آداب تعلیم و تعلم،جلسه 20

شاگرد دینی و معلّم هر دو باید ظاهرشان به ظاهر اسلام بخورد.
اگر شما دین را قبول کردید باید در ظاهر اثر داشته باشد.
بسیار اهمیّت دارد که در زمان خاص خواص چگونه عمل کنند، در همه زمان ها برای خواص وجود دارد.
با دیگران باید مطابق فهمشان حرف زد چیز دیگر است امّا امتیاز دادن یک چیز دیگر.
حق در صحبت با اعضای خانواده خود به عنوان یک خاص باید حواسمان جمع باشد که خراب کاری نکنیم.
بسیار خطرناک است که آموزش های دینی جنبه نظری پیدا کند و تنزّل پیدا کند.
در مجلسی که معصیت خدا می‌شود هیچ مسلمانی حق ندارد بنشیند.
اگر شخصی از دوران دانشجویی مراقبت نکند بعداً هم که تحصیلاتش بالاتر برود و عالم شود آن طور که باید باشد نیست و انتظاری که او باید نمی‌رود.
برازندة مؤمن و معلم و دانشجو این است که نمک‌نشناسی‌های دیگران را تحمّل کند مگر جایی که جنبه تربیتی دارد.
در وظایف شاگرد داریم که بداخلاقی استاد خود را تحمّل کند . ( حق رفتار غیراخلاقی استادش را)
هر کس شبیه خدا شود ظالم کش‌تر نسبت به خودش است، مورد مظلومیّت و اهانت و قدرناشناسی و ناسپاسی قرار می‌گیرد امّا بیشتر از هر کسی دیگر قدر می‌داند.
با قدرنشناسی دیگران از شما تنها چیزی که در شما آسیب می‌بیند و اذیّت می‌شود به آن فشار می‌آید ناخود است.
امام علی(ع) فرمودند: «کسی که به عیب خود بپردازد مانع از این می‌شود که به عیوب دیگران بپردازد.»

کلیدواژه ها: شاگرد ، اسلام ، خانواده ، امام علی ، دانشجو ، مومن ، معلم ،

فرم جستجو

آداب تعلیم و تعلم،جلسه 20

خبرنامه سایت منتظران منجی