اصول حركت به سوي عالم برزخ (1)

مرگ پایان «حركت‌های» زندگی ما نیست، بلكه تنها رها شدن روح از جسم و انتقال به بدن برزخی و عالم جدیدی به نام برزخ است. هر خیر و شری كه در دنیا هست، نمونه كوچكی است از آنچه كه كمال آن در آخرت وجود دارد.

این دنیا با همه عظمتش در مقابل آخرت، مثل رحم مادر است در مقابل دنیا. انسان در دنیا مثل جنینی است كه با مرگ به عالم برزخ وارد و متولد می شود. این تولد، با رها ساختن بدن صورت می گیرد. مثل خواب كه ما را وارد فضای جدیدی می كند.

نوع زندگی سعادتمندانه یا پرعذاب در برزخ، بستگی به نوع زندگی ما در دنیا دارد. اگر جنین در رحم مادر زندگی موفقی را طی كند، در دنیا تولد سالمی خواهد داشت وگرنه تولدش آغاز عذاب‌های اوست.
حركت و رشد انسان دو نوع است: مادی و معنوی. برخی افراد رشد مادی دارند، اما از رشد معنوی بیبهره یا كم‌بهره‌اند. رشد مادی به جسم مربوط است و رشد معنوی به روح.

مراحل حركت از رحم مادر به سوی دنیا
۱ ـ سلول: پس از لقاح بین اسپرم مرد و تخمك ‌زن، یك سلول ایجاد می شود.
۲ ـ توده سلولی: سلول شروع به رشد می كند و به سه قسمت تقسیم می شود كه سه بخش بدن انسان را می سازد.
۳ ـ اندام‌سازی: اندام‌هایی مثل دست، پا، چشم، قلب، كلیه، ستون فقرات و... در این مرحله ساخته می شود.

مراحل حركت از دنیا به سوی برزخ
حركت و رشد مادی: ۱ ـ نوزادی، ۲ ـ كودكی، ۳ ـ نوجوانی، ۴ ـ جوانی، ۵ ـ میانسالی، ۶ ـ پیری. انسان در این دوره‌ها برای انواع رشدهای مادی و دنیایی تلاش می كند.
حركت و رشد معنوی: رشد معنوی كسب فضایل اخلاقی و زدودن رذیله‌های اخلاقی است. روح كه اصل شخصیت انسان است باید برای كسب نیازمندی های زندگی آخرتی آماده شود. شخصیت روح، از راه گوش، چشم، افكار، نوع ارتباط‌های دینی یا غیردینی و غذاهایی كه به آن داده می شود، شكل می گیرد.

نتیجه حركت آگاهانه و ناآگاهانه
نتیجه حركت و رشد آگاهانه در رحم مادر، تولد سالم و نتیجه حركت ناآگاهانه، تولد ناقص، بیمار و... است. ناقص‌الخلقه‌ها در رحم مادر، حركت و رشد ناآگاهانه‌ای داشته‌اند كه منطبق با نظام زیستی دنیا نبوده است. بنابراین، اگر آن‌‌چه كه برای زندگی ابدی آخرتی نیاز داریم، در رحم دنیا كسب نكنیم، هنگام مرگ (تولد به برزخ) تولد سالمی نخواهیم داشت.

حركت آگاهانه، فقط كسب اطلاعات آخرتی نیست
حركت آگاهانه در دنیا، تنها این نیست كه اطلاعات آخرتی داشته باشیم، بلكه مقصود این است كه طوری در دنیا زندگی كنیم كه امكانات لازم برای زندگی در شرایط زیستی عالم برزخ را كسب كنیم. در همه كارها اعم از درس خواندن، شغل، تفریح، خانواده و جامعه، شخصیت ارزشمندی كسب كنیم تا آن را با خود به عالم برزخ ببریم، نه جاذبه‌هایی كه ما را در راه دنیا متوقف كند. با چنین دیدگاهی، دنیا و آخرت را یكپارچه و متصل به هم می بینیم، نه جدا از هم.

برای حركت آگاهانه باید كسانی را الگوی خود قرار دهیم كه این مسیر را خوب می شناسند. یعنی پیامبر اكرم(صل الله و علیه و آله) و ائمه معصومین كه آموزش‌های لازم را برای این حركت دیده‌اند.
معصوم علیه السلام فرمود: «الدنیا مزرعه الآخره ـ دنیا مزرعه آخرت است.» نتیجه این می شود كه به فرموده معصوم علیه السلام: «الدنیا دار مَمَرِرّ و الآخره دار مقر[۳] ـ دنیا سرای عبور است و آخرت سرای قرار گرفتن»

نتایج اصالت دادن به آخرت در دنیا
۱ ـ اگر ما به آخرت اصالت بدهیم و بدانیم كه سرنوشت همه چیز را «تفكر آخرتی» تعیین می كند، تمام حركت‌های خود را در دنیا بر همین اساس انجام می دهیم. اجازه نمی دهیم هیچ عملی از ما سر بزند كه با اصول زندگی آخرتی منافات داشته باشد.
۲ ـ بیش از آن‌كه برای نیازهای زودگذر دنیایی خود نگران باشیم، نگران تهیه امكانات زندگی ابدی خواهیم شد.
۳ ـ آماده مرگ (تولد برای زندگی شیرین ابدی) می شویم.
۴ ـ حتی جوان‌ها نخواهند گفت: «حالا خیلی وقت داریم»، چه رسد به افراد مسن و سالخورده.
۵ ـ اصالت دادن به آخرت، منافاتی با نیازهای دنیوی ندارد. زیرا حضرت علی( علیه السلام ) فرمودند: برای آخرت چنان باش كه انگار فردا خواهی مرد و برای دنیا چنان باش كه انگار همیشه زنده هستی.
۶ ـ ‌اصالت دادن به آخرت، موجب می شود انسان همه دارایی ها و توانایی های دنیوی خود را به استخدام آخرت درآورد.
۷ ـ اصالت دادن به آخرت، مانع گناه و دلبستگی های حرام می شود.

برگرفته از سلسله مباحث راه شناسی، استاد محمد شجاعی