از راههای شادی، ارتباط بدنی و عاطفی با خداست

یکی از راه های ایجاد شادی این است که با خداوند ارتباط بدنی و عاطفی برقرار کنیم. زیرا خدای مهربان با ما رابطه عاطفی و بدنی دارد، ما را در آغوش می گیرد و شرایطی فراهم می کند تا بتوانیم با او رابطه ی بدنی برقرار کنیم و در این ابراز عشق و عاطفه ما را مملو از شادی و آرامش می کند.   

وقتی انسان کسی را دوست دارد، فقط صرفِ «دوست داشتن» موضوعیت ندارد، بلکه می خواهد او را در آغوش بگیرد و دست و صورتش را ببوسد. این گونه ابرازِ عواطف کردن، نیازِ انسان است. مثلاً وقتی شما در بخش جمادی، از یک قطعه جواهر خوشتان می آید، دوست دارید آن را لمس کنید. تنها از نگاه کردن به آن لذت نمی برید، بلکه دوست دارید آن را به دست بگیرید و از نزدیک به آن نگاه کنید، یعنی ارتباط بدنی برقرار کنید.

در بخش گیاهی هم همین گونه است، مثلاً برای دیدن یک گل، یک درخت یا هر چیز زیبایی، انسان دوست دارد آن را از نزدیک لمس و حس کند. روابط انسان با محبوب های بخش حیوانیِ و عقلانی وجودش، پر از روابط لمسی است.

در بخش فوق عقلانی که محبوب و معشوق ما الله است، خداوند خود را از دسترس بنده دور نگه نداشته و یک رابطه شخصیِ بدنی با بنده اش برقرار کرده و به او اجازه می دهد که خداوند را در آغوش گرفته و ببوسد.

 خدا راه این ارتباط را باز گذاشته است. نماز بالاترین جلوه ی عاشقانه و تمرینِ رابطه ی عاطفی، جسمی با خداست. «رکوع» یک حالت زیبا از یک رابطه ی بدنی است؛ «سجده» یک رابطه فوق العاده نورانیِ عاطفی است و به منزله ی سر گذاشتن روی پای خداست. «قیام و ایستادن، قنوت و تشهد» همه اینها حالت های زیبای عاشقانه در برابر معشوق است. ما هیچ روایتی نداریم که ما را امر کنند، بعد از نماز مُهر را ببوسیم؛ ولی اکثر مردم مُهر را می بوسند، چون به این رابطه بدنی نیاز دارند و این حس را دارند که یک امر مقدس را در آغوش گرفته اند. در آن لحظه، هیچ کدام از آن 4 بخش دیگر وجودمان(جمادی، گیاهی، حیوانی و عقلی) در ذهن انسان خطور نمی کند و فقط و فقط بخش «فوق عقلی» است که فعال است و این فرمان را می دهد.

آیت الله بهجت دراین رابطه فرمودند: خدا  می داند که در حرکاتی که در نماز انجام می دهیم چه خیر و برکات و حکمتهایی وجود دارد.

حضرت علی(علیه السلام) درباره ی برقراری ارتباط عاطفی با عبادت و نماز می فرمایند: «أفضَلَ النّاسُ مَن عَشَق العِبادَة فَعانَقَها، و أحبّها بِقَلبِه وَ باشَرَها بِجَسَدِه = برترین مردم كسى است كه عاشق عبادت و بندگى باشد و آن را در آغوش بگیرد و با قلبش آن را دوست داشته باشد و با تمام جسم آن را لمس كند».

وقتی در حرم اهل بیت(علیهم السلام) هستیم ضریح، عتبه و در را می بوسیم، چون این بوسه، نیازِ بخش الهی وجودِ ماست، همان گونه که در بخش های حیوانیِ وجود خود، نیاز به معاشقه و معانقه داریم، در بخش فوق عقلانی هم این نیاز حس می شود. در حرم اهل بیت(علیهم السلام)، «ضریح» حکمِ دست و «عتبه» حکمِ پا را دارد.

انسان دوست دارد با بدن ارتباط برقرار کند، وقتی عشق است، رابطه بدنی هم هست. مثلاً با دیدن پرچمی از حرم سید الشهدا ع، آن را روی سر می گذارند، می بوسند، روی چشم شان می گذارند و می مالند. انسان ها به این کار احتیاج دارند. فقط مسلمانها این گونه نیستند، بلکه همه ی کسانی که با تقدس رو به رو می شوند و با معنویت سر و کار دارند، حس ایجاد رابطه ی عاطفیِ بدنی در آنها و در همه معنویت ها وجود دارد.

خدای مهربانی که با فضل بی نهایت و سخاوت خود، چشم بر کاستی ها و قصورهای ما می بندد، با همه ی آلودگی هایی که ما داریم، پذیرای ماست. «رفیق» و «حبیب» از اسم های زیبای اوست و نشان دهنده ی محبت و دوستی او نسبت به ما است. یعنی خداوند آنقدر با ما دوست است که به ما اجازه می دهد که او را در آغوش بگیریم و ببوسیم و با او رابطه بدنی برقرار کنیم؛ با او خلوت داشته باشیم و راز و نیاز کنیم؛ در هر زمان و هر مکان و هر لحظه می توانیم با او حرف بزنیم و ارتباط برقرار کنیم، بدون این که از کسی وقت قبلی بگیریم، هر زمانی که ما وقت داشته باشیم او وقت دارد و ما را می پذیرد.

برگرفته از سلسله مبحث شادی جلسه 9