«شک» انسان را از کسب کمالات حقیقی باز می دارد

اثر «شک» بر روی ایمان، مثل اثر «توقف» جنین در رحم مادر برای اندام سازی است.

اگر جنین در رحم مادر، در اندام زایی‌اش دچار توقف شود و به جای آن که بعداز ساختن یکی از اندام ها به ساختن سایر اندام ها بپردازد، در یکی از اندام هایی که ساخته متوقف شود و ساختن همان اندام را تکرار کند، حاصل این توقف که در لحظه تولد به دنیا دیده می شود، این است که مثلا نوزاد با دو سر به دنیا می آید. چون در دوره ی جنینی، برای ساختن سر متوقف شده بود. یا مثلا با بیش از دو دست متولد می شود، چون در عالم رحم، در هنگام ساختن دست، حرکتش درهمان خصوص متوقف شده است. یا بیش از نیاز سر و صورت درست کرده و حالا با دو صورت به دنیا آمده است.

«شک و تردید» انسان را از حرکت به سوی الله باز می دارد و باعث توقف در رحم دنیا به سمت ابدیت و ملکوت می‌شود. کسی که در دنیا انسی با خدا، خانواده آسمانی، نماز و سحر نداشته باشد، در واقع خود حقیقی‌اش را گم کرده است.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) :«هر لحظه ای که بر فرزند آدم بگذرد و او به یاد خدا نباشد روز قیامت حسرتش را خواهد خورد».( نهج الفصاحه ص 707 ، ح 2677).

غیب احاطه بر ما دارد. همان‌طور که رحم در دنیاست، دنیا هم در آخرت است و احاطه بر دنیا دارد. امام علی (علیه السلام) فرمودند: «الدُّنْیَا فِى الْأَخِرَةِ= دنیا در آخرت است»، یعنی حرکت دنیا به نور آخرت است.یعنی با انرژی آخرت است که همه کارهای دنیا پیش می رود؛ پس هیچ حرکتی نیست مگر اینکه انرژی اش را از برزخ می گیرد.

کسی که با بروز یک مشکل در زندگی و در یکی از 4 بخش «جمادی، گیاهی، حیوانی و عقلی»، خدا و ابدیتش را فراموش می کند، برای این است که قیمت خود اصلی اش را از این ها کمتر می بیند.

ارتباط ما با آسمان و غیب، زمانی قطع می شود که اول ارتباط با خودمان را قطع کرده باشیم.ارتباط با غیب، فقط در بخش فوق عقلانی اتفاق می افتد، نه در سایر بخش ها.

منشا همه ظلمها «شک» است

ظالم ترین فرد، کسی است که دلش پر از شک و تردید باشد.

سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (عَلَیْهِ السَّلاَمُ)عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ: «اَلَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یَلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْم»، قَالَ: «بِشَكٍّ» = از امام صادق (علیه السلام) در مورد این قول خدا که فرمود: «آن‌ها که ایمان آوردند و ایمان خود را به ظلم (شرک و ستم) نیالودند، ایمنی تنها از آن آنهاست و آنها هدایت یافتگانند» پرسیدم. حضرت فرمود: منظور از ظلم، «شک» است.

شک باعث می شود که انسان برای خودش مشغله های «جمادی و بدنی، گیاهی، حیوانی و علمی» درست کند. در حالی که انسان اول باید به دنبال کمال خودحقیقی اش باشد. چون موقع مردن، کمالات سایر بخشها به دردمان نمی خورد.

«ظلم به نفس» منشأ سایر ظلم هاست. هیج وقت انسان به الله، اهل بیت و مردم ظلم نمی کند، مگر این که اول به خود حقیقی اش ظلم کند و در رشد آن کوتاهی می کند. 

مشغله های چهار بخش پایینی زندگی، باعث سقط در دنیا می شود.در نتیجه، چنین فردی نه دنیای قشنگ و نه آخرت قشنگی دارد.اما اگر کسی بخواهد سود دنیا و آخرت را ببرد، باید به خود اصلی اش برسد تا شادی و نشاط دنیایی و آخرتی را داشته باشد. راهش هم این است که جلوی رقابت در 4 بخش مذکور را بگیرد. رقابت های اقتصادی، مادی، گیاهی، حیوانی و حتی علمی.  

