افراد کوردل از دیدن و ملاقات خداوند و پیامبر در قیامت محرومند

اینان در قیامت می گویند: خدایا! چرا من کورم در حالی که در دنیا بینا بودم. خداوند می فرماید: آیات ما به سراغ تو آمد، نشانه های ما را دیدی و فراموش کردی و خودت را به فراموشی زدی، امروز هم تو فراموش می شوی. خیلی غم انگیز است. انسان باید مدام به حجم بینش و بصیرت خود اضافه کند. «هوالظاهر»، فقط خدا در عالم ظهور دارد. حضرت علی (علیه السلام) می فرماید: من خدایی را که نبینم، عبادت نمی کنم. خیلی فرق است بین کور که می گوید خدا کو؟ و یک بصیر که می گوید، خدایی را که نبینم، عبادت نمی کنم.

باید سوال کنیم، من حالا از نظر ایمان و بینش نسبت به حقانیت خدا، ائمه، صفات الهی، مبدا، معاد در چه وضعیتی هستم؟ قلبم آرامش دارد یا تردید و تزلزل؟ اگر به ما بگویند سرطان داری یا  مرض قند داری و قرار است کور شوی، خیلی ناراحت می شویم و موضوع را جدی می گیریم، ولی در مورد امراض روحی مثل کوردلی، غفلت، شک، تزلزل، تردید که ابدیت ما را به خطر می اندازند، بی تفاوت هستیم. اگر چنین بیماری های روحی سراغ ما بیاید، اشکالی ندارد، ولی باید پیگیر رفع آنها باشیم. همانطور که اگر بگویند سرطان دارید، همه کار ها را تعطیل می کنیم و به دنبال درمان می رویم.

اگر به کسی بگویند، یک ماه دیگر فلج می شوی، حاضر است تمام وسایل زندگی را بفروشد و به کشوری برود که فکر می کند می توانند کمکش کنند. اگر ضعف بصیرت دینی داریم، مثل گیجی و گنگی، باید کار ها  تعطیل شود؛ چون اگر شخصی با این وضعیت بمیرد، حضرت فرمودند مسلمان نیست. ایمان یعنی آرامش دل؛ اسلام مسلمانی کافی نیست. در قرآن می خوانیم: «قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِكُمْ = [برخى از] بادیه‏ نشینان گفتند ایمان آوردیم بگو ایمان نیاورده‏ اید لیكن بگویید اسلام آوردیم و هنوز در دلهاى شما ایمان داخل نشده است» (حجرات/14).

بیگانگان به دلیل سنخیت با پیامبر از نزدیکان حضرت شدند

حضرت پیامبر ص به سبب رسالت خود دست از حامیان قبیله ای خود برداشت. با آنها جنگید و قطع رابطه کرد و نزدیکان خود را که اهل شرک بودند، از خود دور کرد و افرادی را که به ظاهر با حضرت غریبه بودند در راه خداوند به خود نزدیک کرد.

حضرت در فراز چهارم دعای صحیفه به همین مسئله اشاره می کند: «وَ وَالَى فِیكَ الْأَبْعَدِینَ وَ عَادَى فِیكَ الْأَقْرَبِینَ = و در راه تو با بیگانگان دوستی ورزید، و با خویشان دشمنی». اویس پیامبر را ندید و در یمن زندگی می کرد، ولی نزدیک ترین فرد به پیامبر بود. آنانی که از عشیره حضرت بودند از ایشان بسیار دور بودند، بطوریکه به آنها مبارزه کرد و امسال ابوجهل و ابولهب مطرود ایشان بودند.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در مورد مردم آخرالزمان و ایرانیان همین تعبیر را دارند که سلام مرا به برادرانم برسانید. عرض کردند، برادران شما چه کسانی هستند؟ مگر ما برادران شما نیستیم؟ فرمودند: «نه شما اصحاب من هستید، برادران من کسانی هستند که نه من و نه هیچ یک از اوصیاء من را ندیده ولی به نوشته سیاه روی کاغذ سفید ایمان می آورند و به حقانیت من و اوصیاء من گواهی می دهند.» ما هر قدر شکر الهی را به جا بیاوریم که در گذر زمان، مؤمن به پیامبر و ائمه علیهم السلام بودیم، کم است. همسر پیامبر به او ایمان نیاورد، پدر زن، اصحاب نزدیک با دیدن آن همه کرامت و معجزه به او ایمان نیاوردند. باید خدا را شکر کرد که قلبی پذیرا به ما داده است.

