باطن حاکمان منشاء فساد جوامع بشری

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* ریشه همه فحشاهای ظاهری به فحشای باطنی برمی گردد.

* باطن همه فسادها، حاکمان و حاکمیت سلاطین جور و ستمگران هستند.

* اگر کسی بخواهد با بدی ها مبارزه کند باید با ریشه ­ی بدی ها مبارزه کند.

* سبک زندگی هر فردی باید به گونه ای باشد که با ظلم مبارزه کند.

* روح مبارزه با استکبار جهانی باید در هر کسی باشد؛ اگر کسی مشغول فعالیت های عادی اش باشد و با این مسائل کاری نداشته باشد حتماً ب اید در انسانیتش شک کرد.

* باطن همه زیبائی و قشنگی ها، امام زمان (علیه السلام) است.

* اگر کسی شادی و آرامش و خیر را برای همه مردم جهان بخواهد باید به سراغ امام زمان برود.

* دین یعنی توجه به ریشه همه خوبی ها و برائت از ریشه ی همه ی زشتی ها.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۶4 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۲/24 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

ریشة حقیقیِ فساد در جوامع بشری

به آیه زیر دقت کنید:

«قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ....» (سوره اعراف/آیه 33)

بگو که پروردگار من، کار‌های زشت را چه آشکار باشند و چه پنهان حرام کرده است.... »

یقیناً فحشاهای باطنی، بسیار ناپسندتر و زشت‌تر از فحشاهای ظاهری است و جهنم این دسته از فواحش نیز عمیق‌تر از جهنم فواحش ظاهری است. امام موسی بن ­جعفر«علیه‌السلام» در ارتباط با آیه مبارکه فوق و همچنین توضیح فواحش ظاهری و باطنی، فرمایشِ بلندی را از خود به یادگار گذاشته‌اند که اگر جامعة جهانی آن را ادراک نموده و به عرصة عمل برساند، به یقین به رستگاری خواهد رسید. ایشان می‌فرمایند:

«.... إنِّ القرآنَ لَهُ ظَهرٌ وَ بَطنٌ فَجَمیِعُ ما حَرّمَ اللّهُ فِى القرآنِ هُوَ الظاهرُ وَ الباطِنُ مِن ذلكَ ائمّةُ الجورِ وَ جَمیعُ ما اَحلَّ اللّهُ فِى الكِتابِ هُوَ الظاهرُ وَ الباطِنُ مِن ذلك ائمّةُ الحقِّ»؛ قرآن، ظاهر و باطنی دارد. همه آن‌چه را که خداوند در قرآن حرام کرده، ظاهر قرآن و مراد از باطن قرآن؛ ائمه جور و ستمگران هستند و تمام آن‌چه كه در قرآن حلال شمرده شده است، ظاهر قرآن، ولی در باطن قرآن مقصود پیشوایان حقّ است.

امام موسی کاظم«علیه‌السلام»، ریشة حقیقی همة فواحش ظاهری را باطن انسان می‌داند. اگر در جامعه‌ای فساد، ظلم، بی‌حیائی، ربا، رشوه و غیره دیده می‌شود، حتماً در باطن حاکمان جامعه ریشة این فواحش هستند. و اگر در جامعه‌ای زیبائی و قشنگ‌های دیده می‌شود، ریشة همه اینها، به حضور حاکمان حق که از سوی خداوند برگزیده شده‌اند، برمی‌گردد.

امروزه جوامع بشری به سبب نداشتن چنین حاکمی، به انواع فسادها مبتلا شده­ است چنانچه با حضور حاکمیت الهی در زمین، تمام نیکوئی‌ها رخ می‌نمایند و انسان‌ها به اوج عزّت خواهند رسید.

بنابراین مبارزه حقیقی با ظلم، مبارزه با ریشة ظلم و فساد است، و همین‌طور مبارزه با موانع ظهور، مبارزه با عوامل غیبت و آوارگی امام زمان«علیه‌السلام» است.

