اهل بیت علیهم‌‌السلام منشاء و معدن رحمت های خاص الهی هستند

حال است کسی انسی با خدا بگیرد و یک رشد معنوی داشته باشد، مگر این که این رزق و روزی را باید از دست اهل بیت (علیهم السّلام) بگیرد؛ یعنی به هیچ کس رزقی نمی‌رسد، مگر از خزانه رحمت الهی که اهل بیت (علیهم السّلام)؛ یا هیچ گشایش و فرجی نصیب کسی نمی‌شود، مگر از راه اهل بیت (علیهم‌السلام).

در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: «مَنْ أَرَادَ اللهَ بَدَأَ بِكُمْ= هر کس بخواهد به الله برسد، باید از شما شروع کند». پس اگر کسی بخواهد به الله برسد، باید از کانال وجودی اهل بیت برود.

اعتقاد به شانس شرک است؛ خاص شدن با «خواستن» قابل دستیابی است

برخی فکر می کنند، مقامات معنوی که به برخی افراد داده شده، شانسی و اتفاقی بوده، در حالی که اعتقاد به شانس، شرک محسوب می شود. مساله این است که آن افراد، آن مقامات را از خدا و اهل بیت (علیهم‌السلام) خواسته اند که به آن رسیده اند. آدم تا نخواهد خاص بشود، خاص نمی‌شود. اینطور نیست که بگویی دیگران شانس دارند یا خدا به آنها عنایت ویژه کرده و ما شانس نداریم.

جمله های «لا حول لا قوة الا بالله العظیم/ لا مُؤثِّرَ فِی الْوُجُود اِلَّا الله»، یعنی خداست که منشأ همه اثرهاست. بنابراین، اگر بخواهی ویژه بشوی، این خوشبختی را خودت باید ‌بسازی. باید خودت خاص و ویژه بشوی و این را بخواهی.

اگر کسی خواست برای امام زمان (علیه السلام) خاص بشود، راهش این است که امام زمان (علیه السلام) برایش خاص باشد. این ما هستیم که باید به آنها توجه ویژه بکنیم.

بنابراین، وقتی می‌گوییم: «وَ مَعْدِنَ الرَّحْمَةِ» یعنی باید با چشم طمع به ائمه نگاه کنیم. چون ائمه خانواده‌ و اصل رحمت هستند. پس برای این که در کنار آنها قرار بگیریم، باید خاص بشویم.

اگر بخواهیم به این رحمت خاص برسیم، باید خودمان را در معرض آن قرار بدهیم و طالبش بشویم. نبی اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرمود: «أَوْحَى اللهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَى دَاوُدَ علیه‌السلام یَا دَاوُدُ کَمَا لَا تَضِیقُ الشَّمْسُ عَلَی مَنْ جَلَسَ فِیهَا کَذَلِکَ لَا تَضِیقُ رَحْمَتِی عَلَی مَنْ دَخَلَ فِیهَا= خداوند عز و جل به داوود علیه السلام وحى كرد: «اى داوود! چنان كه آفتاب بر هر كس که در معرض آن بنشیند، تنگ نیاید، رحمت من نیز به همین سان، بر هر كسى كه وارد آن شود، تنگ نباشد».

هر وقت زیر نور خورشید قرار بگیری، تو را گرم می‌کند و رویش را از تو برنمی‌گرداند و نمی گوید: تو زیر نور من نیا و گرم نشو. یعنی خورشید نورش را از کسی دریغ نمی‌کند. اینجا حضرت دارد از ریاضیات عالم خبر می دهد.

یکی از اسماء خدا، «دائم» است. یعنی خدا مثل نور خورشید دائما به همه می‌تابد و افراد را برای نورافشانی، انتخاب نمی‌کند. یعنی اصلاً بن‌بست و ناامیدی در رحمت الهی معنا ندارد. اگر فکر گناهان و گذشته‌ات باشی و بعد فکر کنی که او نمی بخشد و با خدا آشتی نکنی، در واقع خودت را باخته ای و خدا را کوچک دیده ای. در حالی اگر کسی واقعاً پشیمان بشود، خدا از او اصلاح گذشته را می‌پذیرد، حتی اگر قاتل امام باشد. این معنای قانونمند بودن رحمت الهی است.

خود را در معرض نفحات رحمانی قرار دهید

نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «اِنَّ لِرَبِّکُمْ فِی أَیّامِ دَهْرِکُمْ نَفَحاتٌ فَتَعَرَّضُوا لَهُ لَعَلَّهُ أن یُصِیبَكُم نَفْحَةٌ مِنها فَلا تَشْقَوْنَ بَعدَها أَبَدا= همانا از سوى پروردگار شما در طول عمرتان نسیم هایى می وزد، پس خود را در معرض آنها قرار دهید، باشد كه نسیمى از آن نفحات به شما بوزد و از آن پس هرگز به شقاوت نیفتید»، یعنی خدا موقعیت‌های خاصی را به آدم‌ها رو می‌کند که اگر  تنبلی نکنند و آنها را رها نکنند، ارتقا پیدا می کنند. پس خودتان را در معرض آن قرار بدهید. مثلاً ماه شعبان یک نفخه ویژه الهی است، ولی ما خاموشیم. برای برخی از ما هیچ فرقی با سایر ماه ها ندارد. نه سحری، نه مناجاتی و نه شورانگیزی، نه لذتی، نه نورانیتی. در حالی که شعبان آمده تو را تا به عالی ترین درجات ببرد. پس چرا با این شعبان دوست نیستی.