برای همین است که خداوند می فرماید:کسی که ایمانش را به ظلم آغشته نکند، امنیت روحی و روانی دارد؛ دلشوره و ترس سراغش نمی‌آید و هدایت خواهد یافت.

پس همین که شک سراغت آمد، ساقط می شوی. بنابراین، توصیه اکید این است که یک وقتی برای بیرون کردن «موش های شک» از انبار ایمان دلتان بگذارید.

گر نه موش  دزد در انبار توست

گندم اعمال چل ساله کجاست؟

اول ای جان دفع شر موش کن      

وانگهان در جمع گندم جوش کن

از آثار ظلم این است که ظالم با چهره تاریک وارد محشر می شود

ظلم اقسامی دارد که شامل: ظلم به خداوند، ظلم به نفس و ظلم به مردم می شود. تاریكی های دل، نتیجه «ظلم و ستم» است. آدم ظالم در قیامت با همان تاریکی باطن محشور می شود.

امنیت روانی و آرامش، دو نعمت بسیار بزرگ هستند؛ اما زود رنجی و عصبانیت و خودشیفتگی ها وجود انسان را تاریک و وحشتناک می کند. کسی که دچار خودشیفتگی می‌شود، دائما به این فکر می‌کند که دیگران چگونه با من رفتار می کنند.

شخصی خدمت نبی اکرم (صلی الله علیه آله) رسید و گفت:دوست دارم در نور و روشنایی محشور شوم. حضرت فرمودند: «لاتَظلِمْ أحَدا، تُحشَرْ یَومَ القِیامَةِ فی النورِ= به هیچ کس ظلم نکن تا در روز قیامت در نور محشور شوی».

احوالات انسان در روز قیامت مثل احوالات بچه ای است که از رحم مادر متولد می شود.اگر بچه ای دنیا را  تیره و تار می ببیند، به خاطر تاریکی دنیا نیست، بلکه ابزار دیدن و روشنایی را با خودش به دنیا نیاورده است. بنابراین تمام احوالات روز قیامت، بازتاب های نفس خودمان است. یعنی انسان در آخرت در نفس خودش محشور می شود.

این که بزرگان فرمودند: بهشت و جهنم در نفس انسان است، نه در بهشت و جهنم. یعنی همه ی آنچه که در روز قیامت برای شما ظهور می کند، بازخوردهای باطن نفس انسانی هستند. حتی دیدن چهره حضرت عزرائیل (سلام الله علیه) بازخورد نفس خودمان است. زیبا یا زشت بودن، مهربان یا خشن بودن ایشان به باطن خودمان بر می گردد. چون عکس چهره باطن انسان به صورت او می افتد و آن حقیقت را نشان می دهد.

 نتیجه «اضطراب ها، عصبانیت ها و زودرنجی های تو»، همان فشار قبری می شود که با خود از اینجا می بری. این که پیامبر (صلی الله علیه و آله» فرمود:«به هیچ کس ظلم نکنید»، یعنی خودتان را تاریک نکنید. یعنی ظلم، باطن انسان را تاریک می کند و خیلی از فهم ها را از انسان می گیرد.

ظلم باعث می شود که انسان در دنیا به کوری و اشتباه و تاریکی بیفتد. تاریکی هم باعث اشتباهات، تصمیم ها و انتخاب های غلط می شود.

علامه جعفری ره : «شک» معبری خوب و جای ماندنی بد است

ایشان در مورد جایگاه شک در نگاه اسلام می فرمودند: دو نوع شک وجود دارد: «شک مقدس» و «شک شیطانی». شک مقدس آن است که معبر و گذرگاه خوبی است. اما شک شیطانی آن است که اگر کسی در آن باقی بماند، ضررهای زیادی برای انسان دارد.