بهترین دوست چه کسی است.

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* خالص ترین دوست هر کس، پدر و مادر اوست.

* با شهدا دوست شوید؛ زیرا آنها دوستانی هستند که تا قیامت و بعد از آن با انسان می مانند.

* اینکه چندبار در روز امام زمان (علیه السلام)، شهدا و صالحین به تو سر می زنند و دل تو هوس آنها را می کند، نشان می دهد که با دلت چه کرده ای.

* در درون خودت کاخی بزرگی بساز که تمام شهداء و انبیاء در آن جا بشوند.

* یکی از چیزهای که می تواند دلت را آباد کند غصه های دنیاست؛ چون سوخت دل می شوند برای آباد کردن دلت.

* قبر یعنی باطن و ملکوت خودت.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳62 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۲/17 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

چه دوستانی را در زندگی خود حفظ کنیم؟

در فرمایشی از امیرالمؤمنین «علیه‌السلام» آمده است؛ «تَمَسَّكْ بِكُلِّ صَدیقٍ أَفادَكَ فِی الشِّدَّةِ؛ هر دوستی را که در شدائد و سختی‌ها بدست آوردی، آن دوست را خوب نگه دار».

انسان‌ها در شرایط گوناگون، رفقا و دوستانشان را می‌یابند. به بعضی از رفقا، (اخوانٌ مکاشره) گفته می‌شود. یعنی دوستان و برادرانی که خوشرو هستند. امّا ارتباطشان با ما در حد احوالپرسی و سلام علیک است و هیچ ارتباط دیگری با ما ندارند.

دسته‌ی دوم، دوستانی هستند که در رفاه و خوشی‌ها در کنار انسان هستند، امّا در سختی‌ها به بهانه‌ها و دلایل گوناگون از انسان فاصله می‌گیرند.

امّا دسته‌ی سوم، دوستانی هستند که انسان در مشکلات آن‌ها را می‌یابد، به این معنا که در سختی‌ها و مشکلات در کنار انسان بوده و یاری‌اش می‌کنند، به‌طوری که آغوششان همیشه در لحظات ناگوار زندگی به روی انسان باز است. حضرت علی «علیه‌السلام» به ما سفارش می‌کنند که در حفظ این دسته از دوستان سخت‌کوش باشیم. البته منظور از دوستان می‌تواند یک همسر فداکار باشد، یک پدر و مادر مهربان‌تر و فداکارتر و دلسوزتر هستند.

باید قدر این دسته از انسان‌ها را در زندگیمان بدانیم و این دوستی‌ها را حفظ کنیم. نکند که با نمک‌نشناسی و ناسپاسی، این دسته از رفاقت‌ها را نابود کنیم.

بهترین رفیق از نگاه امیرالمؤمنین «علیه‌السلام»

در روایت زیبای از امیرالمؤمنین «علیه‌السلام» که فرمودند؛ «خَیرُ مَن صَحِبتَ مَن وَلَّهَكَ بِالاُخرى، و زَهَّدَكَ فِی الدُّنیا، و أعانَكَ عَلى طاعَةِ المَولى؛ بهترین مصاحب تو کسی است که تو را شیفته‌ی آخرت کرده و تو را به دنیا بی‌رغبت می‌کند و تو را در اطاعت از الله یاری می‌کند».

خوب است هر کدام از ما به سؤالات زیر پاسخ دهیم؛

سؤال اول؛

• من در زندگی خود چند رفیق با این خصوصیات دارم؛ دوستانی که مرا در اطاعت خداوند یاری می‌کنند و شوق به آخرت را در من زنده می‌کنند؟
• آیا ما در دعاهایمان از خداوند چنین دوستانی را طلب می‌کنیم؟
• چه‌قدر به دنبال یافتن چنین دوستانی تلاش کرده‌ایم؟

دوست انسان، جزء دارایی‌های آخرتی انسان هستند، به‌طوری که در برزخ و قیامت نیز در کنار ما خواهند بود. اگر ما زودتر از او از دنیا رفته باشیم، حتماً با سرمایه‌هایی که برایمان پیش می‌فرستند، در گذرگاه‌های آخرتی یاری‌مان خواهد کرد و اگر او زودتر از ما به برزخ متولد شده باشد،‌ حتماً در لحظه‌ی تولد و جریانات بعد از آن در کنارمان خواهد بود.

