آداب تعلیم و تعلم،جلسه 8

اگر انسان بخواهد بداند در کار علمی خالص است، این است که آیا حاضر است کار علمی و تدریس و ... را به بهتر از خود واگذار کند.
پیامبر(ص) فرمود: «اگر کسی بهتر از خودش را بشناسد و او را جلو نیانداز به خدا و رسولش و مردم خیانت کرده است.»
اگر کسی دلبستگی نداشت احساس تحقیر نمی‌کرد،‌ احساس شادی می‌کرد.
کسی که از جوانی اهل مطرح شدن خودش برای خودش است همه حالت‌هایش برای او معنادار است. اما کسانی که تمرین نگاه به خود را نکرده‌اند و تمرین آزمایشی و خود را ندارند، اینان امر برایشان مشتبه می‌شود.
انسان باید دائم با اولیای خدا، ‌علمای اخلاق و کسانی که اهل موعظه هستند ارتباط داشته باشد و گرنه آخر، فشار کار و ارتباطات او را خراب می‌کند.
ممکن نیست یک نفر جایی مشغول شود: در تجارت، کار علمی، معنوی، ریاست، نظامی و وقت زنده برای خلوت با خدا و ارتباط با مبدأ و پیوند با ابدیّت نگذارند مگر این که در دراز مدّت تبعات منفی در روحیه او می‌گذارد.
کسی که اساساً حرکت نکرده یعنی در راه نیفتاده است سالک به معنای حقیقی نیست. چون کسی که راه افتاده حتماً به فکر برطرف کردن مشکلات راه خود هست.
مقام معظّم رهبری فرمودند: «انسان در همه مواقع به نماز احتیاج دارد و در مواقع خطر، بیشتر.»
اینکه ما عبادت خصوصی، پیوند با ابدیّت را داشته باشیم تا بتوانیم با نیّت پیوند با ابدیّت کارهایمان را برای خدا انجام دهیم و تبدیل به نور کنیم والّا یک کار حیوانی بیشتر نیست.
حضرت علی (ع) در فرمانی به مالک اشتر فرمود: «زنده‌ترین وقت خود را برای بین خود و خدا بگذار.»
مدیر موفّق کسی است که برای خودش ساعات ویژه داشته باشد.
برای یک مدیر شب جمعه موضوعیّت دارد، باید خلوت داشته باشد چون مدیریّت در هر رشته‌ای که باشد وسیله‌ای برای برقراری ارتباط با بی‌نهایت است.
باید از حیطه مدیریّت کمکی به اقامه نماز و .... شود.
مدیری که نیروهایش را به صورت ابزار کار ببیند دائم از آنها کار می‌کشد ولی در اسلام ناب حقیقتاً چنین نیست.
پاک‌‌ترین قشر جامعه شما کسانی هستند که معنویّت آنها بیشتر است.
یک اصل در شیطان و صور مقدّس است که همه صور مقدّس می‌تواند در شیطان قرار گیرد؛ آن گاه درس طلبگی هم مشغله‌ای برای خودش می‌شود.
آنچه مانع توجّه، ذکر، خلوت و توجّه به ابدیّت و خودسازی می‌باشد گناه است.