در سبک زندگی یک انسان حقیقی حتماً جایی برای مبارزه با ظلم و جهاد در راه خدا وجود دارد. کسی که اساساً آرزوی جهاد در قلبش راه ندارد، از نگاه اهل آسمان، منافق و به تعبیر قرآن فاسق است و عادت به زندگی حیوانی، قطعاً روح انسانی را از نفس انسان خواهد زدود.

اگر کسی واقعاً سعادت دنیا و آخرت را برای خود و جوامع بشری می‌طلبد، باید به سراغ امام زمان«علیه‌السلام» برود و حقیقتاً به این موضوع بیندیشد که امام زمانِ ما الآن کجاست؟ جامعه باید به چه شرایطی برسد که زمین به حضور ایشان مفتخر گردد؟

تلاش برای رفع موانع ظهور، با هیچ عمل صالحی، قابل قیاس نیست؛ زیرا به اصل و ریشة نیکی‌ها پرداخته و آن را جستجو می‌کند. دور شدن از این اصل و ریشه، دنیا را به وضعیت کنونی‌اش رسانیده است.

ما به عنوان فرزندان امام زمان«علیه‌السلام»، موظفیم که ایشان را به تمام اهل دنیا بشناسانیم. اگر مردم حقیقتاً امام زمان را بشناسد قطعاً خواهانِ او خواهند شد.

اگر شیعیان به این فرمایش امام موسی کاظم«علیه‌السلام»، توجه داشتند و جایگاه ائمه حق را می‌شناختند، یازده امام معصوم و حجت خداوند در زمین به شهادت نمی‌رسیدند، و آخرین باقی‌ماندة آنان هزار و صد و هشتاد سال آواره نمی‌شد.

سؤالی که باید همیشه از خود بپرسیم این است که:

ما در هفته،‌ چند بار دلتنگ امام زمان‌مان می‌شویم، و تمام گرفتاری‌هایمان را با نالة بر فراق ایشان معنا می‌کنیم؟

دنیا بدون ائمه حق، یک لحظه ارزش حیات را ندارد. بزرگترین پیمانی را که خداوند از انسان‌ها گرفته است، وفاداری به متخصص معصوم است. چنانچه در زیارت آل یاسین در سلام بر ایشان گفته می‌شود «اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا میثاقَ اللهِ الَّذی أخَذَهُ وَ وکَّدَه».

برای رسیدن به هر خیری، باید به ریشة حقیقی متصل شویم. و هیچ حرکتی برای ما مبارک نخواهد بود، مگر این‌که ما با منبع خیر و برکت، حرکت کنیم. درست در زمانی که مشغول دنیا شده و از امام زمان دست می‌کشیم، خیر از زندگی ما رخت برخواهد بست و اینجا آغاز سقوط ما خواهد بود.

لذا باید کاملاً مراقب باشیم که در فراز و نشیب‌‌های زندگی‌مان و در پیچ و خم تلاطم‌های روزگار، اماممان را فراموش نکنیم که در این صورت خودمان را با دست خود تنها کرده‌ایم.

اگر در میان مشکلات، امام زمان را فراموش نکردیم، هرگز تنها نخواهیم بود. باید در یاریِ امام‌مان جدّی باشیم. اگر توانستیم سرمایه‌ای از مال و جانمان را صرف ریشة خوبی‌ها کنیم، ماندگار خواهد شد.

• تذکر :      

• آیا تاکنون سرمایه‌ای به پای حضرت ریخته‌ایم یا نه؟
• از نعمت‌هائی که خداوند به ما عنایت کرد، هدیه‌ای به امام زمان رسیده است یا نه؟
• سبک زندگی ما چقدر به ائمه حق شباهت دارد و چقدر از ائمه جور فاصله دارد؟

با پاسخ به این سؤالات قیمت خودمان را خواهیم یافت.....