استاد محمد شجاعی: محبت اهل بیت «ع» بی‌اطاعت، بی‌فایده است!

شفاعت از ریشه شفع به معنایِ جفت می‌باشد. باید در دنیا به آنها نزدیک (جفت) شد تا در قیامت تحت شفاعتشان قرار گرفت. وقتی سبک زندگی ما (الگوها، دغدغه‌ها، علاقه‌ها، انتخاب‌ها ...) کاملاً با اهل‌بیت متفاوت است یعنی هیچ نزدیکی و شباهتی میان ما و آنان حاصل نگشته است، پس می‌توان گفت که نباید چشم انتظار شفاعتی از سوی آنان باشیم.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 341 «خانواده آسمانی» كه در مورخ ۹۳/۱۱/16 برگزار شد، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

به پشتوانه‌ اهل‌بیت «علیهم‌السلام» گناه نکنیم ...

در جلسات گذشته آموختیم که ابالحسن، دو تهدید جدّی را برای کسانی که در باطن خود سوءنیتی دارند، برشمرده است. این تهدیدها و هشدارها در واقع تذکری جدّی برای کسانی است که محبت و رابطه دوستی با اهل‌بیت «علیهم‌السلام» را بهانه‌ای برای بدخلقی‌ها و سوءنیت به دیگران قرار می‌دهند.

فراموش نکنیم که تنها برگزاری مجالس عزاداری و جشن‌های میلاد اهل‌بیت «علیهم‌السلام» و یا مُشرّف شدن به زیارت آنان، نمی‌تواند توجیه کننده سوءخلق‌ها و یا سوءنیت‌های انسان نسبت به دیگران باشد. تنها برقراری رابطه محبتی با اهل‌بیت «علیهم‌السلام» نمی‌تواند سببی برای آمرزش گناهان و بی‌مبالاتی‌های‌ِ اخلاقیِ انسان گردد. گاه دیده می‌شود که بعضی از شیعیان، به بهانه کرامتِ اهل‌بیت «علیهم‌السلام»، در انجام بعضی از واجبات نیز سهل‌انگاری می‌نمایند. از همین رو ابالحسن، چنین تهدیدهای سنگینی را به عنوان هشدارهایی عظیم برای مراقبت از بی‌مبالاتی‌ها و بی‌تقوایی‌های اخلاقی به شیعیان گوشزد می‌نمایند.

چنین روندی در جریان تربیت فرزندان نیز، امری بسیار کاربردی و مهم به شمار می‌آید. محبت‌های والدین، هرگز نباید سبب جسارت فرزندان در برابر آنها و عدم اطاعتشان از والدین گردد. به طوری که روایات گوناگون، چنین والدینی را مورد لعنت خداوند معرفی نموده‌اند.

جایگاه معصومین «علیهم‌السلام» در عالم، جایگاه عالین است. آنان در مرتبه بعد از الله قرار داشته و اولین و عظیم‌ترین مخلوقات خداوند و نزدیک‌ترین و شبیه‌ترین آنها به الله می‌باشند. آنها صاحب تمام اسماء، الهی‌اند، با این تفاوت که مخلوقِ الله می‌باشند. فراموش نکنیم که هیچ انسانی در عالم از نظر علو مقام و درجات انسانی با پیامبر و آل او قابل قیاس نمی‌باشد. بنابراین باید دقت کنیم که روابط صمیمانه ما با اهل‌بیت «علیهم‌السلام» و یا خدمت‌هایی که در سایه عنایت خودشان به ما محوّل می‌گردد، دلیلی برای جسارت و بی‌ادبی ما در محضر آنان نگردد. همانگونه که قرآن صحبت نمودن با صدای بلند در نزد پیامبر را نشانه عدم شعورِ انسانیِ بندگانش می‌داند، باید کاملاً ادبِ بندگی را در محضر الله و الگوهای انسانی‌مان رعایت کنیم.

دوستان حقیقی اهل‌بیت «علیهم‌السلام» را بشناسیم

امام باقر «علیه‌السلام»، از طریق جابر جوفی، پیغامی به مضمون زیر می‌فرستند:

ای جابر! به شیعیان من سلام برسان و آنها را به این مطلب آگاه کن که بین ما و خداوند هیچ قرابتی وجود ندارد.

