آداب تعلیم و تعلم،جلسه 4

وقتی علم توسط فطرت آموخته می‌شود نزدیکی می‌آورد یعنی کسی که فطرت بر او حاکم است،‌ وقتی طبیعت را مطالعه می‌کند او را به ماوراء طبیعت منتقل می‌کند چون با دید موحّدانه نگاه می‌کند.
کلّ دنیا عبارت است از آیات الهی،‌ هر کسی هر رشته‌ای را که یاد بگیرد ممکن نیست با مخلوقات خدا سروکار نداشته باشد.
کسی که فطرت گرا است به طبیعت به عنوان آیات الهی نگاه می‌کند و دائم شوق و ذوق او نسبت به خدا بیشتر می‌شود.
اگر علم با نفسی که فطرت بر او حاکم است اتحاد پیدا کند می‌شود نور و اگر با نفسی که طبیعت بر او حاکم است اتّحاد پیدا کند می‌شود حجاب اکبر.
برای این که ما بدانیم که اگر غیر از برای عمل و شدن ما یاد بگیریم و برای غیرتنظیم روابط ‌مان با خدا، وزر و وبال می شود.
امیرالمؤمنین (ع) می فرماید:« خدا عهد نگرفت از جهّال به تعلّم مگر این که قبلش از علما میثاق گرفته به تعلیم.»
عالم بی عمل وضعش از جاهل مقصر بهتر است.
امام صادق (ع): «اگر احساس نمودید که عالم و دانشمندی به دنیا دلبستگی شدید دارد نسبت به او دربارة دین و آئین خود برحذر باشید و یکپارچه تسلیم عقاید آن شوید به راستین بودن او دل نبندید.
آخوند درباری در مردم و با مردم زندگی‌ می‌کند و آن مناجات و صفای خودش را دارد،‌ اگر تردّدی دارد از آبروی خودش برای نجات بقیّه خرج می‌کند.
کسی که انقطاع حاصل کند به سوی خدا از آفات مصون است. خداوند حتّی علم تعلیمش می‌کند یعنی حتّی موضع گیری هایش را خدا تعلیم می‌کند.
علما امین انبیاء هستند یعنی واقعاً انسان بعد از امام زمان (عج) پناهی جز این علما ندارد.

کلیدواژه ها: آیات الهی ، فطرت ، امیرالمومنین ، امام زمان ، انبیاء ، علما ، دلبستگی ، آخوند ،

فرم جستجو

آداب تعلیم و تعلم،جلسه 4

خبرنامه سایت منتظران منجی