امام مهدی (عج) حُر ندارد...

حُرّ بن یَزید بن ناجیه تَمیمی یربوعی ریاحی از یاران امام حسین(ع)، شهدای کربلا، و از بزرگان و رؤسای کوفه بود. ...
حُرّ مردی شریف در میان قوم خود بود و از کسانی به شمار می رفت که هم عصر جاهلیت و هم دوران اسلام را درک کرده بود. حرّ فرمانده بخشى از سپاه عبیداللّه ‌بن زیاد در واقعه كربلا بود، كه به سبب ندامت از اقدام خود و پیوستن به امام حسین (ع)، نزد شیعیان حرمتى خاص دارد.
 حُر از خاندان معروف عراق و از رؤسای قبایل کوفیان بود.به ‌درخواست ابن زیاد، برای مبارزه با حسین‏ فراخوانده شد. او به سرکردگی هزار سوار برگزیده گشت. گفته‌اند وقتی از دارالاماره کوفه، با ماموریت بستن راه بر حسین‏ بیرون آمد، ندایی شنید که: «ای حرّ! مژده باد تو را بهشت.....»  
 در منزل ‏«قصر بنی مقاتل‏» یا «شراف‏»، راه را بر حسین بست و مانع از حرکت او به سوی کوفه شد. کاروان‏ حسین را همراهی کرد تا به کربلا رسیدند و حسین در آنجا فرود آمد. حر وقتی فهمید کار جنگ با حسین بن علی‏ جدی است، صبح عاشورا به بهانه آب دادن اسب خویش، از اردوگاه عمر سعد جدا شد و به کاروان حسین‏ پیوست.
 توبه کنان کنار خیمه‌های حسین آمد و اظهار پشیمانی کرد، سپس اذن میدان طلبید. حُر با اذن‏ امام حسین به میدان رفت و در خطابه‏ای مؤثر، سپاه کوفه را به خاطر جنگیدن با حسین‏ توبیخ‏ کرد. چیزی نمانده بود که سخنان او، گروهی از سربازان عمر سعد را تحت تاثیر قرار داده‏ از جنگ با حسین منصرف سازد، که سپاه عمر سعد، او را هدف تیرها قرار داد. نزد حسین ‏بازگشت و پس از لحظاتی دوباره به میدان رفت و با رجزخوانی، به مبارزه پرداخت و کشته شد. رجز او چنین بود:
 
انی انا الحر و ماوی الضیف اضرب فی اعناقکم بالسیف

عن خیر من حل بارض الخیف اضربکم و لا اری من حیف

که حاکی از شجاعت او در شمشیر زنی در دفاع از حسین و حق دانستن این راه‏ بود. امام حسین (ع) بر بالین حُر رفت و به او گفت: تو همانگونه که مادرت نامت را «حُر» گذاشته‌است، حُر و آزاده‌ای، آزاد در دنیا و سعادتمند در آخرت! «انت الحر کما سمتک امک، و انت الحر فی الدنیا و انت الحر فی الآخرة‏» و دست بر چهره‌اش کشید.حسین‏ با دستمالی سر حُر را بست. پس از عاشورا بنی‌تمیم او را در فاصله یک مایلی از حسین‏ دفن کردند، همانجا که قبر کنونی اوست، بیرون کربلا در جایی که در قدیم به آن‏ «نواویس‏» می‌گفته‌اند.
  
مهدی موعود (ع) حُر ندارد......
 
در زمان ما و دوران ولایت و امامت امام مهدی (عج) که آخرین حجت خداوند بر روی زمین است ، کسی با سرگذشت حُر بن ریاحی نخواهیم داشت. زیرا که در زمان غیبت امام عصر (ع) یا افراد به وجود نازنین ایشان قبل از ظهور و قیام ایشان ایمان خواهند داشت و یا منکر خواهند شد. بنابراین طبق آیات و روایات موجود و مستند توبه تا قبل از شنیدن ندای « هل من ناصر.....» ایشان معنی دارد و بعد از اینکه ایشان قیام خود را آغاز کردند برگشتن باور جماعت بی باور فایده ای نخواهد داشت.
 
امام صادق(ع) دربارهِ گفتهِ خداوند عزّوجلّ: «روزی که بعضی از آیات پروردگارت تحقق پذیرد، ایمان افرادی که قبلاً ایمان نیاورده‌اند ، سودی به حالشان نخواهد داشت.» فرمود: آیات همان امامان(ع) هستند و آیه‌ای که انتظار او می‌رود امام قائم(ع) است؛ در آن روز ایمان کسانی که قبل از قیام حضرت با شمشیر، بوده است. سودی نخواهد داشت گرچه به امامان پیشین یعنی پدران حضرت(ع) ایمان داشته باشد. ‏(.كمال الدین و تمام النعمة ج‏1 ص 18 )
 
به یکی از آیات روشن قرآن کریم از زبان خداوند رجوع می کنیم : سوره انعام آیه 158
 
آیا جز این انتظار دارند که فرشتگان (مرگ) به سراغشان آیند یا خداوند (خودش) به سوی آن‌ها بیاید یا بعضی از آیات پروردگارت (و نشانه‌های رستاخیز) بیاید؟ امّا آن روز که بعضی از آیات پروردگارت تحقّق پذیرد، ایمان آوردن افرادی که قبلاً ایمان نیاوردند یا در ایمانشان عمل نیکی انجام نداده‌اند، سودی به حالشان نخواهد داشت. بگو (اکنون که شما چنین انتظارات نادرستی دارید) انتظار بکشید ما هم انتظار (کیفر شما را) می‌کشیم. 
 
بنابراین مراقب ایمان و اعتقاد خود باشیم ، به ما شیعیان کنونی عصر غیبت فرصتی داده نخواهد شد که مانند حُر توبه کرده و گناهان خود را بعد از امام خود جبران کنیم.
 
به هوش باشیم .....یوسف زهرا (عج) بیهوش نمی خواهد.....