آداب تعلیم و تعلم،جلسه 37

ادب  هفتم: از آداب شاگرد در درس، انتخاب روز و ساعت ویژه در آغاز درس است. ص1
ادب هشتم: شدت احتمام در مطالعه و بررسی مسائل مربوط به درس و حدیث. ص1
هدف و مقصود از نشر و تبلیغ حدیث، رعایت و بازیافتن مفاهیم و محتوای حدیث و عمل کردن به آن می باشد. ص2
ادب نهم: دقت و بررسی مطالعات و محفوظات و منابع آنها. ص2
شاگرد باید در حفظ و نگهداری مکتوبات خودش دقت کند. ص3
شاگرد باید در تلقی واژه ها و تعبیر هایی که استاد استفاده می کند، حرص و شوق و علاقه شدید خود را به کار گیرد که بتواند همه را خوب استنباط و جذب کند. ص4
شاگرد باید سعی کند در مورد اسناد و مراجع و بیانات استاد و امثال آنها، کسب اطلاعات و آگاهی نماید. ص4
ادب دهم: صیانت و پاسداری از دانش و سرمایه های علمی از طریق کتابت و نگارش. ص5
کار علمی باید با اشتیاق انجام شود؛ بی حوصلگی و کسالت در این کارها باعث می شود انسان بی سواد بار بیاید. ص5
اعتماد به حافظه، اشتباه بزرگ است؛ هیچ کس نباید به حافظه اعتماد داشته باشد. ما باید حتماً اهل یاد داشت برداری و نگارش باشیم. ص6
ادب یازدهم: شاگرد باید در جد و جهد و کوشش و پویایی از علم بیش از حد معمول اهتمام ورزد و بی اندازه دامن همت به کمر زند. ص6
طبیعت دائماً برای انسان یک نقطه فراری برای کار علمی ایجاد می کند؛ باید آنقدر به آن فشار بیاوری که تا مطمئن شوی که حد لازم کار عملی را کرده ای.ص7
طبیعت معمولاً مقدسات را به استخدام می گیرد تا تو را آرام کند و وجدانت راحت شود و عذاب وجدان نداشته باشی تا نفس لوامه به سراغت نیاید و تو را ملاقات نکند. ص8
کسی می تواند تلاش بیش از حد داشته باشد که بیشتر از معمول به خودش بدبین باشد. ص8
انسان باید حتماً خودش را مقصر بداند تا بتواند جلوی خیانت ها و افراط کاریهای طبیعت را بخصوص زمانهایی که در لباسهای مقدس به سراغ انسان می آید را بگیرد. ص9
طبیعت ممکن است در قالب های مختلف خیانت کند و انسان باید دائماً خودش را مقصر بداند و احساس گناه کند تا بلکه بتواند خیانتهای طبیعت را جبران کند. ص9
انسان باید وقت فراغ و آسایش خاطر و شادابی و آغاز دوره جوانی و برنایی را قبل از آنکه از عوارض و عوامل تباه گر و ریاست و جاه و مقام بدان هجوم آورد، غنیمت بشمرد. ص9
کسی که خویش را از هر لحاظ کامل تلقی کند و خود را از اساتید بی نیاز ببیند، این حالت غرور آمیز عین نقص بینش علمی و حقیقت جهل و نادانی و نمایانگر حماقت و کم خردی و نمودار قلت سرمایه علمی معرفت اوست. ص10
حکمت با فطرت سازگاری دارد؛ چون خوراک فطرت، حکمت و معارف الهی است و هدف خلقت انسان، معرفت است و ممکن نیست کسی با معرفت بی میلی داشته باشد. ص11
انسانی که با حکمت قهر باشد، از صراط انسانی خارج شده و قلبش، قلب سلیم نیست و باید خود را درمان کند که زودتر با حکمت آشتی کند. ص11
استقرار شرکت در جلسات برای شاگرد، خیلی مهم است. ص11
ادب دوازدهم: شاگرد باید ملازمت و همبستگی خویش را با جلسه ی درس و بلکه در صورت امکان هر نوع جلسات استاد حفظ کند. ص12
در سایه ی همبستگی با جلسه درس و استاد، خیر و برکت مراحل تحصیل علم و ادب رو به فزونی گذاشته و شاگرد بیش از پیش به نکات سودمند و متنوعی دست می یابد. ص12
شاگرد نباید همت خود را فقط به شنیدن درس اختصاصی خویش محدود سازد؛ زیرا اکتفا کردن به درس شخصی و اختصاصی، نشانه ی کوتاهی همت اوست. ص12
اگر دانشجو احساس نماید که توانایی لازم برای ضبط و دریافت همه دروس را ندارد، باید سعی کند به دروسی که از لحاظ ارزش و اهمیت در درجه نخست قرار دارد، خویشتن را به ترتیب اهمیت آنها سرگرم سازد. ص13
در دروس برنامه ای و رسمی، شاگرد که قدرت و توانایی ضبط و دریافت چنین دروسی را دارا نباشد، ورود او در آن دروس شایسته نیست و باید قابلیت بدست آورد و بعد وارد این دروس شود. ص13
درسی را که در مدت کوتاهی می خوانی، در همان مدت هم از دستش می دهی؛ اما اگر همین درس را تقسم کنی و در مدت زمان بیشتری بخوانی ، بیشتر می فهمی و بیشتر یادت می ماند. ص14