تجلی کامل «مقام محمود» پیامبر (صلی الله علیه و آله) را همه در قیامت خواهند دید

در دعای جوشن کبیر می‌خوانیم: « یَا خَیْرَ حَامِدٍ وَ مَحْمُودٍ = ای بهترین حمد کننده و حمدشونده»، خود خدا بهترین حمد کننده است، هم از خودش هم از بندگانش. «یَا خَیْرَ شَاکِرٍ وَ مَشْکُورٍ = ای بهترین کسی که شکر می کند و مورد شکر قرار می گیرد».

 «إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ = به راستى پروردگار ما آمرزنده [و] حق‏ شناس است» (فاطر/34). بهشتیان وقتی که آخرین قدم را از روی صراط که در جهنم است، برمی دارند و وارد بهشت می شوند؛ ورود به بهشت یعنی ورود به «دارالسلام ابدی» که متأسفانه شنیدن اینها برای خیلی ها عادی شده است. «دارالسلام ابدی» یعنی این که یک کسی وارد آسایش و سرور ابدی و کمال ابدی می شود. وقتی این قدم را در بهشت گذاشتید، یعنی وارد دارالسلام شدید، اینجاست که کلمه «سلام» از خدا به انسان می رسد و هم فرشته ها می‌گویند:« سَلَامٌ عَلَیْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ = [و به آنان مى‏ گویند] درود بر شما به [پاداش] آنچه صبر كردید» (رعد/24).

چقدر شنیدن این کلام از طرف فرشته لذت دارد که می‌‌گویند سلام بر شما که صبر کردید و یا طبق فرموده‌ی قرآن می‌گویند: «ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ آمِنِینَ = [به آنان گویند] با سلامت و ایمنى در آنجا داخل شوید» (حجر/46).

 این سلام خیلی مهم است، اگر به انسان برسد و لازمه اش این است که ما در دنیا اهل سِلم و سلام باشیم. با دیگران اهل سلم و سلام باشیم، شرّی از ما به کسی نرسد، حتی نیّت شرّی هم در دلمان به کسی نداشته باشیم. اهل سِلم و سلامتی نسبت به معصوم و بندگان خدا باشیم. هر چه قدر سلامتی در ما بیشتر باشد، پیام سلامتی زودتر به ما می رسد. خودتان را زودتر از حسادت سالم کنید، از تکبّر سالم کنید، از زودرنجی و حساسیت و غضب سالم کنید. چون اگر سالم به آخرت نرویم، به راحتی کلمه سلام را نمی شنویم. چون در بهشت غیر سالم را راه نمی دهند. قرآن در این باره آیاتی دارد که می فرماید:« إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ = مگر كسى كه دلى پاك به سوى خدا بیاورد» (الشعراء/89)؛ «لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا = در آنجا نه بیهوده‏ اى مى ‏شنوند و نه [سخنى] گناه‏ آلود؛ سخنى جز سلام و درود نیست» (واقعه/25-26).

فقط کسانی که اهل سلام هستند و دیگران با آن ها معاشرت می‌کنند، مصاحبت می‌کنند، ازدواج می‌کنند، زندگی می‌کنند، از آنها چیز غیر سالمی متوجه روح دیگران نمی‌شود، روح دیگران به واسطه همسری با آنها، مصاحبت، فامیلی، دوستی ناسالم، خراب و آلوده نشود. خیلی مهم است که ما لجن ها و آلودگی‌های روحی را از خودمان دور کنیم تا خدای ناکرده کسی را آلوده نکنیم.

چرا غذای جهنمی ها چرک و خون است؟ برای این که چرک و خون بازتاب نفس شان است. نفس کینه توز، نفس حسود، عصبانی، حساس و زودرنج، متکبّر و بدبین چرک و خون دارد. تا می شود و تا می توانیم ما باید این چرک و خون ها را از خود دور نگه داریم که نه خودمان آلوده شویم و نه کسی به واسطه ارتباط با ما آلوده شود. اگر نسبت به کسی حسادت کنیم، علاوه بر خودمان او را هم آلوده کرده‌ایم. نسبت به کسی حساسیت و زودرنجی داشته‌باشیم یا نسبت به کسی که تعصب بی‌جا داشته باشیم، او را آلوده می‌کنیم، نسبت به کسی غضب بورزیم، عصبانی اش کنیم، تحقیرش کنیم، سرش داد بزنیم، هم او آلوده می‌شود و هم ما آلوده می‌شویم. مقام «سلم»، مقام خیلی مهمی است.

