اعانت و یاری رساندن

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* هر نعمتی اعم از مال، مقام، علم و... در راه الله، خانواده آسمانی و آخرت استفاده نشود حتما در راه گناه مصرف می شود.

*  با خوبی ها و بدی های دیگران تربیت می شویم.

* اگر نیاز کسی را برطرف کنید خداوند در آنجائی که خیلی نیاز پیدا می کند نیازت را برطرف می کند.

* کسانی که روحیه خدمت به دیگران دارد، جزء ثروتمندان آخرت هستند.

* کسی ثروتمندتر است که لطف و مهربانی بیشتری نسبت به دیگران می کند.

* برآوردن نیاز دیگران وسیله ­ی است که دست من به دست خدا و خانواده آسمانی برسد.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۸1 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۵/15 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

رفقای بد ...

امیرالمؤمنین علی «علیه‌السلام» می‌فرمایند:

«أخوكَ فِی اللّه ِ مَن هَداكَ إلى رَشادٍ، ونَهاكَ عَن فَسادٍ، وأعانَكَ إلى إصلاحِ مَعادٍ؛ برادر تو در راه خدا، کسی است که تو را به سوی رشد (انسانی) هدایت می‌کند، از فساد باز می‌دارد و در اصلاح آخرتت، یاریت می‌رساند».

همة ما در مسیر حرکت­مان به سوی الله، به رفقا و همراهانی نیاز داریم که برای طیّ این مسیر، یاری‌مان کنند. هر چه تعداد چنین همراهانی بیشتر باشد، حرکت انسان به سوی الله نیز سالم‌تر و موفق‌تر انجام خواهد شد. البته به این شرط که رفقای انسان، افراد قدرتمندی باشند. که سرعتِ او را در این مسیر کم نکرده و دست و پاگیرش نباشند.

دوستانی با یقین، عملیاتی، محکم که دائماً در انسان شوق حرکت ایجاد نموده و او را به سرعت گرفتن تشویق می‌نمایند.

از حضرت مسیح «علیه‌السلام» سؤال کردند: «لِمَنْ نُجَالِسُ؟ با چه کسی همنشینی کنیم؟ فرمودند: مَنْ یُذَكِّرُكُمُ اللهَ رُؤْیَتُهُ؛ کسی که دیدارش شما را به یاد خداوند می‌اندازد».

دیدار چنین دوستانی، انسان را شاد و آرام می‌کند؛ زیرا او را به آغوش الله پیوند خواهد داد.

هر انسانی موظف است در مسیر حرکت خود به سوی الله، چند رفیق از این دست، انتخاب کند. در روایات آمده است که عاجزترین انسان­ها، کسانی هستند که توانایی به دست آوردن چنین رفقایی را ندارند و عاجزتر از این گروه، کسانی هستند که چنین دوستانی را دارند، امّا توانایی نگهداری‌شان را نداشته و آن­ها را از دست خواهند داد.

رفقای ابدی، چه ویژگی­هایی دارند؟

اولین علامت چنین دوستانی، تذکر دادن نقاط ضعف انسان است .... (ونَهاكَ عَن فَسادٍ).

کسانی که از تذکر دادن دوستان­شان دلخور و ناراحت می‌شوند. اساساً بنایِ نگهداریِ رفقای ابدی خود را ندارند.

فراموش نکنیم که انسان‌های قدرتمند و زیرک، از تمام امکانات و نعماتشان در جهت آخرت‌سازی برای خود و دیگران استفاده می‌کنند. اگر نعمتی از نعمات الهی در دستان ما، به مصرفِ آخرتی نرسد، قطعاً به تولید گناه منجر خواهد شد.

کسی که از نعمت‌های الهی (که روزی او شده است) برای معشوقش هزینه نمی‌کند (آبرو، ثروت، علم، قلم، استعداد، مقام، منزل وسیع و ...) حتماً آن را در جهت عکسِ قرب به معشوقش خرج خواهد کرد. به عنوان مثال رحمت، احترام، ادب و عشق که باید در راه خدا، صرفِ عزیزترین‌های زندگی انسان (فرزند، همسر، پدر و مادر و ...) گردد، حتماً خرجِ کسانی خواهد شد که قطعاً در جایی انسان را تحقیر خواهند کرد. به طوری که انسان در آینده، آرزو می‌کند که کاش فلان نعمت را نداشتم، تا به واسطه آن اهل عذاب و جهنم شوم.

رفقای انسان، نیز نعمت‌های الهی­اند، که باید حضورشان را غنیمت دانسته و در جهت حرکت به سوی الله از آن­ها استفاده نماییم.

