشتر با زوج حقیقی انسانها، برای آنان طراحی نموده است، رحم‌های زمانی، مکانی و رحم استاد.

خاصیت این رحم‌ها، پرورندگی است و انسانی که در این رحم‌ها قرار گرفته و از آنها به طور متناسب، استفاده می‌نماید. با سرعت و قدرت بیشتری، به حرکت خویش ادامه خواهد داد. درست مانند نطفه‌ای که وقتی در رحم مادر، قرار می‌گیرد، با سرعتی بسیار زیاد در زمانی کوتاه (نُه ماه) به یک انسان کامل تبدیل می‌گردد.

در این جلسه، به مناسبت آغاز ماه شعبان و نزدیک شدن ضیافت رمضان، اندکی پیرامون این رحم‌های زمانی و نحوه‌ی استفاده از آنها در تغذیه‌ی بخش فوق عقلانی، بحث خواهیم نمود.

آماده شدن برای یک مهمانی بزرگ

رحم‌های زمانی در ماههای مختلف قمری، پراکنده می‌باشند. به عنوان مثال در ماه رجب، روزه‌ی روز بیست و هفتم، معادل 70 سال عبادت است، یعنی نورانیت و قدرت 70 سال عبادت را در روح انسان تولید می‌کند. ماه شعبان نیز قدرتِ سازندگیِ فوق العاده‌ای برای انسانها به همراه دارد، زیرا آنان را برای استفاده از ماه رمضان و دریافت فیوضاتِ آن آماده می‌نماید. علت اینکه بسیاری از انسان‌ها، ادارکی از ضیافتِ خداوند در ماه رمضان نداشته و اساساً آن را مهمانی نمی‌دانند و از روزه‌داری، تنها نخوردن و نیاشامیدن را حس می‌کنند، آن است که اصلاً در رحم‌های قبلی تربیت و آماده‌ی درکِ این مهمانی نشده‌اند.

لذت‌های یک مهمانی با الله و خانواده آسمانی در ذائقه‌ی گروهی از انسانها، تعریف نشده است، زیرا آنان، اساساً روزه را در بخش حیوانیِ خود تعریف نموده و به آن تن می‌دهند. از سویی اگر کسی از رحم‌های رجب و شعبان برای ورود به ماه رمضان استفاده ننموده باشد و برای این میهمانی بزرگ خود را آماده نکرده باشد، قطعاً نمی‌تواند از شرایط این مهمانی لذت ببرد.

کسی می‌تواند از رمضان به عنوان یک ماه عسل با زوج حقیقیِ خود (الله) لذت بُرده و از خوراک‌های عالی و فوق‌العاده‌ای که معشوقش برایش مهیا نموده استفاده کرده و رشد نماید که ؛ خود را آرام آرام از ماه رجب و بعد در ماه شعبان آماده نموده باشد.

کسی که خوب از رحم رجب و شعبان برای آمادگی‌اش استفاده کرده، قطعاً می‌تواند از سفره‌های رنگینی که برای بخش فوق عقلانیِ او تدارک دیده شده است، بهره گیرد.

برای ورورد به مهمانیِ رمضان، باید ابتدا وارد رحمِ ولایت در ماه شعبان شد. اگر کسی در ماه شعبان با امام زمانش پیوند نخورد، از رمضان، چیزی جز تشنگی و گرسنگی نخواهد فهمید. اساساً وجود اعیاد ولایی (تولدامام حسین، امام سجاد، حضرت ابوالفضل، حضرت علی اکبر و حضرت صاحب الزمان علیهم السلام) در ماه شعبان، گلبارانی است از سوی پروردگار برای قوّت بخشیدن به احساساتِ ما تا بتوانیم به پیوند عمیق‌تری با امام خویش دست یابیم.

در ماه شعبان، باید اندکی از شلوغی‌های ارتباطات و برنامه‌ریزی‌های گوناگونِ زندگی خود را کمتر نموده و بخش فوق عقلانی را بیشتر به ارتباط با الله و خانواده آسمانی خویش مشغول کنیم. چند روز از ماه را روزه بداریم، از مناجات‌های این ماه، مثل مناجات شعبانیه، خوب استفاده کنیم؛ این مناجات عاشقانه‌ترین مناجات میان انسان و الله است، فراموش نکنیم که در هنگام قرائت این مناجات، آن را با تمام وجودمان میان خود و الله تصور کنیم.

در فرازی از مناجات شعبانیه، از خداوند می‌خواهیم تا ما را جزء کسانی قرار دهد که آنان را به یاری خود فرا خوانده و اجابتش می‌کنند.

خداوند در جریان ربوبیت خویش، انسانها را به یاری خویش می‌خواند تا روحشان را بزرگ‌تر نموده و به قدرت برساند. این به یاری خواندن‌ها، نه از سر نیاز خداوند که برای قدرت یافتن و رشدِ آنها طراحی شده است. هر اجابتی از سوی انسان علامت صدق اوست. ریشه کلمه‌ی صدقه نیز، از صدق می‌آید و نشانه‌ی آن است که ما حاضریم چقدر برای معشوق خود هزینه کنیم. انسانی که حاضر به هزینه کردنِ صادقانه از تمام ابعاد زندگی‌اش (استعداد، جوانی، آبرو، مال و عمر و ...) برای معشوقش نیست، هرگز به رشد نخواهد رسید. زیرا اساساً میان او و الله عشقی برقرار نشده است که او را به صدق برساند.

سعی کنیم تا می‌توانیم در ماه شعبان، از گناهان متداول و خُلق‌های بد فاصله بگیریم، چرا که اگر نتوانیم در ماه شعبان بخش فوق عقلانیِ خود را کمی تقویت نموده و به آسمان مرتبط نماییم، قطعاً از رمضان، دریافتی نخواهیم داشت.

اعمال این ماه را از مفاتیح استخراج نموده و در انجام آنها جدی باشیم. ذکرها و عباداتش را با حوصله و تمرکز بیشتری تکرار کرده و به خلوت‌هایمان کمی بیشتر توجه نماییم. شنیدنِ بحث‌های معرفتی، قدرتِ فوق‌العاده‌ای در انسان تولید می‌کنند، زیرا افزایش سطح معرفت، قدرت و جدیت بیشتری در انسان برای ترک تنبلی‌های فوق عقلانی ایجاد می‌نماید. از خاطر نبریم که هر چه خوراک‌های فوق عقلانی بیشتر می‌شود، انس انسان با غیب نیز بیشتر می‌شود، برای چنین انسانی، دیگر هیچ چیز هراس‌انگیز نخواهد بود، زیرا او روز به روز به لحظه‌ی باشکوه تولدش که عمری در جهت آماده نمودنِ خود برای آن بود، نزدیک‌تر می‌گردد. و این لحظه برایش بسیار شعف‌آفرین و لذت بخش خواهد بود.

ماه شعبان را محترم بشماریم و از آن برای رفاقت‌های آسمانی و رشدِ کودک عزیز روانمان استفاده کنیم.

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته .