احترام و اکرام

عناوین مورد بحث در این جلسه:

* وقتی به بندگان خدا فکر می کنی درواقع اهل غیب به تو فکر می کنند.

* نیازها و مشکلات مردم عالی ترین فرصت های است برای عشق بازی با حق تعالی و محبوب شدن نزد خانواده آسمانی.

* اگر خیری از طرف ما به کسی برسد در اصل این خداست که خیر را بوسیله ما به دیگران می رساند.

* اگر ذهن درگیر شکست ها، کدورت ها و گناهان گذشته باشد درواقع بنده شیطان هستیم.

* اگر به کدورت های گذشته فکر کنیم آینده را از دست خواهیم داد.

* کسی که تحمل شنیدن فضایل و خوبی های  دیگران را ندارد، انسان کوچک و بدبختی است.

به گزارش منتظران منجی «عج»، در جلسه ۳۸2 «خانواده آسمانی » مورخ ۹۴/۰۵/15 ، استاد محمد شجاعی به ادامه بحث پرداختند که شرح آن در زیر می آید:

نهایتِ تلاشت را برای رفع نیازهای دیگران بکار گیر...

ابوبصیر می‌گوید که من از امام صادق «علیه‌السلام» شنیدم که می‌فرمود:

«أیُّما رَجُلٍ مِن أصحابِنَا استَعانَ بِهِ رَجُلٌ مِن إخوانِهِ فی حاجَةٍ فَلَم یُبالِغ فیها بِكُلِّ جَهدٍ فَقَد خانَ اللّه َ ورَسولَهُ وَالمُؤمِنینَ؛ هرگاه برادر دینیِ یکی از شیعیان ما، از او برای قضای حاجتی یاری بخواهد، اما او نهایتِ سعی خود را در جهت رفع نیاز او ننماید، به خداوند، رسول او و مؤمنین خیانت نموده است.

سپس ابوبصیر به امام صادق «علیه‌السلام» عرض کرد:

«ما تَعنی بِقَولِكَ: وَالمُؤمِنینَ؟ منظور شما از مؤمنین کیست؟»

فرمود: «مِن لَدُن أمیرِ المُؤمِنینَ علیه السلام إلى آخِرِهِم؛ از امیرالمؤمنین تا آخرین مؤمن».

اگر مؤمنان این فرمایش بلند و گهربار امام صادق «علیه‌السلام» را رعایت کرده و سرمشق زندگیِ خود سازند، به یقین اصلی‌ترین شرایط ظهور امام زمان فراهم خواهد شد.

امام صادق «علیه‌السلام»، عدم به کارگیری نهایتِ تلاش و وسع‌مان را برای رفع نیازهای برادران دینی‌مان، خیانت به خداوند می‌داند. و قطعاً کسی که در حق خداوند خیانت می‌کند، در زندگی‌اش دچار گرفتاری‌ها و موانع زیادی خواهد شد.

به عنوان مثال سخت‌گیری‌های والدین در هنگام ازدواج فرزندان، عدم حمایتِ مالی جوانان در آستانة ازدواج، و یا بی­توجهی به آشنایان و نزدیکان در هنگام تنگدستی و مشکلاتِ ... از نمونه‌های این خیانت است.

نفسی که توان گذشتن از خودش را ندارد، نه تنها در دنیا به صفای دل، آرامش، شادی و قدرت نمی‌رسد، بلکه باید حجم وسیعی از فشارهای قبر و عذاب‌های آخرتی را تحمل کند.

نیازهای دیگران به سوی ما، در حقیقت بهانه‌هائی برای جریان یافتن نفسِ‌مان است تا به واسطه چنین رفتارهایی ...

بنابراین نیازهای دیگران، عالی‌ترین فرصت‌های انسان، برای عشق بازی با الله، برای کسب آبرو در نزد اهل آسمان و برای محبوب شدن در نگاه خانوادة آسمانی است.

وقتی مؤمنی برای رفع نیاز مؤمن دیگری به فکر افتاده و تلاش می‌کند، تمامِ غیب به او فکر می‌کنند. به او یاری می‌رسانند.

اساساً درست در لحظه‌ای که کسی نیازش را به سوی ما می‌آورد، ما با خودِ الله روبرو هستیم، و می‌توانیم با انتخابِ نوع عکس­العمل‌مان به خداوند نزدیک‌تر شده و یا از او دورتر گردیم.

ما، وسیله‌ای هستیم در دستان خدا، برای رفع حاجت بندگانش...

سفّان جمّال یکی از اصحاب خوب امام صادق «علیه‌السلام» بودند. روزی کنار ایشان نشسته بودند (در مدینه)، که یکی از اهالی مکه بر آنان وارد شد و به امام صادق «علیه‌السلام» عرض کرد؛ من در راه مانده‌ام و هزینه بازگشتم را به سوی مکّه ندارم...

