«ظلم به خود» موجب تزلزل در شخصیت انسان می شود

انسان در مسیرهای دنیایی و آخرتی نیاز به استحکام، آرامش و قدرت روحی و ثبات قدم دارد، اما ظلم، موجب ناآرامی و تزلزل در درون و عدم ثبات قدم می شود. یعنی حفظ تعادل در نظام جسمی و روحی و معنوی مهم است.

ظلم به بدن، مثل خوردن و آشامیدن و مصرف چیزهایی است که برای سلامتی ما خوب است، ولی مصرف نمی کنیم، یا چیزهایی برایمان خوب نیست و آنها را مصرف می کنیم. این باعث تزلزل بدن و بروز مریضی بدن می شود و انسان استحکام و قدرت و نشاط لازم را از دست می دهد.

روح هم همین طور است. اگر شما غذای روحی را دریافت کنید که مناسب تعادل روحی شما نباشد، تعادل روح به هم می ریزد. مثل پذیرفتن خرافه، افکار منفی، هیجانات، شنیدنی ها و دیدنی های حرام. چون اینها با ساختار روحی و استحکام شخصیتی انسان سازگاری ندارد، به محض جذب، نفس در تصمیم گیری های دنیایی و آخرتی تزلزل پیدا می کند.

معصیت و ظلم، قدم های انسان را سست می­ کند و این سستی، خودش بدترین درد است. چون  باعث بی­ حالی و بی ثباتی و تلوّن نفس می­ شود. یعنی دائما رنگ عوض می ­کند.

«سقط روح» مثل سقط جنین است

هر کدام از قوای حسی، خیالی، وهمی و عقلی ما نیاز به غذا دارد. بخش فوق عقلانی که بخش جاودانگی ماست از جنس محمد و آل محمد است، این هم غذای ویژه که ارتباط و خلوت با معشوق حقیقی است را می خواهد.

مادران در دوران بارداری گاهی وقت ها رفتارها و جذب­ های نامناسب دارند. مثلا خوراکی که نباید بخورد، هر چند خوب و مقوی است، ولی برای بارداریش مضر است، دانسته یا ندانسته می خورد و باعث سقط جنین اش می شود.

روح ما نیز، که از جنس محمد و آل محمد (صلی الله علیه و آله) است، «من اصلی» و خود جاودانه ی ما و امانت خدا در دست ماست. پس باید به طور مرتب به آن رسیدگی کرد. کسی که حق خود اصلی، یعنی «کودک عزیز روان» را که از خدا در او دمیده شده  است، ادا نکند، این کودک، در رحم وجودی اش در اثر بدفتاری و سوء تغذیه، سقط خواهد شد و به عدم تعادل، تصمیمات بد و  اشتباه و عدم استحکام شخصیتی گرفتار می شود.

ترسم این تن که حائل است به جانم                  سقط کند کودک عزیز روانم                          

معمولا وقتی افراد که مشغله و کار زیادی دارند، اولین چیزهای که فدا می کنند، بخش اصلی یا همان بخش جاودانگی شان است. مثل کنار گذاشتن نماز، دزدی از تعقیبات نماز؛ یا کم گذاشتن در ارتباط با خانواده آسمانی.

اما همین فرد برای شکمش یا برای تفریح و مهمانی و این نوع امور، برنامه ریزی دارد، ولی آنچه که در ما غریب و مظلوم است، بخش آسمانی و روحانی ماست. این ها باعث می شود که در سایر ابعاد زندگی مان خیر نبینیم. چون به امور اصلی ظلم می کنیم.

ظلم، نعمت را از بین می برد

حضرت فرمودند: «و یَسلُبُ النِّعَمَ= و نعمت را از انسان سلب می­ کند». یعنی ظلم موجب می شود که  انسان خیر چیزهای را که دارد را نبیند و از دستشان بدهد.

خدا در سور رعد آیه 11 می فرماید: «إنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّى یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم= خدا حال قومى را تغییر نمى‏ دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند».

یعنی خداوند نعمتی را از کسی نمی گیرد تا وقتی که شخص قدر نعمت را بداند و برعکس هر جا که نعمتی گرفته بشود از ضایع کردن و قدر ندانستن نعمت است و لیاقت از آن گرفته می شود. بالاترین لیاقت ارتباط معنوی و لیاقت تشرف به محضر خدا و اهل بیت و ملائکه الله است.

اگر خواب خوبی ندیده اید؛ نمازی ندارید که به شما بچسبد؛ ذکری نگفته اید که به جانتان بنشیند و اگر در میزنید و کسی در  را به شما باز نمیکند؛ اینها نشانه ی این است که روش های شما غلط است. نشانه ی ظلم به خود و دیگران است که مانع تلاش های شما شده است.

ظلم ملت ها را نابود می کند

حضرت فرمودند: «ویُهلِكُ الاُمَمَ؛ ظلم امت ها را هلاک می کند.»

در نظام تاریخ نگاری فطری، تاریخ را براساس انسان های خوب می نویسند. مثلا حضرت آدم اول بود بعد .... اما در تاریخ ظلمه، همیشه امت ها آمدند و نابود شدند. مثلا صدها هزار انسان بخاطر جنگ نابود شدند. اکثر جنگ ها بخاطر دنیاطلبی و حبّ جاه و قانع نبودن انسان هاست و این اتفاق همیشه در حال تکرار است.

هر چند که امروز علم پیشرفت کرده، اما هنوز نتوانسته صلح بیاورد، اما در عوض، جنگ ها، آدم کشی ها، ساخت بمب ها که هزاران نفر را یکجا می کشد، بیشتر شده است. اینها همه در اثر ظلم است که باعث هلاک شدن مردم  و مهمتر از همه خود ملت ها و نظام اجتماعی می شود.

ظالم خیری از زندگی نمی بیند

حضرت می فرماید: «اِقدَمُوا علَى اللّهِ مَظلومِینَ، و لاتَقدَموا علَیهِ ظالِمِینَ= سعی كنید نزد خدا مظلوم حاضر شوید، ولی ظالم حاضر نگردید.»

اگر کسی ظلم را بپذیرد، خودش هم ظالم است. اما مظلومی که زورش به ظالم نرسد، این به نفع او است تا این که ظالم باشد. مثل پدر یا مادر یا خواهر یا برادر که به آنها ظلمی بشود.

ولی اگر ظالم وارد آن جهان بشویم، خدا دشمن ماست. انسان ظالم به محض این که از اینجا برود، تمام ملائکه و اهل غیب، دشمن او می شوند. حتی در زندگی دنیایی، یک سره در سختی و آسیب و تلخی و فشار روانی و مشکلات خواهد بود.

پس بهتر است مظلوم وارد شویم و موقع رفتن، بدهکاری نداشته باشیم. چون خیلی سخت است و دستمان خالی است و هیچ کاری نمی توانیم بکنیم.

اما کسانی که ظالم هستند، مثل کسانی که مسئولیت دارند و زیر دست دارند، ارباب رجوع دارند، در انواع وزارت خانه ها و سازمان ها، یا کسانی که غذای آلوده یا داروی تقلبی دارند، یا کسانی که قوانینی وضع می کنند که باعث له شدن و بیکار شدن مردم و از بین رفتن سرمایه یک عده می شوند؛ بهره های ناعادلانه بانک ها که همه فساد و مرگ بد و بلا به بار می آورد، این ها همه ظلم است.