آداب تعلیم و تعلم،جلسه 18

در روایت داریم که حلم، خویشتن­داری و خوش‌رفتاری لازم علم هستند.
طبیب هیچگاه نسبت به مریض خشم نمی‌گیرد. از بیماری او ناراحت و نگران است واقدام می‌کند امّا با خود او خوش‌رفتار است.
عالِم، به خصوص کسی که در مسائل انسان کار می‌کند شدیداً زیرذره‌بین است، کردارش بیش از سخنش.
با بودن معصومین (علیهم السّلام) و قرآن، انسان واقعاً به چیزی نیاز دارد.
از شرایط مبلّغ این است که باور داشته باشد آن چه که تبلیغ می‌کند واقعاً حقیقت است.
عالمی که برای انسان درک و فهم نیاورد فایده ندارد.
شروح تدبّر در قرآن با قرائت‌های مهم ما همین است که ما قرائت کنیم اول و لفظ را خوب وارد شویم بعد تا فرصت توبه پیدا کنیم.
نگاه به عالِم عبادت است چون با آن الگوسازی کند، به خاطر احترام علم.
فطرت دائم انسان را به بالا و طبیعت برعکس دائم انسان را به سمت پائین و مادیّت وکمالات حیوانی و گیاهی می‌کشاند. چیزی جز او ارضائش نمی‌کند.
یکی از مسائل اصولی بین فطرت و طبیعت است که اصلاً حاضر نیستند به هیچ وجه تن به حکومت فطرت دهند و با کسانی که فطرت بر آنها حاکم است،‌ نمی‌توانند سازگاری داشته باشند.
اهل فطرت از آن جهت که عاقل هستند وعاقل برخودش با جاهل طبیبانه است،‌ تحمّل کند ولی طبیعی نمی‌تواند تحمّل کند.
ممکن نیست جذبی بدون سنخیّت صورت گیرد،‌ اگر جذب هست سنخیّت و تمایل وجود دارد.
وقتی عالم یک گناه کرد و مردم خیلی چیزها بیشتر از آن را برای خود مباح می‌دانند.
شاگردهای یک انسان هم شئونات یک انسان هستند، این را اگر ما بدانیم می‌فهیم که آثار خیر و شر چگونه دامن انسان را می‌گیرد.
در دانشگاه رشته‌هایی که شبیه رشته‌های حوزوی است، ادبیّات عرب، فقه اصول معانی بیان، فلسفه و .... اینها خوانده می‌شود در حوزه هم خوانده می‌شود ولی بعد از چند سال محصولی که بیرون می‌آید متفاوت است.