امروز مسئله اصلی، مسئله «مهدویت» است که باید برایش طرح و برنامه داشته باشیم

انسان با خودشناسی می فهمد که نیاز او به متخصص معصوم از نیازش به آب، غذا و هوا واجب تر است، چون ما تنفس می کنیم که درست به نتیجه برسیم. اگر قرار باشد انسان در رحم معصوم و  تحت تربیت او قرار نگیرد، نفس کشیدن چه فایده ای دارد؟ هر چه بیشتر نفس بکشد، خسرانش بیشتر است. وقتی با متخصص معصوم، ولی الله و مظهر خدا ارتباط نداشته باشد، هر چقدر در زندگی ارضی موفق شود، هیچ ارتفاعی را طی نکرده و به ضررش تمام می شود.

وظیفه شرعی هر پدر و مادری است که به فرزندشان پدر و مادر حقیقی و آسمانی اش را معرفی کنند و بگویند که ما پدر و مادر زمینی تو هستیم و اهل بیت پدر و مادر آسمانی تو هستند. تو فقط در ارتباط با اهل بیت ع و امام زمان ع معنا داری و هویت انسانی پیدا می کنی و در ارتباط با ما یک حیوان هستی و اگر این را معرفی نکنند، خیانت کردند و در قیامت مسئول هستند. وظیفه پدر و مادر ایجاد یک ارتباط صمیمی بین فرزندشان با اهل بیت ع است. ممکن است در دنیا فرزند کاری با والدین نداشته باشد و سرگرم زندگی دنیایی خود شود. اما در قیامت همین که متوجه این کوتاهیِ والدین، جامعه، مسئولین کشور، مسئولین فرهنگی، مسئولین نظام، روحانیت، علما و معلمان بشود و بداند که دست او را در دست امام زمان نگذاشته بودند و او به خاطر این مسئله خسارت زیادی دیده، شاکی خواهد شد. در مورد این گونه شکایات، آیات الهی و روایات زیادی داریم.
موضوع مهدویت موضوع اصلی ماست، آرمان ماست. انسان در حرکت به سمت الله و در ارتباط با امام زمان در مسیر اصلی قرار می گیرد. اگر ارتباط با امام زمان نداشته باشد، حرکتی به سمت الله ندارد و اصلاً حرکت معنادار نیست. بنابراین مسئله مهدویت مسئله اصلی است باید برایش طرح و برنامه داشته باشیم.

اولین مرحله فرهنگ انتظار و رسیدن به آرمان مهدوی چندتا مرحله داریم، «خودسازی» و «منتظرسازی» است. با پیدا کردن این آرمان، مسئله خودسازی و منتظرسازی، یک ضرورت دیگری پیدا می کند، یعنی انسان باید به بلندای آن آرمان خودسازی کند. اگر درس  می خواند، می خواهد دکتر، مهندس، کارمند شود، می خواهد مادر و پدر شود، یا کار فرهنگی انجام دهد، هر کاری که می خواهد انجام دهد، خودش را به وزان این آرمان باید به عنوان یک منتظر بسازد.

(جلسه ششم مهندسی فرهنگی)