به محض این که به لقمه حرام توجه کنی و خوشت بیاید، روحت به هم می ریزد

همین که چشمت به مال حرام که مال تو نیست، بخورد و دلت بخواهد، حتی اگر آن را نخوری، کار خودش را می کند و اثرش را بر روح تو می گذارد و روحت را ویران می کند.

شما نگاه کنید آدم ها در آرزوی رسیدن به پول بیشتر چقدر آدم می کشند. هنوز پول دزدی شان تقسیم نشده، به فکر کشتن یکدیگر هستند. به یکدیگر می گویند: قراراست یک بانک را بزنیم؛ دخل یک مغازه را بدزدیم؛ می خواهیم امشب بریم خونه ننه بزرگ و سرش را ببریم و طلاهایش را ببریم. ببینید چگونه است که حتی بویش به مشام آدم می رسد، آدم تمام حیثیتش عوض می شود و باطنش می شود یک حیوان.

برخی افراد فکر می کنند که لقمه باید خورده بشود و جذب بشود تا اثر کند. در حالی که چنین نیست؛ اصلا لازم نیست جذب بشود. می گویند لقمه حرام را هر کس خورد، ۴۰ روز نمازش قبول نیست؛ یعنی باید بخواند؛ نمازش درست هم هست، ولی قبول نیست. اما ما می گوییم: نه عزیزم، حتی اگر حرام را نخوری، ولی خوشت بیاید هم همینطور است. شما وقتی لقمه حرام را نگاه می کنید و دلتان می خواهد، کار تمام است. همین  که حرام را می خواهید، همین خواستن، آدم را درنده می کند. «رشوه و زیرمیزی و کار ما را راه بینداز» آدم را درنده می کند.

یکی از این عزیزان بانکی آمده بود و پولی آورده بود و می گفت اینها را مشتری های بانک به عنوان عیدی یا زیرمیزی به ما دادند. بدانیم که اینها حرام مَحض است. همان حرامی که امام حسین علیه السلام در روز عاشورا وقتی که حرف امام را حاضر نشدند گوش کنند، فرمود: علتش این است که شکم های شما از حرام پر شده است. حرام با انسان کاری می کند که حتی اگر بداند امام حسین علیه السلام سید جوانان بهشت است، باز هم با او می جنگد. مثل عمرسعد که این را می دانست، اما با حضرت جنگید.

ما خیال می کنیم که گناه فقط زنا و شراب و قمار و اینهاست، در حالی که کسی هم هست که اصلاً در عمرش طرف این گناه ها نرفته و در ظاهر هم ریشش بلند و چند تا انگشتر هم در دستش هست؛ تسبیحش هم شاه مقصود است و نماز شبش هم ترک نمی شود؛ اما به راحتی حرام می خورد و نمی فهمد که حرام چطور آدم را خشن می کند.

«گناه» باعث می شود که اسماء الله در ما هیچ تجلی نداشته باشد. حالا لقمه حرام را یک عده ای اصلاً نمی خورند ولی جنایت های دیگری می کنند که از اسم رحمان دور می  شوند.

برگرفته از مباحث «محبت» جلسه دوم