بهترین دوست شویم تا غفور باشیم

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 428 «خانواده آسمانی » مورخ 95/02/09 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که به شرح ذیل میباشد.

در جامعه‌ی ایمانی، هیچ کس، غریبه نیست!

می‌دانیم که خداوند همه‌ی مؤمنان را در یک اعلام عمومی، «برادر» معرفی کرده است؛ « إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ...»

إخوه، با ریشه‌ی اخو، به دو صورت أخ (برادر) و أخت (خواهر) نمایش می‌یابد. ریشه‌ی أخ و أخت یکی است. لذا هر جا صحبت از برادرانِ مؤمن شد؛ خواهران را نیز در بر می‌گیرد.

فراموش نکنیم که این برادری، براساس یک ریشه‌ی مشترک و یک پدر و مادر حقیقی، استوار است؛ که این ریشه، بسیار اصیل‌تر، مهم‌تر و عمیق‌تر از ریشه‌های زمینی ما می‌باشد. لذا برادران ایمانی موظف اند نسبت به این ریشه‌ی عمیق، وفادار بوده و پیوند برادری خود را همیشه حفظ کنند.

عدم وفاداری به این ریشه‌ی آسمانی، سبب می‌شود که انسان دیگر مؤمنان را «غریبه» پنداشته و از انجامِ وظایف خود و رعایت حقوق آنان،‌ سرباز زند.

فراموش نکنیم که اسلام؛ حفظ حرمتِ برادران مؤمن و وفاداری نسبت به عقد أخوت آنان را بسیار مؤکد و لازم می‌داند، تا جایی که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در این باره می‌فرمایند:

«هر کس صبح کند و برای رفع مشکلات برادرانش، اهتمام نورزد، اصلاً مسلمان نیست!»؛ یعنی کسی که مسلمان نباشد، اصلاً از جرگه‌ی انسانیت خارج بوده و صاحب باطن انسانی نخواهد بود!!

هرگونه روحیه‌ی فریبکاری، سخت‌گیری، خشونت، ظلم، کم‌فروشی، گران‌فروشی، تقلب در تولید، تقلب در تجارت و ... روح انسانی بشر را نابود کرده و اولین قربانی این جنایت، خودِ شخص می‌باشد.

آیا من، یک رفیق حقیقی، از نگاه خدا هستم

از دوست حقیقی در روایات به واژه‌ی صدیق تعبیر می شود؛ یعنی کسی که در رفاقت، رحمت،‌ محبت و ...!

انسان صادق و روراست می‌باشد. کسی که در حضور و غیاب رفیقش،‌حافظ منافع و آبرویش است. صدیق کسی است که دوستش برایش مهم است، به او فکر می‌کند،‌ برایش سرمایه‌گذاری می‌کند، مشکل او را، مشکل خودش می‌داند، نسبت به او حسادت ندارد، و با تحقق آرزوهای دوستش، به اندازه‌ی تحقق آرزوهای خودش، شاد می‌شود. او با شکست دوستش احساس شکست و خطر می‌کند و برای دفاع و کمک او به پا می‌خیزد. صدیق کسی است که نگران کج رفتن‌های دوستش است؛ و همانگونه که مراقب خودش هست، از سفر رفیقش نیز به سوی الله، مراقبت می‌کند.

«دوست دارم» های حقیقی، در حقیقت «دوستت دارم» هایی است که به رشد انسانی دو رفیق منجر شود.

رفیق واقعی، کسی است که در مشکلات و لحظات سخت، چونان تکیه‌گاهی، در کنار رفیقش ایستاده و از آسایش و رفاه خود،‌ برای کمک به او، می‌گذرد. به فرمایش اعجاز‌انگیز زیر دقت کنید:

امیرمؤمنان علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «صَدیقاً حَتّی یَحفَظَ أَخاهُ فی ثلاثٍ: فی نِكبَتِهِ و غَیبَتِهِ و وفاتِهِ؛ یک دوست، دوست حقیقی نیست مگر آنکه برادرش را در سه مرحله‌ی زیر حفظ کند:

 1. آنجایی که برادرش دچار سختی و گرفتاری شده است؛ 2. در زمانی که او حضور ندارد؛ 3. و بعد از مرگش (یادش می‌کند).

یک رفیق حقیقی، اهل نفاق نیست و در زمان غیبتِ دوستش، از آبرو و همه‌ی اعتبارات او دفاع می‌کند. او حتی بعد از وفات دوستش‌ نیز، دائماً با هدایایی که به برزخ می‌فرستد، او را شاد و همراهی می‌کند.

امیرمؤمنان فرمایش گهربارشان می‌فرمایند:

«...ومِن صَداقَتِهِ كَثرةُ مُوافَقَتِهِ؛ مؤمن کسی است... در دوستی کردن (تا جایی که محدوده‌ی شرع اجازه می‌دهد) با دوستانش موافقت و سازگاری دارد.

همسرانی که دائماً گوی سبقت را در موافقتِ با یکدیگر از هم می‌ربایند، هم الگوی عملی مناسبی برای فرزندانشان هستند و هم روزگاری برابر آرامش و رحمت را تجربه می‌کنند.

همراهی و مرافقتِ دو دوست و دو همنشین، نشانه‌ی صداقت رفاقتِ میان آنان می‌باشد. کسانی که دائماً به دنبال اثبات نظراتِ خود می‌باشند، و حجم عظیمی از جهنم را وجود خویش نگه داشته اند، زن‌سالاری و مردسالاری و ... از نمونه‌های این جهنم می‌باشند. هر چه مرافقت، موافقت، همراهی، نرمش، مهربانی و ... در انسان بیشتر می‌شود، انسان به الله، شبیه‌تر و نزدیک‌تر می‌گردد و هر چه لجبازی، خودمحوری و خشونت در انسان افزایش می‌یابد، او روز به روز از الله دورتر شده و به جهنم نزدیک‌تر می‌شود...

باید سعی کنیم با مهربانی و نرمش، در نگاه اهل آسمان محبوب شویم.

«والحمدلله رب العالمین»