امام صادق «علیه‌السلام» رو به سفّان کرد و فرمود: برخیز و به برادرت کمک کن.

سفّان تعریف می‌کرد: ... که برخاستم و با او رفتم و خداوند مشکل او را حل کرد.

درست در لحظه‌ای که نیازی از بندگان خداوند به دستان ما برطرف می‌گردد، شرافت عظیمی به سراغ ما آمده است. چرا که خداوند، دستان ما را برای رفع نیاز بندگانش برگزیده است. در حقیقت این ما نیستیم که نیازی را از کسی رفع می‌کنیم؛ بلکه این خداوند است که ما را برای رفع نیاز بنده‌اش به استخدام خود در آورده است.

سپس سفّان به سوی امام صادق «علیه‌السلام» برگشت و ایشان فرمودند:

با نیاز برادرت چی کردی؟

گفتم: خداوند مشکل او را حل کرد، پدر و مادرم به فدایت.

امام صادق «علیه‌السلام» به او فرمود: اگر به برادر مؤمنت کمک کنی، در نزد من محبوب‌تر از زمانی هستیم که یک هفته به دور خانة خدا بگردی.

فراموش نکنیم؛ هر خیری که به دستان ما بر دیگران جاری می‌شود، در حقیقت از سوی الله بر او نازل شده است و ما تنها وسیله‌ای برای جاری ساختن آن خیر بوده‌ایم.

مراقب باشیم که دست خداوند را در لابه لای چنین دقایقی، فراموش نکرده و خودمان را سرمنشأ خیر ندانیم.

تا زمانی که انسان خودش را دیده و دست خداوند را در لا به لای امورش نمی‌بیند، درهای آسمان به رویش گشوده نشده و با غیب مَحرم نخواهد شد... .

محبّت‌ها و خدمات ما به دیگران، در حقیقت به نفع خودمان خاتمه می‌یابد. در حقیقت طرف مقابل ما الله است که تلاش‌های ما را دریافت کرده و پاداش خواهد داد. مراقب باشیم از دیگران، توقع جبران نداشته باشیم، چرا که در این صورت دیگر، الله پاداش دهندة ما نخواهد بود..

چشمداشت ما از دیگران، در حقیقت طرف مقابل ما را از «الله» به یک «انسان» تنزل خواهد داد.

احترام و اکرام برادران دینی

تکریم برادران دینی، از حقوق واجب بر گُرده‌ی تمام مؤمنان است. تکریم به معنای بزرگداشت می‌باشد. ندیدن عیب‌های آنان، دیدن نیکی‌ها و محاسن آن­ها و تجلیل از نقاط قوتشان از نمونه‌های تکریم است.

کسانی که خوبی های دیگران را ندیده و توانایی تجلیل از صفات نیک انسان­های دیگر را ندارند، انسانهائی بخیل و خطرناک­اند که فشار قبر بالایی دارند. به طوری­که نه در دنیا آرام و شاد زندگی می‌کنند و نه در آخرت.

باید همه مؤمنان به این مهارت برسند که بتوانند کمالات اطرافیان خود را به زبان بیاورند و از آن­ها به خاطر خوبی‌هایشان تشکر کنند.

شیطان دائماً ضعف‌های دیگران و کدورت‌های قدیمی ما با آنان را در حمله از عقبِ خود، در ذهن انسان پررنگ می‌کند. مراقب باشیم که نفس‌ خودمان را با مرور چنین افکار و خاطراتی آلوده نکنیم، چرا که نفس آلوده قطعاً نه در زمان حال شاد خواهد بود و نه در زمان آینده.

بیاموزیم در کنار ایرادهای دیگران، زیبایی‌هایشان را ببینیم و آن­ها را به زبان بیاوریم.

بیاموزیم که از شنیدن فضایل دیگران لذت ببریم و در چنین مواقعی با دیگران همراه شویم.

نفسِ کسانی که چنین توانایی‌هایی دارند بسیار تنگ و محدود است. به طوری که راه آسمان به رویشان باز نخواهد شد.

برای رسیدن به مقام احترام و اکرام، اولین قدم، ترک ظلم است. مچ‌گیری‌ها، طعنه زدن‌ها، غیبت کردن‌ها، لِه کردن‌ها، پرخاشگری‌ها، قضاوت­های غیر منصفانه، تندی‌ها و تیزی‌ها و ... از انواع ظلم­هایی است که انسان در حق دیگران روا می‌دارد.

بعد از این مرحله، رعایت احترام و مهرورزی به یکدیگر است.

انسان برای رسیدن به نفس آرام و شاد، قطعاً به حفظ و رعایت این مراحل نیازمند است. به طوری­که بدون رعایت آن­ها مَحال است. رنگ و بوی بهشت را به خود بگیرد.

«والحمدلله رب العالمین»