همچنین ماه رمضان. چون شما در همه ی این ماه می‌خوانید: «وَ أَنْ تَجْعَلَنِی مِمَّنْ تَنْتَصِرُ بِهِ لِدِینِكَ وَ لَا تَسْتَبْدِلْ بِی غَیْرِی= خدایا من را از کسانی قرار  بده که به وسیله او دینت را یاری می کنی و به جای من دیگری را نگذار». یعنی عرضه کردن خودت به خدا، یعنی بتوانی از شب قدر خوب استفاده کنی، یعنی بفهمی شب قدر یعنی چی، اندازه تو چقدر است و به اندازه «قدر» ات حرکت کنی و قدم برداری. پس ما باید خودمان تصمیم بگیریم که کجا برویم، باید بفهمیم لیاقتمان چیست و به کمتر از آن خودمان را نفروشیم.

حالا اگر کسی خودش را در معرض این نسیم قرار بدهد، چه اتفاقی می افتد؟ در ادامه روایت، پیامبر می فرماید: «فَلا تَشْقَوْنَ بَعدَها أَبَدا= هیچ وقت تا ابد شقی نمی‌شوید». در اصطلاح فارسی می‌گویند: هیچ وقت بدبخت و بیچاره نمی‌شوی. یعنی اگر آن نفخه گیرتان بیاید، دیگر مسیرتان را پیدا می‌کنید و رستگار می‌شوید. از تردیدها، شک‌ها، تنبلی‌ها، بی‌حوصلگی‌ها، تزلزل‌ها و ... در می‌آیید.

خیرخواه مردم باش تا خدا خیر تو را بخواهد

در روایت دیگری از نبی رحمت (صلی الله علیه و آله و سلّم) آمده است: «اطْلُبُوا الْخَیْرَ دَهْرَكُمْ كُلَّهُ، وَتَعَرَّضُوا لِنَفَحَاتِ اللهِ، فَإِنَّ لِله نَفَحَاتٍ مِنْ رَحْمَتِهِ یُصِیبُ بِهَا مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِه= در تمام عمرتان دنبال خیر باشید و خودتان را در معرض نسیم‌های خداوند قرار بدهید؛ خداوند رحمت های ویژه‌ای دارد که به هر یک از بندگانش بخواهد می‌دهد»، خیرخواه باشید و بد کسی را نخواهید؛ بی‌‌آبرویی کسی را نخواهید؛ غم کسی را نخواهید؛ ذلت، خجالت، شرمندگی و کوچک شدن کسی را نخواهید.

آدمی که خیر را برای بقیه مردم می‌خواهد، خدا ده ها برابرش را نصیب خودش می‌کند، و  کسی که شر را برای کسی بخواهد، خدا صدها برابر آن شر را نصیب خودش می‌کند.

 امام رضا (علیه‌السلام) فرمود: اگر کسی خیر یک شیعه را نخواهد، من نفرینش می‌کنم. اگر در دلت نسبت به کسی کینه و نفرتی داشته باشی و بخواهی کوچکش کنی و آبرویش را ببری، مورد نفرین امام رضا علیه السلام  قرار می گیری که نه خیر دنیا می ببیی و نه خیر آخرت را. پس باید خیلی مراقب باشیم که خدای نکرده برای هیچ بنده خدایی بد نخواهیم.

«و َتَعَرَّضُوا لِنَفَحَاتِ اللهِ»، یعنی چشمت را باز کنی اطرافت پر از فرصت و نسیم‌های الهی است.

حدیث قدسی یادتان نرود که می فرماید:هر کس برای خدا باشد، خدا هم برای اوست. «مَنْ کانَ لله کانَ اللهُ لَه= هر کس مال خدا بشود، خدا مال او می‌شود». پس تو باید تصمیم بگیری و خودت را در معرض قرار بدهی. پس اگر کسی بخواهد مورد رحمت ویژه و توجه ویژه ائمه قرار بگیرد، باید ائمه که معدن رحمت هستند، برایش ویژه بشوند؛ آنها باید برای تو در همه چیز، اعم از افکارت، برنامه‌ریزی هایت، خرج کردن‌هایت، وقت‌گذاری هایت، دلدادگی‌هایت، خلوت‌هایت، دیدنی‌هایت، شنیدنی‌هایت، خواندنی‌هایت، ویژه باشند. پس وقتت را برای اینها بگذار.

برای ویژه شدن خودت را بشناس

بهترین راه برای کسی که می خواهد مورد رحمت خاص و ویژه خدا و اهل بیت بگیرد، «معرفت نفس» است. امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) می فرمایند: «رَحِمَ اللهُ امْرءً أَعَرَفَ قَدْرَهُ = رحمت خدا شامل کسی می‌شود که قدر خودش را بداند».

«أعرَفَ» غیر از «عَلِمَ» است. «أَعرَفَ» یعنی دلتان حرفهای من را باور می‌کند که به آن عرفان می‌گویند. عرفان زمانی است که انسان تجربه شخصی پیدا می‌کند؛ یعنی وقتی به او می‌گویند، تصدیق می کند.

گاهی من به شما می‌گویم آب در ۱۰۰ درجه به جوش می‌آید؛ این علم است؛ اما گاهی هم شما خودتان آزمایش می کنید و می بینید که آب در ۱۰۰ درجه به جوش می آید؛ این معرفت است، یعنی قلب آن را باور می کند.

این که حضرت می فرماید: رحمت خدا شامل کسی می‌شود که قدر خودش را بداند، یعنی خودش را به کمتر از خدا و اهل بیت نمی‌تواند بفروشد. او کسی  است که جوانی، پول، عمر، علم و اعتبارش را به هیچ کس نمی‌خواهد بدهد.

پس اگر کسی می‌خواهد وارد دریای رحمت خاص اهل بیت و خدا بشود، باید خودشناسی کند و قدر خودش را بداند و بفهمد قیمتش کمتر از همراهی امیرالمؤمنین و امام زمان نیست.

شرح زیارت جامعه کبیره/معدن رحمت