«مهدوی بودن» یعنی هدف قرار دادن موانع ظهور و رفع آنها

دعایی که شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان وارد شده و گفته‌اند تا صبح بخوانید، دعای «اللهم کل ولیک الحجه ابن الحسن...» است. شما با این دعا سلامتی حضرت را می‌خواهید و می‌گویید: «حتّی تُسکِنَه أرضَکَ طَوعا = تا او را در زمین خود ساکن گردانی در حالی که زمین فرمانبردار او باشد». تمام محور دعا در این جمله است. تا این که تو حضرت را در حالی ساکن و حاکم بر زمین کنی که زمین حضرت را دوست بدارد و بخواهد و با اختیار، خودش را در اختیار حضرت قرار ‌بدهد. این هدف بزرگ احتیاج به کار فرهنگی دارد. احتیاج دارد به برطرف کردن موانع ظهور در وجود خودمان و وجود دیگران. ابتدا باید در خودم این شجاعت، عشق و رغبت ایجاد شود که به چادر حضرت بروم و به لشکر حضرت ملحق شوم و در لشکر حضرت ثبت نام کنم و بعد تلاش کنم تا بقیه‌ی ایتام آل پیغمبر و ایتام امام زمان بیایند و با امام زمان آشتی کنند و وارد چادر حضرت شوند. بزرگترین کار مهدوی مشارکت در پیوند دادن و آشتی دادن مردم جهان با امام زمان و شناساندن حضرت و ملحق شدن به حضرت است. ما باید آن قدر فعالیت کنیم تا همه جهان امام زمان ما را بشناسند و عاشقش شوند‏ و خودشان را برای ظهور حضرت آماده کنند.

ما در زیارت آل یاسین می گوییم: «السلام علیک یا میثاق الله الذی اخذه و وکده = سلام بر تو ای میثاق الهی که خدا از ما گرفته و برآن تأکید کرده»، خدا یک میثاق شرعی و عقلی و فطری از همه انسانها گرفته که متخصص معصوم را یاری کنند. این هم در فطرت ماست و هم در دین ماست. همه ی انسانها می دانند اگر امام زمان بیاید، مردم دیگر هیچ مشکلی در زمینه‌های مالی، خانوادگی، اجتماعی، سیاسی و ... نخواهند داشت. راه شان به غیب باز می شود و همه در اوج سعادت هستند. حالا اگر کسی در رسیدن مردم به این حکومت تنبلی و کوتاهی کرد و در رساندن خودش و جهان به چنین شخصیتی کوتاهی کرد، شرعاً مسئول است و به خودش و خدا و امام زمان و مردم خودش خیانت کرده. چون مردم را از چنین امام و حکومتی محروم کرده است.

از این رو در زیارت آل یاسین می‌ خو انیم: خدا این پیمان را از همه شماها اخذ کرده و تأکید هم کرده که حواستان باشد که باید مهدوی باشید. حواستان باشد که امامتان را یاری کنید و نگذارید امام با وجود شما آواره و طرد شده و تنها و یگانه نشود؛ نگذارید غصه بخورد؛ نگذارید مضطر باشد. اجازه ندهید دشمنانش با تبلیغات مسموم هیاهو و سر و صدا کنند که زمینه‌ی ظهورش فراهم نشود. نگذارید فساد در خانه‌ی شما، محیط و جامعه شما رشد پیدا کند که امام زمان از خاطر مردم برود و مردم به دنبال عیش و نوش، فسق و فجور و شهوت های مادی، اقتصادی، گیاهی، حیوانی و نهایتاً چیزهای علمی باشند و احساس نیاز به وجود حضرت نداشته باشند. نگذارید مردم به خواب بروند.

شما هر مشکلی در این چهار مرحله (جمادی، گیاهی، حیوانی و عقلی) دارید، وقتی می‌روید به چادر حضرت تمام مشکلاتتان حل می شود. ولی وقتی امام زمانت را فراموش می‌کنی، دنیا خودش به تو سخت می‌گیرد. دنیا نفرین‌تان می کند. دنیا انسان را لعنت می کند و می‌گوید: تو امام زمانت را تنها گذاشتی، تو هیچ خاصیتی برای لشکر امام زمان نداری. تو فقط مصرف‌کننده‌ای؛ می‌خوری و مصرف می‌کنی و دریافت می‌کنی؛ اما برای لشکر امام زمان خروجی نداری. کدام فعالیتت موانع ظهور حضرت را در سطح زمین برطرف می کند؟ با این سبک زندگی، فرشته ها هم ما را لعنت می کنند. مهمترین سوال روز قیامت، رفتار ما با امام زمان است. می گویند امام زمان در زمان شما آواره و طرد شده و تنها و یگانه بود؛ شما چگونه زندگی می‌کردید و چه کمکی به او می‌کردید؟ اگر کسی دغدغه‌ی امام زمان را داشته باشد، تمام مسائل روحی، جسمی و معنوی‌اش درست می‌شود. زندگی اش برکت پیدا می‌کند. به شرط این که واقعاً غصه‌ی حضرت را بخورد و برای حضرت هم هزینه بکند و هم هزینه بشود.

برگرفته از احیاء شب بیست و سوم ماه رمضان 96