بشارت هایی که بعد از وفات، به مؤمن داده می شود

در جلسه قبل گفتیم که مؤمن نزد خدا خیلی عزیز است؛ به طوری که خداوند تمام اضطرابها و ترس هایش را در هنگام موت از او می گیرد و فرشته‌ها با پیاله هایی از آب کوثر و شراب بهشتی از او پذیرایی می کنند و به او خوش آمد می گویند. حال در این حدیث حضرت می فرماید اولین چیزهایی که به مؤمن در هنگام ورود او می گویند، بشارت به آسایش و خوشی و بهشت است. نعمت عظیم بهشتی را به او نشان می دهند و به او می گویند: بشارت می دهیم ای دوست خدا تو را به اینکه خدا از تو راضی است.

مؤمن بلافاصله بعد از اینکه قبض روح شد، اولین جایی که او را می برند، پیش خداست. در آن لحظه انسان خیلی اضطراب دارد؛ زیرا می خواهد با خدا تنها و رو در رو حرف بزند. کسی که در دنیا با خدا انس و نشست و برخاست داشته، در آن لحظه هیچ ترسی ندارد. اما وای به حال کسی که با خدا انس نداشته باشد. برای مؤمن آن لحظه، لحظه با شکوهی است. فرشته ها به او می گویند، کسی که داری پیشش می روی، از تو راضی است و هم او ما را با شراب و کوثر فرستاده به استقبال تو. پس آدم از همان شراب و از آن خیرمقدم گفتن می فهمد که خداوند آن طرف با لبخند منتظرش است. اما اگر به ما بگویند خوش نیامدی؛ این خیلی درد دارد. خیلی سخت است که آدم با چهره عبوس عرزائیل(ع) یا فرستاده­ هایش و پس گردنی ها و گرزهایشان روبرو بشود. اینگونه مردن خیلی بد است.

آیا نمی ارزد آدم برای این لحظه ی حساس، تمام عمر تلاش بکند؟ چنین لحظه ای که تازه شروع ماجرای زندگی ابدی انسان آغاز می شود. ابدیت شوخی نیست. جاودانگی است؛ یعنی تا خدا، خدایی می کند، شما پیش خدا در صلح و صفا و لذت، اوج خوشبختی و اوج انس با خدا زندگی می کنید.

آیا نمی ارزد آدم برای این زندگی ابدی، کار و تلاش بکند؟ در زندگی دنیا انسان 60 متر،‌ 100 متر زمین می خواهد بسازد، می خواهد ازدواج کند، می خواهد فرزند داشته باشد، می بینی 40 سال عمرش را می گیرد. آیا زندگی ابدی ما ارزش همه عمر تلاش را ندارد؟

خدا تشییع کنندگان جنازه را مورد آمرزش قرار می دهد

در حدیثی که از نبی اکرم صلی الله علیه و آله ذکر شد، اول می گوید خدا از تو راضی است. به بهشت هم خوش آمدی. سپس می گوید:« قَد غَفرَ اللّه لمَن شَیَّعَكَ». یعنی آنقدر خدا تو را دوست دارد و برایش عزیز هستی که فکر نکن، این فرشته ها را با آب کوثر و شراب بهشتی فقط برای استقبال تو فرستاده، بلکه هر کس که به جنازه تو دست زده، مشایعت کرده و زحمتی کشیده، خدا همه آنها هم را بخشید.

پس تشییع جنازه را دست کم نگیریم. اگر جنازه شهید، شهید گمنام،‌ عالم ربانی یا یک مؤمن یا هیئتی که از دنیا رفته، تشییع می شود، انسان خوب است که مشایعت بکند. کسی که اهل هیئت بوده، خیلی قیمت دارد؛ سالها بر سر و سینه اش زده، اشک ریخته، زحمت هایی مثل چای ریختن، کفش جفت کردن، غذا پختن، پرچم زدن کشیده، پول داده برای مجالس اهل بیت، اینها خیلی عزیزند. این جنازه را که بلند می کنند حرف قشنگی می زنند؛ به امام حسین خطاب می کنند: «این بدن نوکر توست یا حسین/ سینه زن مادر توست یا حسین». اینگونه جنازه را مشایعت می کنند. اینجاست که امام حسین و مادرش حضرت فاطمه سلام الله علیها خودشان را برای این استقبال آماده می کنند.

ما واقعاً باید قدر خود را بدانیم؛ قدر پدران و مادران خود را بدانیم که محبت اهل بیت را به منتقل کردند. باید قدردان علما و روحانیت باشیم که بعد از ائمه علیهم‌السلام دین را برای ما نگه داشتند. نحوه درست زندگی و اطلاعات درست را به ما رساندند. خیلی شکرگذار خداوند باشیم که هزاران بار روی بدن و روی سینه­ و سرمان و روی قطعه ­قطعه بدنمان به خاطر اهل بیت کوبیده شده. این بدن در هیئت ها به زحمت افتاده، گرما و سرما خورده، در دسته های عزاداران اهل بیت علیهم السلام پیاده راهپیمایی کرده است.

