مؤسسه فرهنگی هنری خیریه
انسان این گونه است که وقتی اسباب و علل از او گرفته می شود، تازه متوجه می شود یک کسی هست و می تواند او را نجات بدهد. اما بعد از این که مشکل حل شد، دوباره یادمان می رود که چه کسی نجات مان داد و چقدر نگران و اضطرار داشتیم. لذا خدا خیلیها را در امن ترین حالتهایشان به نکبت و بدبختی گرفتار می کند تا مایه عبرت باشد برای دیگران و خودشان.
قرآن کریم میفرماید: «قُلْ مَنْ یُنَجِّیکُمْ مِنْ ظُلُماتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ تَدْعُونَهُ تَضَرُّعاً وَ خُفْیَةً لَئِنْ أَنْجانا مِنْ هذِهِ لَنَکُونَنَّ مِنَ الشّاکِرینَ / قُلِ اللّهُ یُنَجِّیکُمْ مِنْها وَ مِنْ کُلِّ کَرْب ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِکُونَ= بگو: «چه کسى شما را از تاریکىهاى خشکى و دریا رهائى مى بخشد؟! در حالى که او را با حالت تضرع (و آشکارا) و در پنهانى مى خوانید (و مىگوئید:) اگر از این (خطرات و ظلمتها) ما را رهائى بخشد، از شکرگزاران خواهیم بود/ بگو: «خداوند شما را از اینها، و از هر مشکل و ناراحتى، نجات مى دهد; باز هم شما براى او شریک قرار مى دهید». (انعام/63-64).
این آیه فقر انسان را بیان میکند. در جایی که ارتباط ما قطع می شود و در وضعیت خاصی قرار می گیریم، روح و فطرت ما از قدرت نجات بخش طلب میکند.
در داستان کشتی تایتانیک دو نفر درگیر با هم بودند. یکی از آنها خدا را قبول نداشت و دیگری منکر خدا بود. با هم بحث می کردند تا اینکه کشتی به کوه برخوردکرد و در حال غرق شدن بود.
کسی که معتقد به خدا بود، به کابین فردی که منکر خدا بود، رفت و او را در حال گریه و تضرع دید که می گفت: خدایا اگر هستی مرا نجات بده.
در حالت آشکار و نهان یعنی وقتی اسباب و علل از شما گرفته می شود، انسان تازه به یاد خدا می افتد و او را صدا می کند.
«الحمدلله» یعنی همه چیز از خداست. حتی عقل و دین هم که داریم خدا به ما داده است، پس پز دادن معنایی ندارد. حق نداریم کسی را مسخره کنیم یا کوچک و خوار بشماریم.
کلیدواژه ها:
آثار استاد