بهترین وسیله برای جبران ناتوانی هایمان

وقتی انسان هدف و مقصد را عالی می بیند و توان و امکانات خود را برای رسیدن به هدف، تام و کامل نمی یابد، به سراغ وسیله ای می رود که او را به هدف برساند. معصومین که مصداق اتم انسان کامل هستند، بهترین وسیله برای جبران ناتوانی های انسان می باشند: وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ (مائده /35)

خداوند نور مقدس ائمه معصومین را وسیله رسیدن به هدف نهایی خداگونه شدن و به فعلیت رساندن اسماء الهی  در روح انسان قرار داده است و ارتباط روحی و معنوی با آن ذوات مقدس را نردبان ترقی برای رشد و کمال روح می داند.

چنگ زدن به ریسمان

دنیا پرتگاهی است که برای رسیدن به قله انسانیت نیاز به ریسمان محکمی داریم که به آن چنگ بزنیم و متمسک شویم.

وقتی خطر سقوط به پرتگاه هر لحظه، لرزه به جان آدمی می اندازد باید بر ریسمانی چنگ زد و با نیروی الهی آنی و کمتر از آنی این حبل الله را رها نکرد.

یکی از نکات مهم و لطیف این آیه کلمه واعتصموا می باشد که به معنای چنگ زدن است و این کلمه زمانی به کار می رود که ترس و خطر همراه هم باشند. چرا که در حالت عادی در امنیت مطلق چنگ زدن معنا ندارد. (آل عمران/ 103)

روایت که بهترین تفسیر آیات الهی هستند، حبل الله را اهل بیت عصمت و طهارت می دانند.

اسماء الله: (اسرارء / 110)

ائمه معصومین تجلی اسماء الهی هستند همه ی اسماء الهی در ذوات مقدس ائمه، تجلی یافته اند اما هرکدام از این بزرگواران به یک صفت معروف شدند.

خداوند ائمه معصومین را مظهر تام اسماء الهی معرفی می کند و بندگان خدا برای متجلی شدن به اسماء الهی باید از درش وارد شوند. نه از باب دیگر و این ذاوت نورانی باب اصلی اسماء الحسنی هستند.

برای تعلق شدن به صفات کامله و ملکات اخلاقی باید به معدن و منبع اصلی آن نزدیک شد و قرب پیدا کرد، چنانچه این نزدیکی و شباهت، اقتران وجودی می آورد و در نتیجه انسان تحت تشعشعات رحمانی و نورانی ائمه قرار می گیرد و لحظه لحظه نورانی می شود تا جایی که با نورانی شدن وجود خود، اثری از ماده و تعلقات آن را در خود نمی بیند و علاوه بر این امر، برکات وجودیش حیات دیگران را نیز در پرتو روشنایی جان زندگی می بخشد.

مراتب توسل

توسل زبانی

ساده ترین مرتبه است که انسان در زبان متوسل اهل بیت (علیهم السلام) می باشد ولی این توسل از زبان به قلب و جوارح و اعمال و خلق و خوی او سرایت نکرده است.

مانند خواندن بسیاری از دعاها که فقط زمزمه است و گاهی توجه کامل هم صورت نمی گیرد.

توسل قلبی:

وقتی که انسان قلباً معتقد باشد که این خاندان واسطه فیض بین زمین و آسمان هستند و رسیدن به هر نعمت و هر مقام و هر درجه ای، با وساطت این خانواده صورت می گیرد همیشه آرام و با صلابت است.

احدی بدون اذن و اجازه این خانواده حق هیچ امر و کاری را ندارد و امر مهم اینکه دست و زبان و چشم و گوش و پای انسان نیز برای برکت یافتن و رسیدن و رساندن به مقصود نیاز دارند که بخشی از توان خود را در راه اهداف معصومین مصرف کنند.

توسل عملی:

نتیجه فعالیت جوارح در اعمال انسان ظاهر می شود یعنی اعمال صادره از انسان در راستای اعمال معصومین قرار می گیرد چون در راستای اقتدای به ایشان صورت گرفته است یعنی برخوردهای انسان با خود، خدا، مردم، خانواده و با هر پدیده دیگر رنگ و بوی برخوردهای معصومین را پیدا می کند ضمن این که با این توسل نقایص آن جبران می شود.

توسل خلقی:

انسانی که مراتب قلبی توسل را به مرحله کمال رسانده باشد خلق و خوی او نشان از پیروی او نسبت به معصومین را خواهد داشت.

سرانجام چنین انسانی به درجه ای می رسد که این تعابیر در مورد او به کار برده می شود: سلمان محمدی، سلمان منا اهل البیت.