قضای حاجت برادران دینی

این حق نیز، یکی از شاخه‌های اعانت برادران دینی است، اینکه اگر حاجتی و یا نیازی در کسی احساس کردیم، آن را در صورت توانایی روا نماییم.

نبی اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» می‌فرمایند:

«المُؤمِنونَ إخوَةٌ، یَقضی بَعضُهُم حَوائِجَ بَعضٍ، فَبِقَضاءِ بَعضِهِم حَوائِجَ بَعضٍ یَقضِی اللّهُ حَوائِجَهُم یَومَ القِیامَةِ؛ مؤمنان برادر یکدیگرند....»

همه مؤمنان از نگاه الله، با هم برادرند. به طوری­که این اخوت مهم‌تر و ارزشمندتر از اخوت‌های خانواده زمینی است. چرا که عقد این اخوّت براساس ریشه‌های حقیقی و آسمانی ما، بسته شده است.

استفاده کلمه برادر در این روایت نشان می‌دهد که ریشه و اصل همه مؤمنان به یک حقیقت بر می‌گردد و آن ریشه، محمّد و آل محمّد است.

در این اخوّت، نژادها، ملّیت‌ها، رنگ‌ها و ... جایی ندارند. این اخوت پیوندی انسانی است که در بخش فوق عقلانی منعقد شده است. به سبب این اخوت همه مؤمنان برادران یکدیگرند و اساساً کلمه غریبه در میان آنان جایگاهی ندارد.

از بزرگترین و زیباترین نمونه‌های قضای حاجت برادران دینی، وساطت و شفاعت‌های مؤمنان در ازدواج آنان است. به طوری­که مؤمنان خوب و مناسب را به یکدیگر معرفی کرده و امر ازدواج­شان را تسهیل می‌کنند.

مؤمنان در برخوردهای گوناگون با یکدیگر، فرصت‌های رشد و دریافت اسماء الهی را کسب می‌کنند. اساساً تمام خوبی‌ها و بدی‌های دیگران، میدانی برای بروز استعددهای گوناگون ماست. به گونه‌ای که اگر عیب‌هایشان برای ما آشکار نشود، استعداد ستّاریت‌ ما بروز نمی‌کند. و یا اگر ظلمی در حق‌ّ‌مان روا ندارند، میدانی برای دریافت اسم غفّار خداوند، نخواهیم داشت. اگر حاجتی از آنان به دست ما روا نشود یا گرهی به دستان ما گشوده نگردد، و .. ما در جذب اسماء رحمان و رحیم خداوند موفق نخواهیم بود.

کسانی به رشد بالاتر و کمالاتِ کامل‌تر نزدیک‌ترند که با مردم بیشتری در ارتباط و برای حاجاتِ دیگران تلاش می‌کنند.

امام حسین «علیه‌السلام» حاجت‌های مردم را به سوی انسان، از بزرگترین نعمت‌های الهی دانسته و از ما می‌خواهد که از نیازهای دیگران به سوی خودمان ملول نشویم. علّت این فرمایش امام حسین «علیه‌السلام»، در پایان همین فرمایش نبی اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» آمده است؛ «یَقضی بَعضُهُم حَوائِجَ بَعضٍ...»

رفع نیازهای دیگران در دنیا، بدان سبب از نعمت‌های بزرگ الهی محسوب می‌شود که رفع نیازهای خودمان را در آخرت به دستان خداوند به دنبال دارد. در زمانی که انسان هیچ سرمایه‌ای به همراه ندارد، جز نفسِ خودشِ با انواع بیماری‌ها و آتش‌هایی که در آن جمع کرده است، کمک‌هایی که به دیگران نموده است، بال پرواز و وسیله رهایی او خواهد بود. پس انسان‌هائی به نجات نزدیک‌ترند، که در دنیا آغوش بازتری برای پذیرش نیازهای دیگران داشته ­اند.

خداوند به فکر رفع حاجات توست اگر...

نبی اکرم «صلی الله علیه و آله» فرمودند:

«مَن كانَ فی حاجَةِ أخیهِ فَإِنَّ اللّه َ فی حاجَتِهِ؛ هر کس به فکر رفع حاجت دیگران است، خداوند در فکر رفع نیازهای او خواهد بود».

زیرک‌ترین انسان‌ها کسانی هستند که از قشنگترین قسمت اموال، استعداد، آبرو و... خود برای رفع حوائج دیگران هزینه می‌کنند. آغوش آن­ها، همیشه برای دیگران و کمک به آن­ها باز است... چنین کسانی به یقین در فقرهای آخرتی‌شان، از سوی پروردگار یاری خواهند شد.

«والحمدلله رب العالمین»