اهل بیت (علیهم السلام) می خواهند ما سگ آنان باشیم یا فرزندشان؟

استاد محمد شجاعی درمراسم شب قدر شب 21 ماه مبارک، در بررسی اجمالی علت این که بعضی مسلمان ها در مراسم عزاداری برای اهل بیت (علیهم السلام)، ضمن سینه زنی و شور گرفتن می گویند «ما سگ امام حسین (علیه السلام) یا حضرت زینب یا سایر اهل بیت (علیهم السلام) هستیم»، با اشاره به مراتب شان های متفاوت انسان گفت: «انسان دارای شان جمادی، گیاهی، حیوانی، انسانی، عقلانی و فوق عقلانی است». استاد با تقبیح این عمل افراد یاد شده گفت: «افرادی که خود را فقط سگ اهل بیت (علیهم السلام) می دانند، از یک سو با فرهنگ بزرگ منشانه ی اهل بیت (علیهم السلام) آشنا نیستند؛ و از سوی دیگر، به شان انسانی و فوق عقلانی انسان توجه نمی کنند». وی علت اصلی این گونه اظهارات را در نبود «معرفت نسبت به خود حقیقی» و اهل بیت (علیهم السلام) دانست و با تأکید بر جنبه «نفخه الهی بودن خود حقیقی انسان» گفت: بعضی افراد خود را «حیوان مسلمان» می دانند. وی علت دیگر این گونه برخورد اظهارات نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) را ناشی از «دور دیدن خود از اهل بیت (علیهم السلام) دانست. اشاره استاد به این جمله معروف نزد عوام است که می گویند: « ما کجا و اهل بیت (علیهم السلام) کجا؟». درست است که ما در مراتب ایمان و عمل، با اهل بیت (علیهم السلام) خیلی فاصله داریم؛ اما وقتی خود را از آنان دور ببینیم، درخواست ها، دعاها و غذاهایی هم که از خدا می خواهیم، فقط در حد و شان حیوانی باقی می ماند. این گونه نگاه کردن به اهل بیت (علیهم السلام) ما را متوقف می کند در این حدود که فقط امور مادی خود را از خدا واهل بیت (علیهم السلام) درخواست کنیم. مثلا در شب های گران قیمتی مثل شب قدر، از خدا و اهل بیت (علیهم السلام) بخواهیم که ازدواج و منزل و خورد خوراک بخش حیوانی ما تامین کنند. نتیجه این نگاه این می شود که دیگر به نیازهای بخش انسانی و فوق عقلانی خود توجه نکنیم و از درخواست هایی که باید برای مراتب بالای متناسب با «نفخه الهی» خود باز بمانیم. در شرایطی برخی افراد خود را فقط «حیوان مسلمان» می دانند که اهل بیت (علیهم السلام) ما را فرزند خود می دانند و رابطه عاشقانه والدین با فرزند را از ما می طلبند و از ما می خواهند که در زیارت عاشورا از خدا چنین درخواستی داشته باشیم : «و أسْألُهُ أنْ یُبَلِّغَنِی الْمقامَ الْمَحْمُودَ لَكُمْ عِنْدَ اللهِ؛ از خداوند می خواهم که مرا به مقام محمودی که شما اهل بیت نزد خدا دارید، برساند». آموزه های اهل بیت ع چنین است که ما آنان را والدین آسمانی خود بدانیم و آنان را از والدین زمینی خود بیشتر دوست داشته باشیم و به آنان عشق بورزیم. استاد علت عدم درک مفاهیم بلندی که در دعاهایی که می خوانیم را همان عدم درک و «شناخت خودحقیقی» دانست و گفت: در دعا می خوانیم که: «وَ لا تَستَبدِل بی غیری؛ خدایا! در یاری دینت کس دیگری را به جای من قرار نده». اما بعد از یک ماه روزه داری و عبادت و خواندن دعاهایی با این مضامین بلند، بعداز ماه رمضان، باز هم به زندگی حیوانی خود ادامه می دهیم و دین خدا و امام زمان (عج الله) را یاری نمی کنیم. امام زمانی که مثل جدش امام حسین (علیه السلام) درهر روز ما را دعوت می کند برای یاری دین خدا و می گوید: هل من ناصر ینصرنی؛ آیا کسی هست مرا یاری کند؟».