آرزوی رسیدن به مقام محمود

ادامه بحث های عالی ترین مقام انسانی (1) و عالی ترین مقام انسانی (2)

شفاعت، پاداش اهل توحید
رسول اکرم «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: «الشفاعه لا تكون لاهل الشک و الشرک و لا لأهل الكفر و الجهود بل یكون للمومنین من اهل التوحید» (بحار الانوار، ج 8، ص 58)
شفاعت مخصوص مؤمنان موحد ( اهل توحید) است كه اصول و فروع دین را باور داشته و در مسیر آن حرکت کرده اند، اما گاهی در میانه راه، دچار آسیب یا آلودگی قابل جبران شده و با تولدی بیمار و قابل درمان به آخرت منتقل شده اند. البته مومنانی که دچار غفلت شده و یا بدون آگاهی به برخی از گناهان کبیره مبتلا گشته‌اند نیز ممکن است مشمول شفاعت واقع شوند، اما در برزخ - فاصله مرگ تا قیامت- گرفتاریهای بسیاری خواهند داشت.
شفاعت کننده‌ایم یا شفاعت شونده؟
در دعاها از خدا می‌خواهیم ما را به مقام امام، که همان مقام شفاعت است رسانده یا ما را شفیع قرار دهد. واقعیت اینجاست، که در قیامت هم اهل بیت «علیه‌السلام» مقام شفاعت را به گروهی عطا خواهند کرد. چرا که این دسته از مومنان در دنیا با قدرت در مقابل شیطان خود ایستادگی کرده و از حریم شخصی شان دفاع نمودند. اگر گاهی لغزیدند و آلوده شدند، سریعا به روحشان قدرت داده و با توبه حقیقی، خسارت ناشی از گناه را در مدت كوتاهی جبران نمودند. حقیقت وجودی چنین انسان هایی برای دیگران نیز موثر و مبارك بوده و هزاران نفر را از جهنم دنیا رهانیده اند. دیگران به هنگام ضعف‌های روحی و فكری به آنها پناه آورده و در سایه سار آرامش روحشان به قدرت می‌رسیدند. چنین افرادی هستند که می‌توانند در قیامت، شیعیان دیگر را شفاعت كرده و به سعادت ابدی برسانند.
امام صادق «علیه السلام» می‌فرمایند؛ كسی از اولین و اخرین نیست مگر آنکه به شفاعت نیاز دارد. راستی! ما در میان کدام گروه جای خواهیم گرفت؟ در میان شفاعت کنندگان یا شفاعت شوندگان و یا...
آیا به حقیقت، رسیدن به مقام باشکوه محمود ارزش تلاش‌ها، تلاطم‌ها، سیلی‌خوردنها و خستگی‌های پیاپی را ندارد؟
رابطه وجودی با اهل بیت؛ کلید شفاعت چه در دنیا و چه در آخرت
بسیار دیده‌ایم که بعضی از انسان‌ها در دنیا نیز مشمول شفاعت ائمه واقع شده و در مدت زمان کوتاهی، از میان حجم عظیمی از آلودگی ها رها می‌گردند. آنها با تحولی اساسی به ارزشهای انسانی خود پی برده و به سرعت به سمت بهشت حرکت می‌نمایند.
البته عکس این قضیه هم حقیقتی انکارناپذیر است. در روایات می‌خوانیم که گاهی در آخرت سیصد هزار سال زمان لازم است تا یك شیعه از جهنم رها شده و شفاعت گردد. حقیقت این فاصله زمانی، همان فاصله وجودی این فرد از ائمه «علیه‌السلام» در زمان حیاتش در دنیا بوده که در آخرت نیز به همان میزان از شفاعت آنها دور می‌باشد. هرگز فراموش نکنیم که نجات ابدی ما بستگی به میزان نزدیكی، رابطه وجودی و شباهت ما به معصومین دارد. پس بکوشیم تا روابط عاطفی و دوستانه‌ای با وجود مقدسشان برقرار کنیم.
امام صادق «علیه‌السلام» می فرمایند: ما در اعراف- حد فاصل بهشت و جهنم- ایستاده و بر شما احاطه داریم و شیعیان را شفاعت می‌كنیم. دیگران می‌گویند: «فما لنا من شافعین و لا صدیق» ای كاش كسی هم دست ما را می‌گرفت. اما آنها كه در دنیا دستشان را به دست معصوم نداده و زندگیشان خالی از منش آنها بوده است، اینجا هم شفاعت نخواهند شد. مومن هوشیار دست شفاعت معصومین را در دنیا دیده و خودش را به آنها خواهند رساند. بسیار روشن است که او مسیر زندگی خود را به گونه ای هدایت می‌كند كه در پناه ائمه «علیه‌السلام» گناه نكند. او به بركت ارتباط با اهل بیت از بسیاری از گناهان دور شده و در سایه عصمت ایشان نسبت به آن دسته از گناهان معصوم شده است. به‌گونه‌ای که حتی وسوسه انجام آنها نیز به فكرش خطور نخواهد كرد.
شیعیان برگزیده، واسطه شفاعت شیعیان دیگر
در همه اعصار شیعیان قدرتمندی چون سلمان و ابوذر هستند كه در روز قیامت، در كنار اهل بیت و به وساطت و شفاعت ایشان، به شیعیان گرفتار مدد می‌رسانند. در محشر آنها را مانند دانه‌هایی كه پرنده‌ها از زمین جمع می‌كنند، انتخاب و جدا كرده و به حضور ائمه می‌آورند تا در شفاعت شیعیان یاریگرشان باشند. گفتیم که رسیدن به این مقام، تجلی باطنی اعمال آنها در دنیاست.
نکته مهم این است که ما اگر جزو چنین شیعیانی هم نباشیم، باز هم در حد توان خود می توانیم به شیعیان دیگر كمك كنیم.
نبی اكرم «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمودند: «ما من اهل بیت یدخل واحد و منهم الجنه الا دخلو اجمعین جنه» هیچ خاندانی نیست مگر آنكه اگر یك نفر از ایشان به بهشت وارد شود می تواند بقیه آنها را هم (با داشتن سنخیت و تشابه) شفاعت كند. مومن می‌تواند برای دوستان و یا حتی خدمتگزارانش شفاعت كند مگر اینكه از دشمنان اهل بیت باشد.
كسانی كه دیر شفاعت می‌شوند
مومنانی كه گناهانشان از تنبلی و بی‌حوصلگی بوده، با لجاجت بین خود و اهل بیت فاصله زیادی انداخته، از امكانات و توانایی‌هایشان استفاده ننموده و خود را در حجاب های مختلف نفسانی، ذهنی و خیالی محبوس کرده‌اند از گروه کسانی هستند که دیر شفاعت می‌شوند.

برگرفته از مباحث مقام محمود، استاد محمد شجاعی