تمام حرف ها در قیامت حول محور «حمد» است. آنجا بهشتی ها می‌گویند: « وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ = و پایان نیایش آنان این است كه ستایش ویژه پروردگار جهانیان است» (یونس/10). شرو ع و آخر و وسط حرف شان حمد الهی است. بعد آن ها می‌گویند: «وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ= و مى‏ گویند سپاس خدایى را كه اندوه را از ما بزدود به راستى پروردگار ما آمرزنده [و] حق‏ شناس است» (فاطر/34). دقت کنید این کلمات خیلی مهمند.

اینکه می گویند، شکر خدا که از ما غم را برحذر کرد، یعنی هیچ وقت، تا ابدیت، تا زمانی که خدا، خدایی می‌کند، هیچ غمی سراغ ما نمی‌آید. چرا تا خدا، خدایی می‌کند، کسی غمگین نمی‌شود؟ چون در آخر آیه می‌گویند:« إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ = به راستى پروردگار ما آمرزنده [و] حق‏ شناس است»، برای این که پروردگار عزیز ما که ما را خوب پرورش داده، بسیار بخشنده و شکرگذار است.

ترکیب «غفورٌ شَکُور» خیلی جالب است، یعنی خدایی که گذشته را می‌بخشد، ندید می‌گیرد و با تو قهر هم نمی‌کند و راه را باز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد تا با او آشتی کنی؛ اگر هم زحمتی کشیده‌ای و کاری انجام داده‌ای، از تو تشکر می‌‌‌‌کند. در حالی که همه این ها با لطف خودش بوده است.

علی ع می فرماید: «کسی که بهشت شناسی ندارد و بهشت را نمی شناسد، خیلی از شهوت های دنیایی در چشم او بزرگ جلوه می‌کند». حضرت وقتی در اوصاف بهشت صحبت می‌کند، می‌گوید شما خودتان را با لذّت های بهشتی آرام و شاد کنید و از دام شهوت های دنیا نجات دهید.

«الحمد لله الّذی اَذهَبَ أنَّ الحَزَن اِنَّ ربَّنا لَغفُورٌ شَکور=سپاس خدایی را که حزن و اندوه را ازما برطرف کرد که پروردگارمان غفور و شکور است». یعنی در آنجا کسی غیر از «حمد» کار دیگری را دوست ندارد، یعنی دوست ندارد حرف دیگری بزند. برای همین در سوره یونس آیه ۱۰ فرمود:«وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ= و آخرین درخواست بهشتیان از خدا این است که نعمت حمد خودش را می خواهند». خوش به حال کسی که در دنیا اهل بهشت و حمد است و حمد نصیبش می‌شود.

در این حال منادی پروردگار از داخل عرش ندا می‌کند: «یا معشر الخلائق! غُضوا أبصارَكُم حتّى تَمرّ بِنتَ حبیب الله إلى قصرها؛ ای اهل محشر! چشمان خود را پائین بیفکنید و خیره نگاه نکنید، که دختر حبیب خدا اینک می‌خواهد به قصرش برود». چقدر لذت دارد که مادرمان در آن عظمت بیاید و در قصرش برود. واقعاً‌ لذت دارد که انسان ببیند، مادرش با چه عظمتی به بهشت می رود.

«در این حال دختر من فاطمه در محشر حرکت می کند، و بر دوش او دو حله سبز رنگ است و در اطراف او هفتاد هزار حوریه حرکت می‌کنند و چون به در قصرش می‌رسد، می بیند که حسن بر در ایستاده است، و حسین با سر بریده بر در ایستاده است. به فرزندش حسن می‌گوید: ای حسن! این شخص سر بریده کیست؟ حسن می‌گوید: این برادر من است! امت پدرت او را کشتند، و سرش را جدا کردند. در این حال از جانب خدا برای فاطمه ندا می‌آید: ای دختر حبیب خدا! من آنچه را که امت پدرت با او به جا آورده بودند به تو نشان دادم؛ چون در ازای این مصیبت و در پاداش این شهادت، من برای تو نزد خود ذخیره کرده بودم و با خود قرار داده بودم که نظر در محاسبه بندگان خود نکنم تا زمانی که تو و ذریه تو و شیعیان تو و کسانی که به شما و ذریه شما احسان کرده‌اند گرچه از شیعیان تو نباشند؛ همه را داخل در بهشت گردانم! پس فاطمه داخل بهشت می‌شود و ذریه او و شیعه او داخل بهشت می‌گردند و هر کسی که به فاطمه احسان نموده باشد، گر چه از شیعیان نباشد داخل در بهشت می‌شود. و این است گفتار خداوند تعالی».

