استاد محمد شجاعی: امام، برترین رفیقِ انسان‌ها، بعد از الله است.

هوس رفاقت با الله، و شوق عاطفی با غیب، تنها در دلهای انسانهای بزرگ لانه می‌کند. چه صحنه‌ی با شکوه و عظیمی است، لحظه‌ای که به برزخ متولد شده و رفقای دیرینه‌ی خود را ملاقات می‌کنیم.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه 342 «خانواده آسمانی» كه در مورخ ۹۳/۱۱/۱۶ برگزار شد، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

با آسمان که رفاقت کنی، از عاطفه سرشار خواهی شد...

امام رضا «علیه‌السلام»، احساس و رابطه خود را با ما اینگونه توصیف می‌نمایند:

الامامُ الامین الرّفیق، والوالد الشفیق، و الأخ الشّقیق و کالأُمّ البرّه، بالولد الصّغیر.

امام یک امانت‌دار رفیق است، او پدری دلسوز، برادری همزاد و چونان مادری مهربان نسبت به فرزند کوچکش می‌باشد. ابالحسن، امام را رفیق می‌داند. رفیق از ریشه رفق به معنای مدارا است. رفیق حقیقی، اهل مدارا است و بدی‌ها و لغزش‌های دوستش را تحمل و با وجود تمام ضعف‌ها و عیب‌هایش او را دوست می‌دارد.

رفقا گاهی از پدر و مادر نیز به انسان مهربان‌تر و نزدیک‌ترند. آنان به یقین هدایای بزرگ الهی می‌باشند.

اما امام، برترین رفیقِ انسان‌ها، بعد از الله است. کسی که او را بزرگ می‌بیند و تا مقام خودش، اوج می‌دهد. فراموش نکنیم که قیمت هر انسان به رفقای اوست. کمی بیندیشیم، قلبمان در تصرف محبت چه کسانی است؟

هوس رفاقت با الله، و شوق عاطفی با غیب، تنها در دلهای انسانهای بزرگ لانه می‌کند. چه صحنه‌ی با شکوه و عظیمی است، لحظه‌ای که به برزخ متولد شده و رفقای دیرینه‌ی خود را ملاقات می‌کنیم. رفقایی که اشرافِ آخرت‌اند و تمام امور برزخ و قیامت به دستان آنان اداره می‌گردد. این صحنه باشکوه، برای کسی که در دنیا برای رفاقت با آن سرمایه‌گذاری ننموده است، به صحنه‌ای حسرت‌انگیز و ملال‌آور تبدیل خواهد شد.

رفاقت با غیب برخلاف رفاقت‌های دنیا، بسیار ساده و آسان است، چرا که طلب از سوی آنان همیشگی است.

تنها کافی است کمی از زمان و خلوتمان هزینه کنیم. رفاقت با امام، یعنی رفاقتِ با کسی که بر تمام عوالم احاطه داشته و به همه آنچه که صلاح دنیا و آخرت انسان است آگاه می‌باشد. کسی که دستانمان را خواهد گرفت و به واسطه ربوبیت عظیم خویش در لابه‌لای تمام روابط زندگی‌مان (سختی‌ها، نعمت‌ها، شکست‌ها، فشارها ...) ما را تا رسیدن به سلامتِ باطن و تشبّه به الله پیش خواهد برد.

اما فراموش نکنیم که گاهی ممکن است از سوی امامی که خود را مادر مهربان معرفی نموده است، مورد تنبیه قرار گیریم.

تنبیهِ امام درست در لحظه‌ای است که ما سوءنیتی نسبت به کسی در وجودمان رشد می‌کند. کینه‌ها، درگیری‌ها، تحقیر کردن‌ها، خودبرتربینی‌ها، و ... ما را در محدوده تنبیه اهل‌بیت «علیهم‌السلام» وارد خواهند کرد.

باید قاعده «هوا أنت» را باور کنیم. باید یقین کنیم که هر چه عشق به پای دیگران می‌ریزیم، آسمان از ما دریافت می‌کند. هر بوسه ما به دیگران، بوسیدن الله است. انسانها همگی یک نماد از الله هستند.

دست ما به بوسیدنِ الله که نمی‌رسد، اما می‌توانیم نمادهای حقیقیِ او را ببوسیم...

گر میسر نیست بر من کام او                        عشق بازی می‌کنم با نام او

بیاموزیم با عشق ورزیدن به دیگران، با خانواده آسمانی‌مان، با الله، با غیب عشق بازی کنیم. ما در دریای توجه و محبت اهل‌بیت غرقیم، تنها باید کمی خلوت کنیم تا آن را احساس نماییم. به عشق رفاقتِ با آنها، بر سکوی پرواز سجاده‌مان بنشینیم و تا آغوششان بال بگشاییم.

بی‌عاطفگیِ ما نسبت به غیب، ما را به گداییِ عاطفه از زمینیان مبتلا می‌سازد. یاد بگیریم که عشق را از کانون حقیقیِ آن دریافت کنیم تا آنقدر از محبت سرشار شویم که نه تنها نیازمند محبت کسی در زمین نباشیم، بلکه بی‌توقع به پای دیگران عاطفه بریزیم...

والحمدلله رب العالمین