آداب تعلیم و تعلم،جلسه 17

در روایت داریم که اضافه عمل انسان هر قدر علم باشد حجّت است بر او در روز قیامت؛ عین علم اضافه خطرناک است.
خود عمل یک نحوه شدن است، یک نحوه علم‌آوری و روشنایی بخشی برای انسان دارد.
هر گاه انسان صادق بود آن جایی هم که چیزی نمی‌فهمد و نمی‌داند خدا او را نجات می‌دهد و نوری به او خواهد داد که تشخیص خواهد داد.
این که انسان علم را از جانب خدا بداند و علم را معادل عمل و تقوا بداند از یک صفت بسیار پست رذیله و بسیار خطرناک انسان را نجات می‌دهد و آن این است که انسان از حسادت نسبت به علما دور می‌شود.
فقر اصغر بهداشت روحی انسان را تأمین می‌کند، بهداشت ارتباط روح و بدن را تأمین می‌کند.
علم واقعی، عبارت است از شناختن طرز طی نمودن و در نور دیدن گردنه‌ها و دست‌‌اندازهای روحی است.
انسان دائماً تکیه به اسباب و علل مادی می‌کند، باید برای کسب علل مادی وقت زیادتری بگذارد و وقتی وقت زیادتری می‌گذارد و از خودسازی باز می‌ماند.
نسبت به وضع عادی انسان ممکن است امتحان‌های سختی پس دهد و مدّتی در تنگنا باشد.
یک نفر از لحاظ شخصی و علمی می‌تواند شخصیّت علمی یا معنوی بالایی داشته باشد صرفاً به علت این که در اسباب و علل مادّی و دنبال روزی گشت شخصیّتش کم می‌شود،‌مسائل علمی و معنوی‌اش کم می‌شود.
محبوبیّت، علم،‌ تقوا، درجات معنوی و مراتب علمی از جایی می‌آید که انسان بفهمد تکیه‌اش در اجتماع را باید به خدا بدهد.
حضرت علی (علیه‌السّلام) فرمودند: «ترک معصیت سخت است امّا سخت‌تر از آن ترک بهشت است.»
هر کس مغز تجاری داشته باشد از کار علمی و کسب معنویت نباید دور باشد.
امام علی (علیه‌السّلام) به مالک می‌گوید:‌  «مالک تو زنده‌ترین وقتت را برای خدا و عبادت بگذار.»
عبادت یعنی مجموعه ارتباطاتی که منجر به تحصیل شرایط زیستی آخرت شود،‌ برای چنین کاری انسان باید زنده‌ترین وقتش را بگذارد.