انسانِ مبارک، کیست؟

انسانِ مبارک، کیست؟

در جلسه‌ی گذشته آموختیم، که انسان بخشی از نظام خلقت است و با همه‌ی این نظام در ارتباط است. به این معنا که، بخش حسّ (بدن) او با ماده‌ی عالم، خیال و وهم او با ملکوتِ (برزخ) عالم، عقل او با جبروتِ عالم، و بخش فوق عقل او با الله بصورت مستقیم، در ارتباط است. از همین رو، به انسان کون جامع (هستی جمع کننده) می‌گویند.

نفسِ‌انسان، قابلیتِ باز شدن دارد، و حدّی هم برای این باز شدن، مطرح نیست. نفس انسان به قدری عظیم است، که در قیامت، به اندازه‌ی 50 هزار سال، باز می‌شود و ثانیه به ثانیه‌اش، با تمام ابعاد پنج‌گانه‌اش، در آنجا حضور دارد. حال اگر انسان در دنیا، بتواند در هر پنج بخش، با همه‌ی عالم، ارتباط موفقی داشته باشد. انسانِ مبارکی خواهد بود.

لذا این انسان در هر موقعیتی که قرار می‌گیرد، مبارک خواهد بود، بطوری که برای همه‌ی انسان‌ها خروجی‌های مثبت داشته و به آن ها خیر می‌رساند. چنین انسانی قبل از هر اسمی، اسمِ رحمان را دریافت کرده است. لذا بواسطه‌ی رحمت و مهربانی‌اش، قادر است با همه‌ی عوالم، ارتباط زیبا و موفق برقرار کند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) چنین انسانی را در نگاه اهل آسمان اینگونه معرفی می‌کند؛

«إنَّ المُؤمِنَ یُعرَفُ فِی السَّماءِ كَما یَعرِفُ الرَّجُلُ أهلَهُ ووَلَدَهُ؛ مؤمن در آسمان، طوری شناخته شده است، همانگونه که یک نفر، خانواده‌اش را می‌شناسد».

چنین مؤمنی، شاید در نظام شخصی خودش، مشکلی داشته باشد، امّا چون روحی متصل به الله و عوالم بالاتر دارد، همیشه یک انسان آرام و شاد است. او اساساً موجودی جریان‌دار است. بطوری که در نفس او، تمامِ‌ اهلِ بهشت، در جریان هستند، انبیاء، شهدا،‌ اولیاء الله، ملائکه الله...

او بواسطه‌ی رفاقت با چنین دوستانی، هرگز احساس تنهایی، غربت، افسردگی و غمزدگی نمی‌کند. زیرا آنقدر از ارتباط با اهل غیب سرشار است، که محتاجِ ارتباط با اهل زمین نیست.

کسی در آسمان، مورد تأیید است، با هیچ اتفاقی نمی‌لرزد ... چون دائماً به حمایتِ نیروهای غیب دلگرم است و به کمک آنها، حرکت می‌کند. او در دریایی از ارتباطاتِ حقیقی،‌ لحظه به لحظه، کسبِ قدرت می‌کند، و اساساً وجودش، تحقیرکردنی و تنها گذاشتنی نیست.

اساسِ ‌این مقام، توجه به مشکلاتِ‌ دیگران و سهیم شدن در دغدغه‌ها و غم‌های آنهاست. از آنجایی که این فرد، در مشکلات میلیون ها انسان سهیم است؛ خداوند نیز، روزیِ میلیونها انسان را در روحِ او سرریز می‌کند. لذا او به اندازه‌ی میلیون ها انسان، عاطفه، محبت، عزت، شادی و آرامش دارد. او اساساً خودش را به کمتر از الله نمی‌فروشد ... بنابراین هرگز احساس پوچی نخواهد کرد... .

خیر برسان... تا خیر ببینی!

امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرمایند: « مَنْ فَرَّجَ عَنْ أَخِیهِ كُرْبَةً مِنْ كُرَبِ الدُّنْیَا، فَرَّجَ اللَّهُ عَنْهُ كُرْبَةً مِنْ كُرَبِ یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ یَخرُجُ مِن قَبرُهُ، مَسلوج الصَدر؛ هر کس از برادر مسلمانش، غمی را برطرف کند، خداوند در روز قیامت غمی را از او برطرف می‌نماید و او را از قبرش خارج می‌سازد، در حالی که دلش خنک است (با نشاط است).

خنکیِ‌دل، حاکیِ از شادیِ‌کسی است که غمی را رفع کرده است. او غم‌ها را از دل بندگان خدا، می‌زداید، و خداوند غم های او را...

اما فراموش نکنیم که؛ این خود خداست که در حقیقت، کسی را واسطه‌ی رفع غمی از بنده‌ای کرده است، و همین خداوند،‌ بواسطه‌ی این واسطه‌گری، غمی عظیم را در قیامت از این انسان رفع می‌نماید.

خیر برسان ... تا محبوب خدا شوی!

«الخَلقُ عِیالُ اللّه، فَأَحَبُّ الخَلقِ إلَى اللّهِ مَن نَفَعَ عِیالَ اللّهِ؛ مردم، خانواده‌ی خدا هستند، محبوب‌ترین بنده در نزد خداوند، کسی است که به خانواده‌ی خدا، خیر برساند».

همه‌ی مخلوقات خداوند (حتی گیاهان، حیوانات و ...) خانواده‌ی خداوند هستند. کسی که دلش می‌خواهد، محبوبِ خداوند شود؛ باید به خانواده‌ی خداوند خیر برساند.

و کسی که محبوب خداوند شد؛ در هنگام انتقالش به برزخ، ویژه و با شکوه، به آنجا متولد خواهد شد.

حرمت چنین انسانی در نگاه الله، از کعبه هم بالاتر است... .

امّا براستی!!

آیا چنین خدایی، ارزشِ تلاش کردن، دویدن، زحمت کشیدن را،‌ ندارد؟

آیا چنین خدایی، ارزش این را ندارد که برای محبوب شدن در نگاهش، به این در و آن در بزنیم؟

و جز او، از کس دیگری الگوگیری نکنیم؟

امام باقر (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ یُحِبُّ إِطْعَامَ الطَّعَامِ، وَإِرَاقَةَ الدِّمَاءِ ؛ خداوند طعام دادن و قربانی کردن را دوست دارد.

انسان‌های کریمی که به دنبال طعام دادن و سیر کردن نیازمندان و رفع گرفتاریِ  دیگران هستند، محبوب خداوند هستند، ... زیرا شبیه‌تر و نزدیک‌تر به خداوند بوده و نقش او را در زمین ایفا می‌کنند.

مطالب بیشتر:

مجموعه سخنرانی های استاد شجاعی

مجموعه کتاب های استاد محمد شجاعی

پای درس استاد