فکر می کنید ائمه بلد نیستند از شما تشکر کنند؟ یا آنطوری که شایسته است تشکر نمی کنند؟ تشکر آنها سعادت ماست. آنها به کمتر از سعادت ما راضی نیستند. مؤمن آنقدر عزیز است که به او گفته می شود، هر کس پای جنازه تو بوده، خدا او را بخشید.

طلب آمرزش برای اموات، مغفرت خدا را به دنبال دارد

«وَ استَجابَ لِمَن اِستَغفَرَ لَک= و اجابت کرد، هر کس که برای تو استغفار کرد». استغفار کار خیلی بزرگ و مهمی است. حتماً یادتان باشد، اگر کسی از دنیا رفت، برای مغفرت و راحتی او زیاد دعا کنیم. گفتن این جمله که «خدا فلانی را بیامرزد » خیلی قیمت دارد. آدم با صمیم قلب و با حضور قلب بگوید، روحش شاد.

یکی از مهمترین دعاهایی که برای فرج آقا امام زمان خوانده می شود و فرمودند، هر کس این را بخواند، گناهان گذشته و حال و آینده­اش بخشیده می شود، دعای« اَللّهُمَّ اَدخِل عَلی اَهلِ القُبورِ السُرور» می باشد. چون هیچ کس محتاج­تر از اهل قبور به شادی نیست. فرمودند هر وقت غمگین شدید، اگر به قبرستان بروید، شاد می شوید. چون می فهمید آنهایی که آنجا هستند، با تو خیلی فرق دارند. تو خیلی فرصت داری که 50 -60  سال را جبران کنی.

بنابراین، دعا و فرستادن صلوات برای شادی روح اموات، بدوارثان و بی وارثان خیلی اهمیت دارد. وقتی از منزل بیرون می روید چند تا صلوات بلند بفرستید. خیلی خوب است اموات را یاد کنید. پیغمبر فرمود: رحم کنید به اموات خودتان و زیاد یادشان کنید.

امیرالمؤمنین فرمود: هرگاه از قبرستانی عبور می کنی، اگر اینطور به مردگان سلام کنی، خداوند تا چند پشت مردگانت را می آمرزد و رزق و روزی تو زیاد می شود. آن ذکر این است: «السلام علی اهل لا اله الا الله؛ یا اهل لااله الا الله! بحق لا اله الا الله کیف وجدتم قول لا اله الا الله من لا اله الا الله؛ یا لا اله الا الله! بحق لا اله الا الله اغفر لمن قال لا اله الا الله: محمدا رسول الله؛ علی ولی الله». این در همه قبرستانها وجود دارد.

شهادت دادن به نیکی در حق اموات

«وَ قَبِلَ مَن شَهِدَ لَک= و هر مؤمنی که به نفع تو شهادت داد، خدا پذیرفت». خدا ممکن است از مؤمن گناهانی سراغ داشته باشد. بالاخره مؤمن معصوم نیست. قرآن می گوید ممکن است دچار فحشا، گناه کبیره یا صغیره ای شده باشد. وقتی مؤمنینی که زنده هستند می گویند روحش شاد، زن خوبی بود. خدا رحمتش بکند، مرد خوبی بود؛ خدا می پذیرد. اگر 40 نفر در کفن میت بنویسند:«اَللّهُمَّ اِنّا لا نَعلَمُ مِنهُ اِلاّ خیرا= خدایا ما جز خوبی از او نمی دانیم» و امضا کنند، خدا حیا می کند که او را نبخشد. در روایت داریم وقتی 40 نفر امضا کردند، حرمت دارند. چه خدای مهربانی، 40 نفر امضا کردند و خدا به حرمت امضای آنها گناهان میت را می بخشد.

«قَبِلَ مَن شَهِدَ لَک= هر مؤمنی آمد به نفع تو شهادت داد، خدا شهادتش را پذیرفت». بنابراین، چقدر خوب است آدم از دیگران بدی های شخصی و خصلتی (و نه حق الناس و امور حکومتی) را نبیند. اصلاً چشم بدبین نداشته باشد. مثل مگس نباشد که روی ضعف های دیگران بنشیند.

هر وقت خواستید از یک نفر ایراد بگیرید یا یک نفر خواست جلوی چشمتان کوچک بشود، یادتان باشد که بگویید: من خودم از این خیلی آلوده­تر هستم. گناهانم خیلی از او بیشتر است. همین ضعفی که او دارد، ممکن است صد برابرش را هم من داشته باشم.

وفات/تشییع جنازه مومن

[1] - كنز العمّال : 42355 .