افتخار و عزت را می بینید که اگر کسی به فرزندان حضرت زهرا خدمتی کرده باشد، حتی اگر شیعه هم نباشد به شرط این که کافر و عنود و لجوج نباشد، وارد بهشت می شود. صحنه را دقت کنید همه اهل محشر از روز اول خلقت تا قیامت همه ایستاده اند و این صحنه را می بینند. به این می گویند مقام محمود که عزت شیعه آنجا نمود می یابد. هر کسی باید سعی کند که در روز قیامت و در آن مقام، جایگاهی داشته باشد و نزدیکتر به پیامبر (صلی الله علیه و آله) و مادرمان فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) باشد. اگر می‌خواهی به آن هزار پله و به آن منبر نزدیک تر باشی، الان می توانی خودت را به آن جا برسانی، فرصت عمر را برای همین در اختیار ما گذاشته اند. الان فرصت داری خودت را برسانی هر طوری می‌توانی هزینه کن از دنیایت برای ابدیتت. از جوانی، از سلامتی‌ات، عمرت، استعدادت، قلمت، آبرویت، امکاناتت برای اهل بیت استفاده کن. در هزینه کردن برای اهل بیت تکبّر نکنید. حتی اگر از آبرویتان باشد، «منِ» خودتان را کنار بگذارید. فقط ما یک چیز هستیم، نوکر اهل بیتیم. ما فرزند آن ها هستیم، فرزند در مقابل پدر و مادر باید ذلیل باشد. قرآن درباره ی احترام به والدین می فرماید:« وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّیَانِی صَغِیرًا = و از سر مهربانى بال فروتنى بر آنان بگستر و بگو پروردگارا آن دو را رحمت كن چنانكه مرا در خردى پروردند» (اسراء/24). در رفتار با پدر و مادر طبیعی باید بال های تواضع بگسترانیم، در مقابل شان متکبر نایستیم و خیره در چشمان شان نگاه نکنیم، این رفتار با والدین طبیعی است، در مقابل پدر و مادر حقیقی مان چقدر باید ذلیل باشیم؟ ناز کردن برای اهل بیت، شرط گذاشتن برای اهل بیت، برای گدایی شرط گذاشتن، برای نوکری ناز کردن، این ها باعث می شود، تو از آنها دور شوی. گفتیم که فاصله خیلی است از پای منبر تا روی منبر چند صد هزار سال فاصله است. این فاصله چیزی نیست، مگر خودت به وجود آورده باشی، یعنی ما هر دفعه کاری می‌کنیم که بین ما و اهل بیت فاصله باشد در غذا خوردن مان، حجاب مان، ناموس مان.

 حجابِ ناموس مان با حضرت زهرا (سلام الله علیها) فاصله دارد، حجاب مردان مان حجاب اسلامی نیست. فاصله ها را باید کم کنیم تا برسیم به پای منبر و چشم در چشم امیرالمؤمنین (علیه السلام) نگاه کنیم. مقام محمود این است.

مواظب باشید، شیطان شما را فریب ندهد، بگوید تو کجا و این مقام کجا؟ اما وقتی می روی حرم یا در منزل هستی مفاتیح را باز می کنی و زیارت عاشورا می خوانی، پس به تو اجازه داده اند که زیارت عاشورا بخوانی و این درخواست ها را بکنی. اگر اجازه داده اند، پس اجابت هم است. علی (علیه السلام) در نهج البلاغه فرمود: «مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ لَمْ یُحْرَمِ الاِجَابَةَ = کسى كه توفیق دعا یابد از اجابت محروم نمى‌گردد»، به شرطی که دعا لفظی نباشد و جدّی باشد. بخواهیم به آن مقام برسیم و برایش واقعاً سرمایه گذاری و تلاش کنیم.