«حجاب عادت» موجب قدر نشناسی در حق بزرگان می شود  و قساوت آور است

«حجاب عادت» یکی از دلایل بی رغبتی و قدر ندانستن افراد عالم است. حضرت جمله ای دارند که به دلیل حجاب عادت، بی رغبت ترین مردم در مورد یک دانشمند، خانواده و همسایه هایش هستند. اطرافیان یک فرد بزرگ و عالم مثل خانواده و بچه ها و دوستان به انحراف و جهنم رفتن نزدیکند، چون با حجاب عادت لیاقت استفاده از عالم را ندارند. او هر چه نورانی هم باشد، برای نزدیکانش عادی می شود. مراقب باشید مبتلا به این حجاب نسبت به اساتید، علما، حرم ها، حسینیه ها و قرآن نشوید. این حجاب قساوت می آورد.

در میان نزدیکان پیامبر فقط دو سه نفر بودند که قدر او را می دانستند. اما بقیه گرفتار حجاب عادت بودند. یکی از آنها ابوجهل بود که می گفت: می دانم محمد پیامبر است.  ولی زیر بار نمی رفت.

نزدیک ترین کس به پیامبر ص کسی است که به خدا نزدیک تر باشد

نزدیک ترین فرد نزد حضرت آن کسی بود که به خدا نزدیکتر و دورترین آنها، شخصی بود که از خدا دورتر بود. زیرا رسول اکرم ص جز خدا و صراط مستقیم هیچ راهی را تایید نمی فرمود و در این راه هر مانعی را از سر راه بر می داشت. ایشان از غیر خدا بریده بود.

خدای متعال در قرآن فرزند نوح را از اهل او ندانست و آنگاه که جناب نوح به خداوند عرض کرد: پسرم از خانواده ام است. خداوند فرمود: « إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَیْرُ صَالِحٍ = اى نوح او در حقیقت از كسان تو نیست او [داراى] كردارى ناشایسته است» (هود/46). قرآن می فرماید: بعضی از همسران و فرزندان شما دشمنان شما هستند. چگونه همسران و فرزندان دشمن انسان می شوند؟ اگر نوع تعامل و ارتباط با همسر و فرزندان و خانواده به گونه ای باشد که شما را از خدا دور کند و به سمت فراموشی خدا و حرام ببرد، در اینصورت دشمن شما هستند.

شدت قرابت دو مؤمن به دلیل سنخیت داشتن با پیامبر ص از نظر ایمان از دو برادری که از یک والدین هستند، بیشتر است. خدا می فرماید اینها اهل هم هستند، ولی وقتی سنخیت نباشد، اهلیت هم از بین می رود.

امام صادق ع: شیعیان ما آل ما هستند

در حدیث داریم که شخصی نزد امام صادق (علیه السلام) این چنین صلوات فرستاد: «اللهم صل علی محمد و اهل بیته» حضرت فرمود: تنگ نکن و اهل بیت نگو. چون فقط امیرالمومنین، حضرت زهرا و حسنین اهل بیت هستند. عرض کرد: پس چگونه صلوات بفرستیم؟ فرمود: بگو « اللهم صل علی محمد و آل محمد». زیرا شما شیعیان هم آل ما هستید. این قرابت با ایمان و با گرایش و محبت به اهل بیت به دست می آید. در زیارتنامه ها می گوییم: «السلام علی آدم صفوه الله؛ السلام عل نوح نبی الله: السلام علی ابراهیم خلیل الله؛ السلام علی موسی کلیم الله؛ السلام علی عیسی روح الله». این انبیا از پدران ما به ما نزدیک ترند. پس با محبت به آنها سلام بدهید. شما با فاصله 6 -7 هزار سال جزء فرزندان نوح هستید و پسر نوح بدون فاصله زمانی از اهلش محسوب نمی شود. پیامبر پدر صلاح و تقوی است و از هر گونه ناهنجاری به دور است. رابطه او با ناهنجار قطع است. اگر چه به ظاهر آن ناهنجاری فرزند او باشد. اگر خداوند به حضرت ابراهیم، فرمان ذبح حضرت اسماعیل را داد، سر آن این است که در کنار فرمان حضرت رب، هیچ امری نباید رخ بنماید، یعنی در کنار خدا چیزی بعنوان فامیلی نداریم. فرق ما با پیامبر در این است که حضرت به خاطر خدا در مقابل همه فامیلش ایستاد. باج هم نداد ما به خاطر نزدیکان مان جلوی خدا می ایستیم و معصیت می کنیم. درست این است که جزء اطاعت او همه چیز باید نادیده به حساب آید.

رسول خدا برای دعوت همه مردم و نصیحت آنان همواره در سختی و مشقت بود

پیامبر رحمت ص با دعوت مردم و نصیحت آنان در زحمت و مشقت قرار می گرفت و نفس خود را مشغول به خیر خواهی بندگان داشت، چون می خواست حتی کسانی را که خیلی دور بودند، تحت ولایت خدا در آورد.