ای جابر، هر که فرمان خدا را اطاعت نموده و ما را دوست بدارد، دوست حقیقی ماست و هر که خداوند را نافرمانی کند، محبت ما سودی به او نخواهد رساند.

خوب است بدانیم مسیرِ حرکت به سوی الله را نمی‌توان با روابطی کودکانه و تنها به واسطه محبت اهل‌بیت «علیهم‌السلام» پیمود.

فقط قرب به اهل‌بیت که همان سنخیت و شباهت با آنهاست می‌تواند انسان را در مسیر حرکت به سوی الله پیش ببرد. به عنوان مثال، تنها برقراری یک رابطه عاطفی میان شاگرد و استاد، نمی‌تواند موجب دریافتِ کمالاتِ استاد توسط شاگرد شود. حتی فرزندان یک پیامبر و یا یک امام نیز، بدون حرکتِ قدم به قدم در معیّت با آنان و تنها به واسطه عاطفه فرزندی به مقامات آنان دست نخواهند یافت. شباهت و قرب به اهل‌بیت «علیهم‌السلام» نیز جز با الگوپذیری از آنان در تمام انتخاب‌ها و ارتباطات زندگی حاصل نمی‌گردد. انسان تنها در صورتی به شفاعت اهل‌بیت نائل می‌شود که در دنیا به شباهتِ با آنان رسیده باشد. شفاعت از ریشه شفع به معنایِ جفت می‌باشد. باید در دنیا به آنها نزدیک (جفت) شد تا در قیامت تحت شفاعتشان قرار گرفت.

وقتی سبک زندگی ما (الگوها، دغدغه‌ها، علاقه‌ها، انتخاب‌ها ...) کاملاً با اهل‌بیت متفاوت است یعنی هیچ نزدیکی و شباهتی میان ما و آنان حاصل نگشته است، پس می‌توان گفت که نباید چشم انتظار شفاعتی از سوی آنان باشیم.

پذیرش بعضی از احکام دین و عدم پذیرش دسته‌ای دیگر از احکام، نشانِ تأییدی بر عدم پذیرش قلبیِ توحید و ولایت ماست. اصرار بر یک گناه و لجبازی برای عدم ترک آن، سبب رد شدن بقیه اعمال و عدم تأثیر‌گذاریِ اعمالِ صالح بر نفس می‌گردد. کاملاً مراقب باشیم که با پشتوانه محبت اهل‌بیت تعمداً به سمت حرام حرکت نکرده و یا واجبی را ترک نکنیم.

محبت بی‌اطاعت، بی‌فایده است!

 امام محمد باقر «علیه السلام» می‌فرمایند: یا معشر الشیعه؛ و اللهِ ما معنا مِن الله برائه و لابیننا و بین الله قرابه، و لا لنا علی الله حجّه و لا نتقرّب إلی الله الاّ باالطّاعه، فمن کان منکم مطیعاً لله، تنفعهُ ولایتنا، و من کان منکم عاصیاً لله لم تنفعه ولایتنا، وَیحکم لا تغترّوا، وَ یهَکُم لا تقترّوا

ای جماعت شیعه!

به خدا قسم، ما از سوی خداوند برائتی از دوزخ نداریم و میان ما و خداوند هیچ خویشاوندی نیست، و ما را بر خدا حجتی نیست. ما به خدا نزدیک نمی‌شویم، جز با اطاعت او، هر کدام از شما که «مطیع خداوند» باشد، ولایتِ ما برای او سودمند خواهند بود و هر کدام از شما که گنهکار باشید، ولایت ما به او نفعی نخواهد بخشید. وای بر شما!

فریب مخورید...

هرگز فراموش نکنیم که حبّ اهل‌بیت «علیهم‌السلام»، با وجود اصرار انسان بر گناهی، هیچ تأثیری در رشد او نخواهد داشت.

غفلت‌ها و مستی‌های گوناگون ما را از جدّی زیستن، قاطع تصمیم گرفتن، توبه نمودن و آشتی کردن باز داشته است. بدون جدّیت در حرکت به سوی الله، محبت‌های ما به اهل‌بیت «علیهم‌السلام» سودی نخواهد داشت.

باید دستان خالی‌مان را در لحظه مرگ و بعد از آن باور کنیم و برای توشه‌اندوزی، از اموال و خانواده و جوانی و استعداد و آبروی‌مان تا می‌توانیم هزینه کنیم ...

والحمدلله رب العالمین