امام زمان(علیه السلام) در میان دسته عزاداران سینه می زنند

امام خمینی (رضوان الله علیه) طوری عزاداری می کردند که عبا و عمامه اشان می افتاد. این بخاطر آن است که در این وضعیت اِکسیری به روح تزریق می شود که در هیچ جای دیگر، چنین اتفاقی نمی افتد. در آن میان، روح منبسط شده و آماده پذیرش است و آنچه که به این افراد می دهند، به دیگران نمی دهند. این یک بحث روانشناسی است، نه صرفاً یک توصیه احساسی. از لحاظ روانشناسی، وقتی انسان تمام سلولهای وجودی و قلبش را باز می کند و وارد چنین مجالسی می شود، با تمام آنچه مداح می گوید، ارتباط بر قرار می کند و به عبارتی، اتحاد عقل و عاقل و معقول، اتفاق می افتد. عالی ترین مرکز «شدن» ، «تربیت» و «دریافت» در آنجا است. از بچه شیرخواره تا عالِم و مرجع از این مجلس بهره برده و برای همه سازنده است، چون این مجالس مثل کلاس حوزه و دانشگاه نیست که طبقه خاصی از آن استفاده کنند.

ژن انسان هم در آنجا تأثیر می پذیرد. به کسانی که قصد بچه دار شدن دارند، توصیه می شود که قبل از اقدام برای «تقویت ژن» در این مجالس شرکت کنند. زیرا صفات و فضایل بسیاری دراین مجالس جذب می شود که در انعقاد نطفه موثر است.

گریه برحسین(علیه السلام) راه پیوند با امام زمان(علیه السلام)  است

گریه بر امام حسین(علیه السلام) برای عزادار حقیقی و راستین وسیله ای برای پیوند با امام زمانش است. گریه ی بر امام حسین و ذکر مصائب عظیم اهل بیت، وسیله ای برای برطرف کردنِ موانعِ مصیبت اعظم (مصیبتِ حذفِ امام معصوم از مقام حاکمیت جهانی) است. عزادار حقیقی اگر یک ساعت برای امام حسین(علیه السلام)  گریه می کند، ده ها ساعت به فکر امام زمان است و برای او کار می کند.

به عنوان «عزادار حقیقی» و راستین باید از خود بپرسیم، من امروز با حسین زمان خودم چه رابطه ای باید داشته باشم. در قیامت از ما نمی پرسند، وقتی امام حسین(علیه السلام)  را سر می بریدند و سایر اهل بیت را می کشتند، شما کجا بودید؟ چون ما در زمان آنها نبودیم. اما از ما خواهند پرسید که آیا در زمان شما امام زمان تان آواره ی، طرد شده ی، تنها و یگانه نبود؟ قرآن می فرماید: « یَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ = ما در روز قیامت هر کسی را با امامش محشور می کنیم.» (اسراء/71). بنابراین، ما را با امام زمان مان محشور می کنند و ما باید چشم در چشم امام زمان مان به این سؤال پاسخ دهیم.

امام صادق(علیه السلام)  درباره آمادگی خدمت به امام زمان(علیه السلام)  فرمودند:« لَوْ اَدْرَکْتُهُ لَخَدِمْتُهُ اَیّامَ حَیاتی = اگر او را درک کنم، تمام روزهای زندگی‌ام خدمتگزار او خواهم بود».

«عزادار حقیقی» مقامش چنان بالاست که در زیارت عاشورا از او به عنوان «ولیِّ دمِ» سیدالشهدا معرفی شده است. ولی دم یعنی کسی که حق انتقام گیری دارد.

عزادار حقیقی یعنی کسی که یا خودش را به چادر امام زمان رسانده یا در حال حرکت به طرف چادر حسین زمان خودش است. شخصیت عزادار یک شخصیت کاملاً جهادی با آمادگی برای همه ابعاد جهاد، جهاد نظامی، جهاد اقتصادی، جهاد فرهنگی است.

در یک کلام «عزادار حقیقی» مساوی است با «منتظر». پیامبر(صل الله علیه و آله) فرمود: «أفضلُ أعمالِ اُمّتی انتظارُ فَرَجِ = برترین كارهاى امّت من، انتظار فرج است». ما در مباحث اقتصادی، فرهنگی، خانوادگی و تربیتی هنوز به مرحله ی «انتظار»، «عزاداری حقیقی» و «صدق» نرسیده ایم. ما حاضریم برای امام حسین(علیه السلام) ،‌ رقیه(سلام الله علیها)، علی اصغر(علیه السلام)، علی اکبر(علیه السلام)، ابالفضل(علیه السلام)، زینب(سلام الله علیها) و ... گریه کنیم، ولی حاضر نیستیم برای منتقم شان کاری کنیم.

«انتظار» یک امر عملیاتی است. شما اگر منتظر کسی باشید، زمینه را برای ملاقات و حضور او فراهم می کنید. علی(علیه السلام) درباره ی مقام «منتظر» فرمود:« اگر کسی به مقام منتظر برسد و واقعاً منتظر امام زمان(علیه السلام)  باشد با من و هم درجه ی من خواهد بود در قیامت».

بحث عزادار حقیقی استاد شجاعی