شما فکر می‌کنید در قیامت در آن فاصله که چند صد هزار سال است، می‌توانید کاری کنید که به اهل‌بیت نزدیک شوید؟ می‌توانید قدم از قدم بردارید؟ قیامت الان همین جاست. ما الان کجای صف هستیم؟ پای منبر هستیم؟ روی منبر هستیم یا جدا هستیم؟

هرجا هستیم به ما اجازه داده اند که برویم جلو و سرعت بگیریم، قرآن فرمود سرعت بگیرید و بعد سبقت بگیرید، بقیه را پشت سر بگذار در نوکری کردن و خالص بودن. از حظ و لذت و بهره های دنیا کم کنید و برای آخرت تان بگذارید. این می شود مقام. اگر کسی واقعاً مقام می خواهد این مقام است. بقیه ی مقام ها موهومند. اگر رئیس جمهور شدی و این ریاست تو را از مقام محمود جدا کرد، باخت کردی، دیدید بعضی ها برای اینکه رأی بیاورند دست به چه کارهای زشتی می زنند، برای تبلیغ خودشان دیگران را تخریب می کنند، کجا می خواهند بروند؟

انسان مقام هم می خواهد این مقام ها را بخواهد و در اینها مسابقه بگذارد، قرآن می فرماید:«خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِی ذَلِكَ فَلْیَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ = [باده‏ اى كه] مهر آن مشك است و در این [نعمتها] مشتاقان باید بر یكدیگر پیشى گیرند» (مطففین/26).

در ادامه حدیث می خوانیم:«پس فاطمه داخل بهشت می شود. و ذریه او و شیعه او داخل بهشت می گردند. و هر کسی که به فاطمه احسان نموده باشد، گر چه از شیعیان نباشد، داخل در بهشت می شود. و این است گفتار خداوند تعالی:«لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَكْبَرُ= فزع اکبر(منظور قیامت است) آنها را به اندوه در نمی‌آورد.» (انبیاء/103)  آیه «وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ = و در آنچه دل هایشان بخواهد جاودانند.» (انبیاء/ 102) درباره فاطمه و شیعیان اوست. سوگند به خدا که این آیه درباره فاطمه و ذریه او و شیعه او و کسی که به ایشان احسان کرده است از غیر شیعیان نازل شده است.» (بحارالانوار ج7 ص335 و 336)

 آن فَزغ اکبر خیلی کلمه کشنده‌‌ای است. خداوند در قرآن فرمود:«عَمَّ یَتَسائَلون، عَنِ النَّبَإِ العَظیم = درباره چه چیز از یكدیگر مى ‏پرسند، از آن خبر بزرگ» (نباء/1و2). خداوندی که عظیم است وقتی بگوید، «نبأ عظیم» یعنی خیلی خیلی بزرگ.

 نبأ عظیم، فزع اکبر، یعنی آن گریه و ناله و فزع قیامت چه ناله ای و گریه ای است. در صحرای محشر که فزع اکبر است یک عده این فزع را حس نمی کنند، چه کسانی حس نمی کنند؟ فرزندان فاطمه زهرا (سلام الله علیها) ذریه ی خانم، شیعیان خانم، حتی کسانی که به شیعیان خانم خدمت کرده‌اند، هیچ حسی نسبت به آن فزع ندارند. عظمت را ببینید، چه قدر این خانم بزرگ است!! حضرت عسگری (علیه السلام) فرمود: «ما حجت خدا بر مردم هستیم و مادرم فاطمه حجت خدا بر ما است.»

فزع اکبر آنها را غصه دار نمی کند چرا؟ چون در این دنیایی که متن جهنم است، لذت های دنیایی، شهوت های دنیایی، مار و عقرب های دنیایی نتوانست، این ها را از فاطمه ی زهرا جدا کند.

و در ادامه می‌گوید: و در آنچه دل هایشان بخواهد جاودانند. در هر چیزی که نفس شان اشتها داشته و آرزو کند جاودان هستند. علامه مجلسی سوگند می خورد - خیلی حرف است که این بزرگوار سوگند بخورد- که آیه 102 سوره انبیاء درباره حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و ذرّیه ی او و شیعه او و کسی که به ایشان احسان کرده است از غیر شیعیان نازل شده است. این می شود مقام محمود.