اگر کسی طمع رفاقت با اهل آسمان یعنی (انبیاء)، شهدا، ملائکه، خانواده آسمانی،‌ صدیقین و صالحین، در قلبش وجود داشته باشد، قطعاً انسان ارزشمندی است. آیا ما به فکر هدیه فرستادن برای اهل آسمان هستیم؟ در طول روز چند بار دلتنگشان می‌شویم؟ و هوس در آغوش کشیدنشان به سرمان می‌افتد؟

چند بار در روز دلمان به امام زمان «علیه‌السلام» سر می‌زند؟

میزان اشتیاق و دلتنگی‌های ما به اهل آسمان، تعیین کننده میزان اشتیاق آن‌ها به ماست.

اگر حقیقتاً به دنبال این هستیم که در زمان تولد به برزخ، خانواده آسمانی‌مان مشتاقانه به انتظارمان ایستاده باشند، باید در این

دنیا، مشتاقانه با آن‌ها رفاقت کنیم.

اگر جواب‌های ما به این سؤالات، پاسخ‌های زیبا و قشنگی نباشد باید احساس خطر کنیم؛ چون قطعاً این رفاقت‌های ضعیف که در دنیا ما را به شادی و آرامش نمی‌رساند در آخرت هم نیز، قدرت نجات‌بخشی ما را نخواهند داشت.

در گذشته آموختیم که قبر ما همان نفس ماست. اگر الآن، خانواده آسمانی ما در باطن و نفسِ ما جایی ندارند و نمی‌توانند ما را از غم‌های دنیا برهانند و با داشتن آن‌ها هنوز درگیر غم‌های دنیا هستیم یعنی آن‌ها در قبر ما نیز حضور نخواهند داشت.

سؤال دوم؛

• آیا دیگران با نزدیک شدن به من، مشتاق به آخرت می‌شوند؟
• آیا سخن گفتن من، معرفت دیگران را زیاد می‌کند به‌طوری که غم دنیا را فراموش کنند؟
• آیا در محل کار، همکارانم با دیدن من شاد می‌شوند و در کنار من احساس آرامش می‌کنند؟
• آیا من رفیق آخرتی برای همسر و فرزندانم هستم؟ هر جا من حضور دارم اضطراب و غصه هست یا صبر و قدرت و آرامش؟
• آیا دیگران منتظر من هستند یا این‌که از ندیدنِ من خوشحال می‌شوند؟

باید رفاقت با «الله» را بیاموزیم و فقط عاشقانه برای به‌دست آوردن رضایت خدا دستوراتش را اطاعت کنیم. کسی که با خدا رفیق می‌شود، دور تمام آن‌چه را که میان او و رفیقش فاصله می‌اندازد، خط می‌کشد و به آسانی به احکام دین تن می‌دهد.

رفاقت یعنی این‌که من به خاطر تو، طرف گناه نمی‌روم و به حرام دست نمی‌زنم.

خداوند در قرآن تهدید نمی‌کند، بلکه رفاقتی با ما حرف می‌زند؛ «إنّ الله یحب ...»، «إنّ الله لا یحب ...»

آیا ما آن‌قدر توان داریم که رغبت به دنیا را که منشأ تمام غم‌ها و غصه‌هاست در دل اطرافیانم کم کنیم و آن‌ها را نسبت به آخرت شیفته کنم؟ آیا واقعاً خودم این شیفتگی را دارم یا نه؟