اهل بیت (علیهم السلام) اصل و ریشه ما هستند

وقتی می گوییم: «السلام علیکم یا اهل بیت النبوة». ما هم جزء این خانه هستیم. یعنی باید دقت کنیم که داریم به کسانی سلام می‌کنیم که اصل و ریشه‌ی شما هستند.

پس بدان که اصلت کیست. بدان که چهره‌ی حقیقی تو چیست و چه شکلی است. خودتان را با زمین و خانواده‌ی زمینی‌تان ارزیابی نکنید. چون منشأ فساد، گناه و آلودگی و از همه بدتر، منشا غم، غصه، افسردگی و پژمردگی های آدمی توقف در همین حد زمینی است. یعنی وقتی تو خودت را غلط معنا کردی، مثلا زن یا مرد معنا کردی، بدبختی یا خوشبختی هایت هم بسته به جنسیتت می‌شود.

حد تو این قدر پایین می‌آید که خودت را اینطور می‌بینی که اگر شوهرت، شوهر خوبی باشد، یا زنت، زن خوبی باشد، یا مشکلات خانوادگی نداشته باشی، احساس خوشبختی می‌کنی. اما اگر شوهر یا زنت بد باشد. آن وقت به هم می‌ریزی و دنیا جلوی چشمت سیاه می شود.چنین کسی اصلا حال غیب و خانواده آسمانی و خود حقیقی را پیدا نمی‌کند. وقتی کسی جهان بینی اش در این حد پایین شد، همین شروع انحرافش از مسیری خواهد بود که خدا در هدف خلقتش تعیین کرده بود. وقتی کسی به این بلیه گرفتار شد، هر چه تلاش کند که در کمالات دنیایی جایگاه بهتری پیدا کند، غم و غصه هایش روز افزون می‌شود. چون هدف زندگی را غلط تعریف کرده است. یعنی شما تا باور نکنید که از خاندان اهل بیت هستید، تمام زندگی تان با غم و غصه و افسردگی همراه خواهد بود. زمانی انسان به شادی و آرامش و قدرت می رسد که بفهمد وجودش جزء آل پیغمبر است. وقتی که این فهمیده شد، هرچه مصیبت آمد مثل زینب کبری می‌گوید: «ما رأیت الّا جمیلاً= چیزی جز زیبایی ندیدم». چرا حضرت این طور می گفت؟ چون خود را از پیامبر می‌دانست و سبک زندگیش را در مسیر پیامبر تعریف کرده بود.

قسمتی از شرح زیارت جامعه کبیره جلسه 37