از محب بودن تا منتظر حقيقی شدن

کسی از حضرت زهرا سلام الله علیها سوال کرد؛ نشانه یک شیعه حقیقی چیست؟ ایشان فرمودند: اگر شما مطیع اوامر ما بوده و نواهی را ترك كنید، شیعه ی حقیقی هستید و گر نه محب ما هستید، اما شیعه نیستید. شیعیان ما، با ما و بدون معطلی به بهشت وارد می شوند. اما محبّین ما در دنیا آسیب های زیادی دیده و بعداز مرگ نیز با هزاران سال تاخیر ( بعد از گذراندن دوره های درمان در طول برزخ و طبقات پایین جهنم) در نهایت به ما می پیوندند.

در زیارت عاشورا می خوانیم؛ اسئَلُ الله اَن یَجعَلَنی مَعَكُم فی الدُّنیا وَ الاخِرَه... محب بودن شرط اول همراهی با پیامبر و آل است، اما شرط کامل و تمام نیست. باید تمام تلاشمان را بکار گیریم تا از مقام یک محب خارج شده و به مقام شیعه ای حقیقی برسیم. محبت به اهل بیت زمانی بکار می آید که بتواند ما را به مودت و احساس مسئولیت در برابر آنها برساند. كسی كه روح انتقام هرگز به سراغش نمی آید، اهل جهاد نیست. چنین انسانی هرگز شیعه ای حقیقی نخواهد بود.

یاد بگیریم برنامه های زندگی مان را به گونه ای تنظیم کنیم تا با مسیر برداشتن موانع ظهور هماهنگ باشد. در غیر اینصورت هرگز مودتی را که قرآن در برابر اهل بیت از ما خواسته کسب نکرده ایم.

دفاع از امام زمان

در زمان امامت امیرالمومنین علی علیه السلام،حضرت زهرا سلام الله علیها زندگی مستقلی جدای از ولایت و دین نداشتند. ایشان با همه لطافتها و ظرافتهای خویش صحنه های مبارزاتی خطرناكی را تجربه کردند. در سخت ترین لحظات زندگی، بلیغ ترین خطبه ها را قرائت نمودند. و این یعنی؛ وقتی امام و مقام ولایت به خطر بیافتد، دفاع بر همه اعم از زن و مرد واجب است.

حضرت زینب سلام الله علیها باید در كربلا حضور می یافت، گرگ صفتانی حرمتش را می شکستند وجسارت هایشان را با جان می پذیرفت تا ما به این یقین می رسیدیم که دفاع از امام مختص گروه خاصی نیست و همه ما در قبال او مسئولیم. همت، غیرت، شرافت و جسارت را از حضرت زهرا سلام الله علیهاكه مادر فطری و حقیقی ماست، بیاموزیم. وقتی امام به خطر افتاد، خود محوری معنا ندارد. باید همچون پروانه ای از گرد این شمع لحظه ای دور نشد. تلاش کنیم تمام موانع وجودی خود را برای فدا شدن در راه امام از میان برداریم. اصالت را از شئونات غیرحقیقی برداشته و هدف اساسی زندگی مان را متوجه یاری و دفاع از امام زمانمان کنیم.

چه کنیم تا منتظری حقیقی باشیم؟

1- مانعی در راه ظهور نباشیم.

اولین و مهمترین قدم آن است که مراقب باشیم با كوتاهی های خودمان، در تنهایی ایشان نقش نداشته و نگرانی خاصی از سوی ما متوجه ایشان نگردد. در قیامت قبل از هر پرسشی از ما خواهند پرسید؛ با مظهر خدا بر روی زمین چه كردید؟ پس تمام جهت گیری هایمان باید به سمت امام زمان باشد.

سعی کنیم دست کم از كسانی نباشیم كه در زیارت عاشورا لعن شده اند. یادمان باشدکسانی كه امیرالمومنین، امام حسن و امام حسین علیهم السلام را تنها گذاشتند، شیعه بودند. بیشترین خطرها را شیعیان جاهل برای معصومین بوجود آوردند.

امروز هم کوتاهی های ما و مخصوصاً برخی از علما و خواص برای امام زمان دردآورتر از مسائل دیگر است. آنها كه می توانستند تبلیغ كنند، اوج بگیرند و به سعادت برسند، با سكوت خود، گوشه عافیت طلبی اختیار كرده و از یاری حجت خدا سرباز زدند.

بایدبا خودسازی به سراغ یاری امام برویم. اگر در باطن قدرتمند شویم می توانیم نقش موثری برای ظهور ایفا کنیم. شیعه ی آلوده و ضعیف، هرگز جهادگر موفقی نیست.

2- با امام انس بگیریم.

تا كنون دشمن سعی كرده حضرت مهدی علیه السلام را انسانی خشن و بی عاطفه جلوه دهد. تا جائیکه حتی بسیاری از شیعیان از ظهور ایشان می ترسند.

اما واقعیت آن است که ایشان از پدر به ما بینهایت مهربانترند. باید با او انس بگیریم و در دیگران هم این انس را ایجاد كنیم. امام زمانی كه مظهر رحمانیت و رافت خداوند بوده و آئینه تمام نمای اوست، چگونه ممکن است اهل جنگ و ناامنی باشد. ممكن است ایشان از اعمالمان دلگیر شوند، اما هرگز از ما چشم برنداشته و از دعا کردن برایمان دست بر نمی دارند. باید این عاطفه حقیقی را درک کنیم. کمترین مرتبه درک این محبت آن است که او را عضوی از خانواده مان دانسته و همچون بقیه اعضاء نسبت به او احساس مسئولیت داشته باشیم. قسمتی از عمر، مال، آبرو و استعدادمان را برای ایشان و در راهشان صرف كنیم. به تمام برنامه های زندگی مان از قبیل تحصیلات، فعالیت های خانوادگی، فعالیت های اجتماعی و ... در جهت خدمت به حضرت، وحدت ببخشیم. آیا لحظه تصمیم گیری نرسیده است؟

برگرفته از مبحث ما و امام زمان، استاد محمد شجاعی