بشارت امام باقر (ع) به منتظران

امام باقر علیه‏السلام در گفتارى امیدبخش به منتظران حقیقى شان مژده مى‏ دهد كه:

«یَأْتِى عَلَى النّاسِ زَمانٌ یَغِیبُ عَنْهُمْ اِمامُهُمْ فَیاطُوبى لِلثّابِتِینَ عَلى اَمْرِنا فِى ذلِكَ الزَّمانِ اِنَّ اَدْنى ما یَكُونُ لَهُمْ مِنَ الثّوابِ اَنْ یُنادِیَهُمُ الْبارِى‏ءُ عَزَّ وَ جَلَّ عِبادِى آمَنْتُمْ بِسِرّى وَ صَدَّقْتُمْ بِغَیْبى فَأَبْشِرُوا بِحُسْنِ الثَّوابِ مِنّى؛ بر مردم زمانى مى ‏آید كه امامشان از منظر آنان غایب مى‏ شود. خوشا به حال آنان ‏كه در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل‌بیت ثابت‏ قدم و استوار بمانند! كمترین پاداشى كه به آنان مى‏ رسد، این است كه خداى متعال خطابشان مى‏ كند و مى ‏فرماید: بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان آوردید و غیب مرا تصدیق كردید. پس بر شما مژده باد كه بهترین پاداش من در انتظارتان است.» (محمدبن علی ابن بابویه، كمال الدین، ج 1، ص 330)

در راستای این فرمایش امام باقر علیه السلام به ابوخالد کابلی جمله ای زیبا فرمودند که می تواند نصب العین همه منتظران لحظات ظهور باشد.

آن حضرت فرمود: «اَما اِنِّی لَوْ اَدْرَکْتُ ذلِکَ لاَءَسْتَبْقَیْتُ نَفْسی لِصاحِبِ هذَا الاْءَمْرِ؛ مطمئنا بدان! اگر من آن روزگاران را درک کنم، جانم را برای فداکاری در رکاب حضرت صاحب الامر علیه السلام تقدیم می دارم.» (محمدبن ابراهیم نعمانی، غیبت نعمانی، ص273)

آرشیو مباحث استاد شجاعی

فروشگاه آنلاین با محصولات ناب