بخل ، راهی بسوی جهنم

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 38 «مهارتهای زندگی » ، مورخ 86/7/14 استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:   

در آخر بخش گذشته در مورد انفاق و صدقه صحبت شد که هیچ فقری را در زندگی برای افراد بوجود نخواهد آورد.

بهترین نوع انفاق، انفاق به اعضای خانواده و خویشاوندان است. خداوند در قرآن کریم می فرمایند：اگر شما قصد انفاق دارید (یعنی میخواهید مازاد مالتان را بعنوان هدیه و کمک به کسی بدهید.) از خانواده خود شروع کنید و باز هم فرمودند：ابتدا مادر بعد پدر و بعد خواهر و بعد برادر و بعد از آن همسر و فرزندان و بعد همسایه و اقوام دورتر و غریبه ها.

فرد باید بهترین نوع خرج کردن و آسان گرفتن در هزینه ها را نسبت به خانواده خود در نظر بگیرد.

در رابطه با موضوع انفاق و برکتی که از این راه وارد زندگی افراد می شود، یک قاعده کلی وجود دارد که در روایات به نام "قاعده عوض" (یعنی جایگزین شدن ، جبران شدن) معروف است.

 احادیث زیادی هم در این رابطه ذکر شده و تضمین کرده اند که خداوند بعنوان قانون لایتغیر در نظام خلقتش این را قرار داده است که اگر کسی به خلق خدا خدمتی کند ، چه مادی و چه معنوی ؛ مطمئنا خداوند تبارک و تعالی چند برابر این خدمت را به او باز خواهد گرداند، مضاف بر اینکه ثواب آخرتی هم نصیب این شخص خواهد شد.

شخص بخیل کسی است که خرج نمی کند و همیشه در ترس و اضطراب از دست دادن مالش به سر می برد. او نسبت به خرج کردن و مقوله روزی و برکت هم بدبین است. و راه روزی و برکت را هم به روی خود و هم به روی دیگران می بندد.

خداوند میفرماید： من زمانی به بنده ام برکت خواهم داد که توانایی این را داشته باشد که از مالش بخوبی استفاده کند، به خانواده اش در خرج کردن سخت نگیرد و آنها را در فشار ، زحمت و محرومیت نگه ندارد. این خود شامل لطف خداوند خواهد شد.

از وظایف بسیار مهم و واجب اسلام این است که انسان به افرادی غیر از اعضای خانواده خود انفاق کند ، و به فکر دیگران هم باشد. و اساسا کسی که به فکر انسان های دیگر و هم نوعانش نباشد راهی بسوی بهشت و نجات نخواهد داشت.

قرآن کریم در تعریف از شخص مؤمن می فرماید：

والذین هم فی اموالهم حق معلوم لسائل و المحروم

مومنین کسانی هستند که در اموالشان حد معینی را قرار داده اند برای افرادی که نیازمند و محروم هستند.

دراصل باید گفت که مسأله انفاق در سبد اقتصادی شخص مؤمن وجود دارد، نه اینکه تصادفا کسی از او درخواست کمک کند، و مؤمن به داد او رسد.

 بلکه مؤمن خود را موظف می داند که در ماه مقداری از درآمد خود را به این مسأله اختصاص دهد و شخص مؤمن به دلیل اینکه به خداوند اعتماد دارد و نسبت به خدا خوشبین است؛ اصلا به این مسأله فکر نمی کند  که در صورت انفاق و کمک از مالش کم می شود. بلکه یقین دارد که در صورت کمک و انفاق به دیگران خداوند جایگزینی مادی و یا معنوی برایش در نظر می گیرد.

امیر المؤمنین (ع) می فرمایند：

من ایقضه بالعوض، جاء بالعطیه

کسی که یقین داشته باشد که حتما خدا برای مالی که پرداخت کرده ، مال بهتر و بیشتری به او خواهد داد،  در عطا کردن بهتر عمل می کند. (یعنی رغبت بیشتری برای کمک به دیگران دارد.)

مطالب بیشتر:

پای درس استاد

مجموعه سخنرانی های استاد محمد شجاعی

مجموعه کتابهای استاد محمد شجاعی