حضرت زین العابدین علیه السلام در این فراز از دعا به این زحمات پیامبر اشاره می فرماید: «و أَدْأَبَ نَفْسَهُ فِی تَبْلِیغِ رِسَالَتِكَ وَ أَتْعَبَهَا بِالدُّعَاءِ إِلَى مِلَّتِكَ. وَ شَغَلَهَا بِالنُّصْحِ لِأَهْلِ دَعْوَتِكَ = و خویشتن را در رساندن پیغام تو خسته كرد، و برای این كه مردم را به آیین تو دعوت كند، رنج‌ها برد، و خود را به اندرز دادنِ دعوت شدگان به كار گماشت».

بعضی ها می گویند: «سری که درد نمی کند، دستمال نمی بندند». این طور زندگی کردن، باعث  فقیر مردن شده و انسان در نکبت و تنهایی می میرد. چون در نظام فردی همیشه تنها بوده، هیچگاه خیرش به انسانهای دیگر نرسیده است. رنج و تعب عمده پیامبر بیشتر به این دلیل بود که دوستان و عشیره اش را به سبب کفرشان از خود دور کرده بود، آنها نیز با اجانب همدست شده و مجموعا به مخالفت با او پرداخته بودند.

امیرمومنان در نهج البلاغه می فرماید: « خاض الی رضوان الله كل غمره و تجرع فیه كل غصه و قد تلون له الادنون و تالب علیه الاقصون و خلعت الیه العرب اعنتها و ضربت الی محاربته بطون رواحلها= پیامبر با تمام قدرت به طرف رضایت حضرت حق حرکت می کرد و در این راه جرعه های غم و غصه بود که می نوشید. نزدیکان او ثابت قدم نبودند و خود را می باختند. بسیاری هم که اجنبی بودند بر دشمنی او کمر بسته بودند. جماعت عرب از اطاعت او سرباز می زدند و مرکب های خود را به سوی جنگ با او حرکت می دادند و پیامبر همچنین نگران این جریان بود و آسودگی در وجود شان نداشتند.» (نهج البلاغه صبحی صالح، خطبه 194.)

آن چنان كه قرآن كریم در آیه 6 سوره كهف خطاب به او می فرماید: « فَلَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ عَلَى آثَارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهَذَا الْحَدِیثِ أَسَفًا = گویا می خواهی در اثر شدت تأثر، جان خود را به جهت ایمان نیاوردن اینان از دست بدهی؟»

حضرت امیر و حضرت زهرا سلام الله علیهما در سخنرانی های خود اوضاع قبل از آمدن پیامبر را تشریح می کردند که شما در نکبت بودید و پیامبر شما را به کجا ها رسانید. پیامبر غذا های حلال و طیب برای شما آورد. خباثت را برای شما حرام کرد. دنیای شان را به وضع خوبی درآورد و همینطور آخرت شان را. اما اینها با او دشمنی می کردند و نیز در سوره فاطر آیه 8 فرمود: « فَلَا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَیْهِمْ حَسَرَاتٍ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِمَا یَصْنَعُونَ = ای پیامبر، آن قدر حسرت و افسوس به خود راه مده كه در مرحله از دست رفتن قرار گیری، زیرا خدای تو به كردار آنان آگاه است.» پیامبر اینقدر مهربان است که حتی دوست نداشت دشمنانش جهنمی شوند.

باید دانست که نفوس انسانی اگر چه در فطرت اولیه دارای ارتباط توحیدی و الهی هستند، ولی در اثر آلودگی به دنیا و اشتغال به شهوت ها و رفتار های ناپسند و رسوخ جهل و خوی حیوانی آنچنان به پرتگاه سقوط می غلطند که دیگر به سادگی نجات آنها میسور نیست. همواره خراب شدن بسیار آسان ولی اصلاح و آبادانی بسیار دقیق و سخت است. بویژه اگر زنگار نکبت و پلیدی با حجم بسیار بر چهره جان نشیند که دیگر به سادگی قابل علاج نیست. به هر حال، با وجود اینکه اینان از آیین روشن و شفا بخش اسلام تاثیر پذیر بودند. پیامبر اکرم هرگز دست از وظیفه خود بر نمی داشت و به هر وسیله ی ممکن با حکمت و تدبیر خود در میان مردم عمل می کرد. لذا حضرت امیر فرمود: « طبیب دوار بطبه = طبیبی بود که به دنبال مریض در حرکت بود» (نهج البلاغه صحبی صالح، خطبه 108).

در روایت آمده حضرت عیسی (ع) را در کنار خانه ی شخص معصیت کاری دیدند. عرض کردند: یا روح الله! چرا اینجا ایستاده ای؟ فرمود: طبیب باید به نزد مریض برود. گاهی آنقدر حال مریض بد است که نه تمایل و نه توان رفتن به سمت طبیب را دارد، طبیب غیر از فرد غیر طبیب است. کسی که طبیب نیست نباید نزدیک مریض شود چون ممکن است آلوده شود و اما طبیب ها بلدند که چگونه نزدیک شوند و مریض نشوند و درمان کنند.